.jpg){kind=small}
Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Είναι αξιοθαύμαστο και ουχί αξιοπερίεργο το πόσες δεκάδες θρίλερ γυρίζονται κάθε χρόνο. Το είδος έχει μακρά παράδοση στην παγκόσμια κινηματογραφία, μεγάλη πέραση σε όλα τα φύλα και ένα τεράστιο κοινό που με ηδονοβλεπτικές διαθέσεις αδημονεί παρακολουθώντας ψυχάκηδες να ξεκοιλιάζουν βασανιστικά αμέριμνες ψυχές, ενώ το αίμα ρέει σαν ποτάμι…
Ένα θέαμα αποκρουστικό, τρομακτικό και κάποιες φορές σοκαριστικό για την αγριότητά τους πραγματικά δεν έχω απάντηση γιατί μας αρέσουν τόσο πολύ σπλαντεριές και θριλεράκια, αλλά μια …λογική εξήγηση ίσως χρειαζόμαστε από κανένα ψυχίατρο.
Πάντως και ενώ γυρίζονται δεκάδες ταινίες, το είδος εδώ και δεκαετίες βρίσκεται σε μεγάλη παρακμή με ελάχιστες εξαιρέσεις να αποτελούν σημείο αναφοράς μα και ελπίδα πως ποτέ δεν θα εκλείψουν από τα σινεμά οι της τηλεοπτικές πλατφόρμες.
Ένα είδος θρίλερ, έτσι το χαρακτηρίσουν, με εξαιρετικά καλά στοιχεία είναι το «Νεκρό τηλέφωνο» το οποίο έχει προκαλέσει μεγάλη αίσθηση, πολλές συζητήσεις για το περιεχόμενο του και θετικά σχόλια για το σύνολο της ταινίας. Και δεν έχουν άδικο.
Όπου σε μια περιοχή του Ντένβερ της δεκαετίας του ’70 νεαρά παιδιά εξαφανίζονται από προσώπου γης. Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να τους οδηγήσουν στο λόγο όσο και στο ποιος τους απαγάγει. Μόνο μια τσαπερδόνα πιτσιρίκα που βλέπει οράματα έχει τις λύσεις και θα εξαγριωθεί ακόμη περισσότερο όταν χαθεί ο αδελφός της…
Ξεκινώντας φυσικά από τα θετικά (+) στοιχεία της ταινίας, η σκηνοθεσία κάνει παπάδες… Ο Σκοτ Ντέρικσον είναι ο σκηνοθέτης της, ο οποίος έχει κάνει και την παραγωγή, αλλά και το σενάριο, κάτι σαν τους δικούς μας φουκαριάρηδες θυμίζει…. τα βάζει όλα σε μια σειρά… παρουσιάζοντας το πλαίσιο του δράματος. Μια πόλη, οι χαρακτήρες και οι εξαφανίσεις σε δεύτερη μοίρα… Γιατί; Μα για να αποδώσει το κλίμα που επικρατεί στον μικρόκοσμο και τους ανθρώπους πριν περάσει στο προκείμενο που είναι ένας μανιακός δολοφόνος που αρέσκεται να βασανίζει μέχρι θανάτου μικρά αγόρια.
Οπότε γνωρίζουμε ένα σπιτικό που σε αυτό έχουν ανατραπεί οι ρόλοι καθώς τα παιδιά που μεγαλώνουν φροντίζουν τον αλκοολικό πατέρα, ενώ μαμά δεν υπάρχει. Βασανισμένη από τα εσώψυχά της έδωσε τέλος στη ζωή της το οποίο καταρράκωσε σύζυγο και παιδιά και σε αυτήν οφείλεται κυρίως η κατάντια του μπαμπά. Παραπέρα είναι οι φίλοι τους και η καθημερινότητα του σχολείου, ενώ στα ενδιάμεσα παρατηρούμε πως σε αυτή την πόλη επικρατεί η βία μεταξύ παιδιών και μια παρατεταμένη αδιαφορία. Όλο το σενάριο επικεντρώνεται στις ιδιόμορφες σχέσεις των παιδιών, ενώ ξώφαλτσα περνούν αντιδράσεις γονέων, γειτόνων και αστυνομίας. Φαίνεται σαν όλα να οδηγούνται από την μοίρα τους και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι ώστε να το αλλάξει. Ορθά… Το σκηνικό αλλάζει άρδην όταν ένα σκοτεινό βαν πλησιάζει τον νεαρό πρωταγωνιστή, το παραμυθιάζει με κόλπα μαγικά και τον τσουβαλιάζει πετώντας τον σε ένα υπόγειο που το μόνο που περιέχει είναι ένα στρώμα και ένα χαλασμένο μαύρο τηλέφωνο.
