Είδε ο Γιώργος Τοκμακίδης και σχολιάζει για τη Κουλτουρόσουπα
Εισαγωγή Στη Γιορτή:
«Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης»! Μία καλλιτεχνική και πνευματική γιορτή που μετατρέπει την πόλη μας στον απόλυτο χώρο της εγχώριας κινηματογραφικής σκηνής, αλλά και της διεθνούς ανεξάρτητης. Σε ένα χρονικό διάστημα που μετράει από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, παλιοί και νέοι δημιουργοί συναντιούνται για να μιλήσουν μέσα από την τέχνη τους και να επικοινωνήσουν τους προβληματισμούς τους. Κάθε ταινία έχει κάτι να πει, από την πιο αφαιρετική μέχρι την πιο «συντηρητική». Και εμείς έχουμε κάτι να πούμε και αυτό είναι μία άποψη, μία γνώμη για τις ταινίες που είχαμε τη δυνατότητα και την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε.
Τα Της Ταινίας:
Η πρώτη ταινία λοιπόν για την οποία θα μιλήσουμε αποδεικνύει διά του τίτλου και του περιεχομένου της την ανάγκη των δημιουργών να αποδείξουν την ύπαρξη τους μέσα από την εκδήλωση και την εκφορά του μεστού τους λόγου.
Ο λόγος λοιπόν για την ταινία: «Έχω Κάτι Να Πω» του Στράτου Τζίτζη.
Αυτή η ταινία εκπέμπει σε δύο συχνότητες. Αρχικά εμπεριέχει την κυρίως πλοκή, που πραγματεύεται την ιστορία του Στράτου (Αντίνοος Αλμπάνης), ενός ημι-αποτυχημένου συγγραφέα που αποφασίζει να μεταφέρει σε γραπτό λόγο το σύνολο της αόριστης θεωρητικής του σκέψης. Μία θεώρηση, η οποία ισορροπεί ανάμεσα σε μία χαλαρή πολυπληθή ανάγνωση της φιλοσοφίας του «Αυτού» και του «Όλου». Στην ταινία εντούτοις περιλαμβάνεται και η δημιουργία της ίδιας της ταινίας, με την ιστορία να πατάει παύση σε συγκεκριμένα κομμάτια και ο/η θεατής να βλέπει τη διαδικασία του γυρίσματος, αλλά καιτις συζητήσεις μεταξύ των συντελεστών. Αυτή η αρχή βρίσκει τις ρίζες της στο θέατρο και όταν οι δύο τέχνες συναντιούνται και συνεργάζονται, το αποτέλεσμα δε δύναται να μην έχει ενδιαφέρον και ευρηματικότητα.
Οι ηθοποιοί ακολουθούν τη γραμμή της λογικής της ταινίας και μπαινοβγαίνουν στους ρόλους τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας, Αντίνοος Αλμπάνης, ο οποίος την στιγμή που ερμηνεύει έναν χαρακτήρα, υποκρινόμενος το συναίσθημα της δυσαρέσκειας και δυσφορίας, γυρνάει προς την κάμερα και βρίσκεται σε άρνηση για τις επιλογές και τα κίνητρα του ήρωα του. Αυτή η ακροβασία ανάμεσα στο κινηματογραφικά ρεαλιστικό της ταινίας, αλλά εξίσου ρεαλιστικό της πραγματικής διαδικασίας δημιουργίας μίας σκηνής συμβαίνει κατά κόρον δίχως να κουράσει, αλλά για να ανανεώσει. Αυτός είναι και ο λόγος που η ταινία έχει δύο επιλόγους, για να κλείσουν δηλαδή οι δύο παράλληλες ιστορίες.
Επίλογος Κατά Την Έξοδο:
Τα συναισθήματα που σου αφήνει η ταινία βρίσκονται σε μία γλυκιά σύγχυση. Το κοινό αισθάνεται συμπάθεια σε βαθμό λύπησης οριακά για τον πρωταγωνιστή, αλλά την ίδια στιγμή γνωρίζει ότι δεν πρόκειται για αμιγώς αληθινή ιστορία, καθώς έχει ήδη δει τι συμβαίνει πίσω από τις κάμερες. Το συμπέρασμα που βγαίνει ωστόσο είναι ότι πρόκειται για αυτό-αναφορική ταινία προς το πρόσωπο του σκηνοθέτη.
Το μόνο βέβαιο είναι πως οι ηθοποιοί δίνουν ωραίες διττές ερμηνείες με τον Αντίνοο Αλμπάνη και την Ζέτα Δούκα να ταιριάζουν απόλυτα ως συμπρωταγωνιστές στο υποκριτικό σύνολο που διαμορφώνεται. Οι ερμηνευτικές εκπλήξεις έρχονται όμως από συμμετοχές που κάνουν τώρα το άνοιγμα τους και αν μην τι άλλο μας εκπλήσσουν με αυτό.
Αναφερόμαστε φυσικά στην Αναστασία Δέλτα που επιστρατεύει κάθε μυ του κορμιού της και την Ματθίλδα Τζίτζη που φέρνει τη φυσικότητα της «κόρης».
Βαθμολογία: 6,3/10
«Έχω Κάτι Να Πω» (The Philosopher: I Have Something To Tell You, 2024) εγχρ.
Διάρκεια: 1 ώρα και 36 λεπτά Είδος: Κοινωνικό-κωμικό
Σκηνοθεσία: Στράτος Τζίτζης. Πρωταγωνιστές: Αντίνοος Αλμπάνης, Ζέτα Δούκα, ΜατθίλδαΤζίτζη, Αναστασία Δέλτα, Βίβιαν Κοντομάρη, Γιάννη Ζουγανέλης, Χρήστος Σαπουντζής, Φένια Αποστόλου, Τίτος Γρηγορόπουλος, Φαίδων Κυδωνιάτης.
