Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
“Τρεις Χιλιάδες Χρόνια Προσμονής” είναι η νέα ταινία του ελληνο-αυστραλού σκηνοθέτη Τζωρτζ Μίλερ, που μας έχει προσφέρει τη σειρά ταινιών δράσης “Mad Max” και τις ταινίες κινουμένων σχεδίων “Happy Feet” 1 και 2.
Πρωταγωνιστούν οι Τίλντα Σουίντον και Ίντρις Έλμπα.
Το στόρι…
Η Αλήθεια (Σουίντον) είναι μια καθηγήτρια αφηγηματολογίας που ασχολείται με την αλήθεια πίσω από τους μύθους των λαών. Όταν πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη για μία διάλεξη, διαλέγει για ενθύμιο ενα αρχαίο λιχνάρι. Στο ξενοδοχείο την περιμένει μια έκπληξη. Το λιχνάρι έχει μέσα ένα τζίνι! Το Τζίνι (Έλμπα) της διηγείται τη ζωή του, ελπίζοντας να την πείσει να κάνει τρεις ευχές για να ελευθερωθεί. Η Αλήθεια, κυνική και προσεχτική, αρνείται γιατί όλες οι ιστορίες με τζίνι τελειώνουν άσχημα για όποιον κάνει τις ευχές.
Στα θετικά (+) της ταινίας:
Ο Τζωρτζ Μίλερ είναι ένας φανταστικός οπτικός σκηνοθέτης, που δε φοβάται να πειραματιστεί και ξέρει να διαχειρίζεται κάθε είδος. Ξέρει πολύ καλά πώς να βγάλει το συναίσθημα της κάθε σκηνής προς τα έξω κι εδώ του δίνονται πολλές ευκαιρίες για να το αποδείξει, αφού η ταινία είναι χωρισμένη σε μικρές ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε πολλά διαφορετικά σκηνικά, από τη σύγχρονη Τουρκία και Βρετανία, μέχρι την εποχή του Σολώντα, αλλά καταφέρνει να κρατήσει την ίδια μυστηριακή αίσθηση, παίζοντας μεταξύ του τραγικού και ρομαντικού.
Η Τίλντα Σουίντον και Ίντρις Έλμπα δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες.
Η Σουίντον, όπως πάντα, γίνεται ένα με τον ρόλο της, ενώ ο Έλμπα καταφέρνει να ισορροπήσει άψογα την γοητεία και την αθωότητα του Τζίνι, με τρόπο που αρμόζει σε ένα αθάνατο πλάσμα που ζει για να υπηρετεί. Οι δύο πρωταγωνιστές έχουν άψογη χημεία, κάτι που οφείλουν, τόσο στις ερμηνείες όσο και στον διάλογο. Η χημεία αυτή κορυφώνεται στις στιγμές έντασης μεταξύ των δύο χαρακτήρων. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι επίσης πολύ καλοί, αν και δεν τους δίνεται χρόνος λάμψουν.
Στα αρνητικά (-):
Λόγω της δομής της, η ταινία μπορεί να κουράσει σε κάποια σημεία. Παρά τα φαντασμαγορικά σκηνικά (βέβαια με εφέ που δεν είναι πάντα το ίδιο καλά), κάποιες από τις ιστορίες του Τζίνι κρατάνε λίγο παραπάνω απ’ ότι θα έπρεπε και δε μπορούν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον για όλη τους τη διάρκεια. Αυτό είναι πρόβλημα κυρίως στην μέση της ταινία, όπου κάνει κοιλιά.
Ένα άλλο πρόβλημα προκύπτει λόγω της δομής είναι η έλλειψη κάποιας διαμάχης, κάποιας επιλογής, γενικά οτιδήποτε να εξελίσσει την πλοκή ή τους χαρακτήρες, για το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας. Μόνο στο τελευταίο τρίτο αυτό αλλάζει και είναι ενδιαφέρουσα εξέλιξη, αλλά μέχρι τότε έχεις δει πενήντα λεπτά ενός δράματος χωρίς δράμα͘ και, δυστυχώς, ούτε αρκετή φιλοσοφία έχει για να σε κάνει να σκεφτείς. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, για την ακρίβεια. Δε χρειάζομαι δράση ή ακόμα κι έντονο δράμα από μια ταινία που χαρακτήρες κάθονται και λένε ιστορίες. Αλλά με τους πρωταγωνιστές να είναι μια ακαδημαϊκός κι ένας αθάνατος, σχεδόν δε νοείται να μην υπάρχουν περισσότερες φιλοσοφικές συζητήσεις! Είναι εγωιστικό να ευχηθείς κάτι αποκλειστικά για τον εαυτό σου, όταν ο κόσμος είναι στην κατάσταση που είναι; Είναι η αγάπη πραγματική αν υπάρχει λόγω ευχής; Λόγω της έλλειψης τέτοιων ερωτήσεων, το κομμάτι της ταινίας που λαμβάνει χώρα στο παρόν είναι υπερβολικά απλοϊκό. Δε σε αφήνει με κάτι να σκεφτείς όταν τελειώνει.
Εν κατακλείδι, “Τρεις Χιλιάδες Χρόνια Προσμονής” θα σου προσφέρει μια ήπια ψυχαγωγία, χάρη στα φαντασμαγορικά σκηνικά και την χημεία των δύο πρωταγωνιστών, αλλά όχι κάτι παραπάνω.
Βαθμολογία:
5,2/10
Ολα τα τελευταία νέα της Σινεμανίας της "Κ" 
