Είδε ο Ανδρέας Ελματζόγλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Είμαστε συνεχώς εκτεθειμένοι στο βλέμμα του άλλου, και το βλέμμα του άλλου παίζει σημαντικό ρόλο στην εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Τι γίνεται όμως αν τα βλέμματα είναι εκατομμύρια; Όπως στην περίπτωση της διάσημης παρουσιάστριας “Φράνς” Ντε Μαρ (την υποδύεται η Λεά Σεϊντού)
Η Φρανς παρουσιάζει ίσως την πιο δημοφιλή πολιτική εκπομπή στην Γαλλία. Η ίδια είναι πασίγνωστη, στον δρόμο δεν μπορεί να σταθεί ούτε λίγα λεπτά χωρίς κάποιος να την αναγνωρίσει και να της ζητήσει αυτόγραφο η να βγει φωτογραφία μαζί τους. Η Φρανς είναι πλούσια, όμορφη, εμπλεκόμενη στο πολιτικό παρασκήνιο, διαμορφώνει την άποψη του κοινού και έχει ένα φαινομενικά καλό γάμο και ένα παιδί. Μόνο που όταν σβήνουν τα φώτα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν μας το δείχνει άμεσαη ταινία αλλά υπονοείται ότι οι σχέσεις με τον άντρα της δεν είναι καλές, ότι δεν υπάρχει ερωτισμός ανάμεσα τους. Όπως επίσης η σχέση της Φράνς με το παιδί της είναι δυσλειτουργική. Και η ίδια η Φρανς μελαγχολική όταν κλείνουν τα φώτα
Όλα θα αλλάξουνμε αφορμή ένα τρακάρισμα. Σαν μια σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, σαν κάτι μικρό αλλά αρκετό για να προκαλέσει στο γυαλί μεγαλύτερες ρωγμές. Ο γυάλινος κόσμος της Φρανς αρχίζει να σπάει. Φαίνεται πλέον στα (περισσότερο) μελαγχολικά μάτια της, ότι δεν βρίσκει πουθενά νόημα. Το αποτέλεσμα είναι να εγκαταλείψει την τηλεόραση και να πάει σε ένα ειδικό, εναλλακτικό κέντρο για θεραπεία της κατάθλιψης. Εκεί θα γνωρίσει ένα νεαρό όπου θα τον ερωτευτεί, θα νομίζει ότι γνώρισε τον αληθινό έρωτα, όμως στην πραγματικότητα ο νεαρός είναι κατάσκοπος-δημοσιογράφος και όπως αποδεικνύεται και στην συνέχεια και stalker (η χαρακτήρας από την 10η εντολή)
Η ταινία σχολιάζει την κοινωνία της εικόνας όπως αυτή διαμορφώνεται στην σημερινή εποχή. Από τις selfies μέχρι την κατασκευή πολεμικών και κοινωνικών ρεπορτάζ. Όπως επίσης σχολιάζει τον τηλεθεατή που διαμορφώνει άποψη μόνο από την τηλεόραση. Τέλος κάτι που βρήκαν εξαιρετικό ήταν ότι η ταινία μας δείχνει τα backstages πίσω από τα πολεμικά και κοινωνικά ρεπορτάζ με πολύ εύστοχο τρόπο. Προσωπικά είναι το πιο θετικό της ταινίας μαζί με την ερμηνεία της Σειντού. Αλλά μέχρι εκεί.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Μπρούνο Ντιμόν στήνει μια πολύ ωραία ταινία με καλό ρυθμό μέχρι ένα σημείο. Μετά την επιστροφή της Φράνς στην τηλεόραση (μετά την θεραπεία της στο κέντρο αντιμετώπισής της κατάθλιψης) η ταινία αρχίζει να κουράζει και να χάνει το ενδιαφέρον της και αυτό εντείνεται όσο φτάνουμε στο τέλος. Οι τελευταίες σκηνές μου φάνηκαν ασύνδετες και χωρίς νόημα.
Τέλος θα ήθελα να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στην ηθοποιό που υποδύεται την Μάνατζερ της Φρανς (Μπλανς Γκαρντέν) η οποία ήταν απολαυστική στις ατάκες και γκριμάτσες της. Σχεδόν κάθε φορά με έκανε να γελάω.
Εν κατακλείδι, η Φρανς είναι μια ταινία που σχολιάζει επιτυχώς τα κακώς κείμενα της κοινωνίας της εικόνας και πως κατασκευάζονται οι ειδήσεις αλλά θα μπορούσε να έχει διαφορετικό μοντάζ στα τελευταία τριάντα λεπτά ώστε να μην χάνετε το ενδιαφέρον του θεατή.
Βαθμολογία
6/10
.
Ολα τα τελευταία νέα της Σινεμανίας της “Κ” 
Φωτογραφικό υλικό
