Είδαμε και Σχολιάζουμε.
Υπάρχουν ταινίες που και μόνο η προοπτική τους είναι ικανή να σε συναρπάσει. Επιλέγεις πάντα να τις δεις στο σινεμά, μπαίνεις με αυτοπεποίθηση και συζητάς για το πόσο καταπληκτικές είναι πριν καν αρχίσουν. Κάποτε το αποτέλεσμα σε δικαιώνει, κάποτε όχι, αν και δύσκολα παραδέχεσαι πως ίσως τελικά δεν ήταν όλα εκείνα που περίμενες. Στο μυαλό σου μένουν για πάντα ως «καλές ταινίες».
Από την άλλη, υπάρχουν φιλμ που σου κινούν το ενδιαφέρον τόσο ώστε να πας όντως στην κινηματογραφική αίθουσα αλλά χωρίς υψηλές προσδοκίες. Κι όταν τελικά αποδεικνύονται πραγματικά αξιόλογες, όχι απλά εκπλήσσεσαι ευχάριστα, αλλά νιώθεις και τύψεις που τις αδίκησες, έστω και νοητά. Μια τέτοια ταινία είναι και το «Όλα απ’ την αρχή», με πρωταγωνιστή τον βραβευμένο με Όσκαρ Τζ. Κ. Σίμονς και σεναριογράφο-σκηνοθέτη τον Κερτ Βόλκερ του «Γλυκού Νοέμβρη».
Ένα δράμα δοσμένο ως κωμωδία, μια ανάλαφρη ματιά στο βαρύ θέμα της απώλειας και μια ιστορία ανθρώπινη, που καταλήγει συγκινητική.
Μετά τον θάνατο της συζύγου του, ο καθηγητής Μπιλ Παλέ αποφασίζει να μετακομίσει με το γιο του σε μια προσπάθεια να κάνουν μια νέα αρχή. Ο έφηβος προσαρμόζεται εύκολα σε αντίθεση με τον πατέρα του, που αδυνατεί να ξεπεράσει το γεγονός κι οδηγείται στην κατάθλιψη. Στη νέα πόλη γνωρίζουν δύο γυναίκες ικανές να μπουν στη ταραγμένη ζωή τους άλλοτε για να βοηθήσουν, άλλοτε για να βοηθηθούν. Πόσο εύκολο είναι να αποδεχθείς την θλίψη και να συνεχίσεις παρακάτω;
Συν (+)
- Μια ταινία που αγγίζει σκληρά θέματα χωρίς να ψυχοπλακώσει τον θεατή. Θάνατος, κατάθλιψη, απώλεια, self-harm, οικογενειακές διαμάχες κι ενώ ακούγονται τόσο τρομαχτικά, έχουν αποδοθεί με λεπτότητα και αληθοφάνεια, χωρίς μελοδραματισμούς κι υπερβολές. Το χιούμορ λίγο περισσότερο από καλοδεχούμενο.
- Συγκινητικός, αληθινός ο Σίμονς, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το υποκριτικό του ταλέντο. Η θλίψη του χήρου που αρνείται να ξεπεράσει τον θάνατο της γυναίκας του, η προσπάθεια να παραμείνει στήριγμα για το γιό του, οι δυσκολίες ενός ασθενή με ψυχικά προβλήματα, όλα σωστά ερμηνευμένα από έναν ηθοποιό που ξέρει να μεταμορφώνεται.
- Συμπρωταγωνιστής ο νεαρός Τζος Γουίγκινς, πολλά υποσχόμενος 19χρονος, χωρίς ιδιαίτερο βιογραφικό στη πλάτη του, αλλά με μια πραγματικά αξιοπρεπέστατη ερμηνεία.
- Επιτέλους ρεαλιστικοί έφηβοι. Σωστές ατάκες κι αντιδράσεις από σχεδόν νεαρούς ενήλικες, κι όχι πια μεγάλα παιδιά. Το χάρηκα και το απόλαυσα.
- Bonus θετικό: Μακάρι όλοι οι καθηγητές στο σχολείο να ήταν όπως η Τζούλι Ντέλπι και όλοι οι πατεράδες να αντιμετώπιζαν μια σχεδόν σχολική αποβολή όπως ο Σίμονς. Απλώς αναφέρω.
Πλην (-)
- Ίσως για κινηματογραφική ευκολία, υπήρχαν προβλήματα που αντιμετωπίστηκαν με ταχύτητα μεγαλύτερη της φυσιολογικής: Η βασανισμένη από το οικογενειακό δράμα έφηβη που ανοίγεται αμέσως στην καθηγήτρια της κι ο βαθιά καταθλιπτικός πατέρας που, μετά το ξέσπασμα του γιου, βάζει επιτέλους σε τάξη τη ζωή του. Κάποια πράγματα θέλουν περισσότερο χρόνο στη πραγματική ζωή.
- Ακόμη ένα σεναριακό κενό· η ευκολία που ο καταθλιπτικός δέχεται κάθε φάρμακο, κάθε θεραπεία, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει αποδεχτεί μέσα του πως οφείλει να ξεπεράσει την απώλεια. Δηλαδή, ναι μεν θέλει να συνεχίσει να πενθεί, αλλά ταυτόχρονα δοκιμάζει παθητικά κάθε αγωγή που του προτείνει ο ψυχοθεραπευτής του. Χμ.
- Ναι, σύμφωνοι, είναι προβλέψιμη. Δεν συμβαίνει εκείνη η σοκαριστική ανατροπή, ούτε το τέλος σε αφήνει άφωνο. Από την άλλη βέβαια, η αναμενόμενη κατάληξη καταφέρνει να μην γίνει ούτε κουραστική, αλλά ούτε και βαρετή.
.
Και τελικά;
Τελικά ναι, δείτε το. Όχι απαραίτητα στο σινεμά, έστω στο σπίτι. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που αγγίζεις τη φωτιά χωρίς να καίγεσαι και το «Όλα απ’ την αρχή» έχει βρει τις σωστές ισορροπίες. Ρεαλισμός, ρομάντζο, κατάθλιψη και φυσικά η σπουδαιότητα της σχέσης πατέρα-γιου έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους χωρίς να μπλέξουν τον θεατή. Και κάποιες φορές, ένα happy end είναι ότι ακριβώς ταιριάζει σε ταλαιπωρημένους ήρωες.
P. S. το vintage αυτοκίνητο είναι έρως κεραυνοβόλος.
Βαθμολογία:
5,5 /10
.