Από δω και πέρα οι όροι του θρίλερ πιάνουν τόπο και ουσία παίζοντας τον σκύλο με την γάτα. Ο ψυχάκιας θέτει όρους, ορέξεις και πρόταση να παίξουν το παιχνίδι «Το άτακτο αγόρι»… Το κλειδί του υπογείου είναι ανοιχτό και ο «αιχμάλωτος» μια εύκολη λεία να αποδράσει ανεβαίνοντας στο εσωτερικού του σπιτιού. Μόνο που εκεί δεν υπάρχει διέξοδος αλλά βασανιστήρια μέχρι θανάτου.
Με σασπένς, αρκετή πρωτοτυπία και κυρίως ορθότητα του κανόνα των θρίλερ ο σκηνοθέτης τοποθετεί στο κάδρο και πνεύματα/θύματα τα οποία νιώθουν οργή γι’ αυτό που τους συνέβη, συνομιλούν με το νεαρό αγόρι μέσω τηλεφώνου, ενώ σε δεύτερο πλάνο η αδελφή του με τον Θεό… Έτσι τα δυο γίνονται ένα μέχρι το λυτρωτικό – για όλους φινάλε…
Σύλληψη, ροή, κλιμάκωση, χρεώνονται στη σπουδαία δουλειά που έκανε ο σκηνοθέτης, μιλάμε πάντα για το είδος…
Ίσως δεν ακουστεί καλό για θρίλερ, αλλά λείπουν παντελώς σφαγές, ξεκοιλιάσματα και αίματα. Το περνά κυρίως μέσω ατμόσφαιρας μεταδίδοντας τα ελάχιστα οπτικά και ηχητικά εφέ μέσω θυμάτων και …νεκρού τηλεφώνου, αλλά σασπένς υπάρχει, σε λογικές δόσεις και όπου εμφανίζεται ένα ξάφνιασμα το παθαίνεις.
Υποκριτικά τα αδέλφια κλέβουν με την ερμηνεία τους την παράσταση… ο νεαρός Μέισον Τέιμς εκδηλώνει όλη την ψυχοσύνθεσή της ηλικίας και των γεγονότων που συμβαίνουν τριγύρω του, όπως αδυναμίες και φόβους και αναπτερώνεται όταν κινδυνεύει η ζωή του αλλάζοντας πειστικά ιδιοσυγκρασία. Όσο για την αδελφή του είναι χάρμα οφθαλμών, έξυπνη, δυναμική και τσαχπίνα, δεν διστάζει να τα βάλει με τον ίδιο τον Θεό, όταν Αυτός…. δεν τις αποκαλύπτει άλλα οράματα.. Αυτή η πιτσιρίκα, και να με θυμηθείτε, θα κάνει μεγάλη καριέρα στο Χόλυγουντ, την λένε, Μάντελεν ΜακΓκρο.
Όσο για τον ωραίο Ιθαν Χόκ τρομάξαμε να τον γνωρίσουμε… Μασκαρεμένος και μπρατσωμένος υποδύεται τον διεστραμμένο δολοφόνο αποδίδοντας όσο ρόλο του ανατέθηκε να έχει θα λέγαμε συμβατικά… Δηλαδή και να μην υπήρχε, δεν θα άλλαζε τίποτα καθώς μπορεί να πρωταγωνιστεί ως θέμα δεν είναι όμως ο βασικός ήρωας για περαιτέρω ανάπτυξη…
Τέλος, σκηνογραφικά η πόλη αποδίδεται εξαιρετικά, τα χρώματα φέρνουν σε μια παλ απόχρωση, όπως και τα ρούχα εποχής, ενώ με όλα αυτά πλανάται μια αμερικάνικη σήψη…
Τι δεν μας άρεσε (-); Λίγα περισσότερα για το μπακράουντ του δολοφόνου και αυτό που σημειώνεται ως θετικό για θρίλερ… έναν σκοτωμό είχαμε …διάθεση να απολαύσουμε…
Εν ολίγοις (=)… λέμε να δείτε, ανήκει στις καλές περιπτώσεις, δεν χαραμίζεις τον χρόνο σου βλέποντας κλισέ ενώ βλέπετε και από όσους όταν ακούν θρίλερ, κλείνουν μάτια ή οθόνη…
Βαθμολογία:
7,2/10
-Τρέιλερ εδώ
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία Σκοτ Ντέρικσον
Πρωταγωνιστούν Μέισον Τέιμς, Μάντελεν ΜακΓκρο, Τζέρεμι Ντέιβις, Τζέιμς Ράνσον και ο Ίθαν Χοκ
Σενάριο Σκοτ Ντέρικσον & C. Ρόμπερτ Κάργκιλ
Βασισμένο στην ιστορία του Τζο Χιλ
Παραγωγοί Τζέισον Μπλουμ, Σκοτ Ντέρικσον, C. Ρόμπερτ Κάργκιλ
Executive Producers Ράιαν Τούρεκ, Κρίστοφερ Χ. Γουόρνερ
.
Ολα τα τελευταία νέα της Σινεμανίας της "Κ"