Είδε και σχολιάζει ο Γιώργος Κελεσίδης
Το «Μουλάν» είναι η τελευταία ταινία της σειράς των εκμοντερνισμένων live action (δηλαδή με ηθοποιούς) ταινιών της Ντίσνεϋ, βασισμένων στις ταινίες κινουμένων σχεδίων του παρελθόντος. Σκηνοθετημένη από τη Νίκι Κάρο, η ταινία είναι μια προσπάθεια να συνδυαστεί η ταινία κινουμένων σχεδίων του 1998 με την παραδοσιακή κινέζικη ιστορία στην οποία η πρώτη βασίστηκε.
Η Μουλάν είναι μια νεαρή περιπετειώδης κοπέλα, την οποία οι γονείς της μάταια προσπαθούν να παντρέψουν. Όταν όμως ο στρατός του Μπόρι Καν εισβάλει στην αυτοκρατορία και προσπαθεί να την κατακτήσει με τη βοήθεια της μάγισσας Ζιανιάνγκ, η Μουλάν αποφασίζει να πάρει τη θέση του πατέρα της ως στρατιώτης.
.
.
Το βασικό θετικό της ταινίας είναι ότι, σε σχέση με τα υπόλοιπα liveactionremakes, όπως τα«TheLionKing» και «Aladdin» του 2019, κάνει αρκετά καλή δουλειά ώστε να δικαιολογήσει την ύπαρξή της, πέρα από τα χρήματα που φέρνουν η νοσταλγία και η Κίνα (βέβαια η ταινία αποδείχτηκε εμπορική επιτυχία και η αντίδραση στην Κίνα ήταν αρνητική). Η ταινία έχει πολλούς καινούριους χαρακτήρες και καταστάσεις, τα οποία, αν και δεν είναι απαραίτητα καλά, καταφέρνουν να δώσουν στη ταινία τη δικιά της ταυτότητα. Ταυτόχρονα, ίσως θα έπρεπε να εκτιμήσουμε και το γεγονός ότι πρόκειται για μία από τις ελάχιστες Χολιγουντιανές ταινίες με κατεξοχήν ηθοποιούς με καταγωγή από την ανατολική Ασία, οι οποίοι σπάνια παίρνουν ευκαιρίες.
Επίσης, η ταινία περιλαμβάνει πολλές πανέμορφες τοποθεσίες και σκηνικά, τα οποία ενισχύονται χάρη στην εξαιρετική δουλειά διευθύντρια φωτογραφίας, Μάντι Γουόκερ και της ομάδας των ειδικών εφέ.
Δυστυχώς, τα θετικά τελειώνουν εδώ. Το «Μουλάν» είναι μια ακόμη ταινία που η Ντίσνευ προσπαθεί να εκμοντερνίσει, τόσο από άποψη αισθητικής, όσο και από άποψη κοινωνικού μηνύματος.
Αρχικά, παρά την προσπάθεια της ταινίας να υιοθετήσει αισθητική κινέζικης ταινίας φαντασίας (γνωστό ως wuxia), το αποτέλεσμα είναι τελείως επιφανειακό, με την ιστορία να δανείζεται περισσότερα στοιχεία από ιστορίες μεσαιωνικής φαντασίας δυτικού τύπου (πχ μάγισσες που αντιμετωπίζουν τις προκαταλήψεις της κοινωνίας, φοίνικες και μονομαχίες ηγετών) και σύγχρονες ταινίες δράσης (το «τσι» της Μουλάν παρουσιάζεται περίπου σαν τη «Δύναμη» του «Star Wars» ή κάποια υπερδύναμη που την κάνει ξεχωριστή). Βέβαια, αυτό δε πρέπει να μας κάνει πολύ εντύπωση, αφού η ομάδα παραγωγής δεν είχε μέλη κινέζικης καταγωγής. Έτσι, η ταινία χάνει την ευκαιρία να γίνει το αντίστοιχο «Black Panther» της κουλτούρας που εκπροσωπεί. Ακόμα και το παραπάνω θετικό, ότι δόθηκε ευκαιρία σε πολλούς/πολλές ηθοποιούς μπορεί να βγει σε κακό, αν τα μεγάλα κεφάλια του Χόλυγουντ αποφασίσουν ότι η ταινία απέτυχε εξαιτίας του αποκλειστικά ασιατικού καστ.
Εκτός των άλλων, από την ταινία απουσιάζει το χιούμορ και οι στιγμές «μιούζικαλ» της ταινίας του ’98, τα οποία αντικαθιστά η πολυπληθής, αλλά κάτω του μετρίου δράση.
Ένα άλλο πλήγμα των αλλαγών είναι οι χαρακτήρες. Η Μουλάν της ταινίας δεν είναι μια απλή κοπέλα που πετυχαίνει στον κόσμο των αντρών και του πολέμου χάρη στο κουράγιο και την εξυπνάδα της, αλλά είναι ήδη ικανή πολεμίστρια, χάρη στην ικανότητά της στο «τσι». Δε χρειάζεται να μοχθήσει και να ωριμάσει. Ο βασικός ανταγωνιστής της ταινίας, Μπόρι Καν είναι ένας ακόμα μονοδιάστατος σκληρός «κακός» που θέλει εκδίκηση και χειραγωγεί τη μάγισσα Ζιανιάνγκ για να τον βοηθήσει. Η Ζιανιάνγκ, είναι ο μόνος χαρακτήρας που πλησιάζει να αποκτήσει ενδιαφέρον, αλλά τελικά δεν της δίνεται η ευκαιρία.
.
.
Στο πρόβλημα των χαρακτήρων δε βοηθάει και ο τρόπος που η αφήγηση χειρίζεται το μήνυμα της του σεξισμού και της γυναικείας χειραφέτησης της. Η Μουλάν είναι ήδη πολύ δυνατή προτού γίνει στρατιώτης και το βασικό της πρόβλημα είναι ο σεξισμός και η πατριαρχία, που την αναγκάζει να κρύβει τις ικανότητές, από φόβο ότι θα θεωρηθεί μάγισσα και θα κυνηγηθεί, όπως και η Ζιανιάνγκ. Ο χαρακτήρας, όμως, που εκπροσωπεί την πατριαρχεία και την τοξική αρρενωπότητα είναι ο Μπόρι Καν, αντί για τον αυτοκράτορα, κάτι που είναι κατανοητό, αφού μια τέτοια ταινία δε θα μπορούσε να πάει ενάντια στην ιστορία που βασίζεται. Όταν, όμως, η αφήγηση δίνει ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στο μήνυμα της απ’ ότι η ταινία στην οποία βασίζεται, δε δικαιολογείται νατο χειρίζεται χειρότερα από εκείνη.
Εν κατακλείδι, το «Μουλάν» αυτό που θα περίμενε κανείς από μια ταινία της Ντίσνεϋ, βασισμένη σε μια παλιότερη ταινία της και την παράδοση μιας άλλης χώρας ∙ μια ταινία που χειρίζεται τα πάντα με τρόπο επιφανειακό. Δεν είναι η χειρότερη του είδους της, αλλά αυτό δεν το λες και κομπλιμέντο.
Βαθμολογία:
3 στα 10
.
