Είδε ο Γιώργος Κελεσίδης και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
“Η Τραγωδία του Μάκβεθ” είναι η νέα προσαρμογή του διάσημου θεατρικού του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Μέσα στην σύντομη (σε σύγκριση με άλλα μέσα ψυχαγωγίας) ιστορία του κινηματογράφου, η τραγική ιστορία του Μάκβεθ έχει προσαρμοστεί πολλές φορές και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους (Για παράδειγμα, ο Κουροσάβα στο “Θρόνος Αίματος” μεταφέρει το σκηνικό στην μεσαιωνική Ιαπωνία).
Αυτή τη φορά, ο σκηνοθέτης- σεναριογράφος Τζόελ Κόεν, για πρώτη φορά μετά από χρόνια χωρίς τον αδερφό του Ίθαν, μας προσφέρει τη δική του εκδοχή, με πρωταγωνιστές τους Ντένζελ Ουάσινγκτον, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, η Κάθριν Χάντερ, Μπέρτι Κάρβελ και Κόρι Χόκινς.
Το στόρι…
Μετά τη μάχη με τον προδότη άρχοντα του Κώντορ, ο Μάκβεθ και ο φίλος του, Μπάνκουο συναντάνε τρεις μυστηριώδεις γυναίκες, που προβλέπουν ότι ο πρώτος θα γίνει άρχοντας του Κώντορ και μετά βασιλιάς της Σκοτίας και ότι ο δεύτερος θα αποκτήσει τέκνο που θα γίνει βασιλιάς. Όταν ο νυν βασιλιάς Ντάνκαν τον ονομάζει άρχοντα του Κώντορ, αποφασίζει μαζί με την γυναίκα του, να τον δολοφονήσει, όταν τον επισκέπτεται.
Στα θετικά (+) της ταινίας:
Το όραμα του Κόεν είναι εντυπωσιακό. Ο σκηνοθέτης παντρεύει την οπτικοακουστική ατμόσφαιρα των εξπρεσιονιστικών ταινιών της δεκαετίας του ‘40 με αυτήν του θεάτρου. Συχνά, η κάμερα είναι τόσο κοντά στους ηθοποιούς που δίνει την εντύπωση ότι έχουν έρθει στο μπροστινό μέρος της σκηνής για να βγάλουν μονόλογο. Παράλληλα, χρησιμοποιεί πυκνή ομίχλη για να μας αποκλείσει το σκηνικό από τον υπόλοιπο κόσμο της ταινίας, δημιουργώντας ένα αίσθημα κλειστοφοβίας. Αυτό το αίσθημα αυξάνεται ακόμα περισσότερο στο τελευταίο εικοσάλεπτο, που έχουμε τις κλασικές σκηνές του ξεπλύματος των χεριών της Λαίδης Μάκβεθ και την κλιμάκωση της ιστορίας.
Οι ερμηνείες είναι εξίσου θεατρικές, αλλά αυτό δεν τις κάνει λιγότερο συγκλονιστικές. Αντιθέτως, είναι απολύτως ταιριαστές, και σε κάποιες περιπτώσεις πιο συγκρατημένες απ’ ότι θα περίμενες. Ο Ουάσινγκτον και η Μακντόρμαντ στο ρόλο των πρωταγωνιστών είναι μια πολύ καλή επιλογή, αφού δίνουν τεράστιο κύρος στους χαρακτήρες τους. Οι υπόλοιποι κάνουν τη δουλειά τους ικανοποιητικά, αλλά δε μπορούν να συγκριθούν μαζί τους. Η μοναδική εξαίρεση είναι η Κάθριν Χάντερ στο ρόλο των τριών μαγισσών. Η ελληνικής καταγωγής ηθοποιός είναι ανατριχιαστική και κλέβει την παράσταση. Αν σου μείνει κάποια σκηνή το πιο πιθανό είναι ότι θα περιλαμβάνει αυτήν. Πραγματικά είναι πιο μοναδική, η πιο αλλόκοτη, η πιο μαγική αναπαράσταση των τριών μαγισσών.
Τέλος, ο ρυθμός της ταινίας είναι γοργός και δεν σταματάει ποτέ. Η μία σκηνή τελειώνει, η νέα σκηνή αρχίζει αρχίζει κατευθείαν, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις ή πλάνα που μας δείχνουν την νέα τοποθεσία.
Στα αρνητικά (-) της ταινίας:
Αυτό είναι κι ένα από τα αρνητικά της “Τραγωδίας του Μάκβεθ”, αφού κάποιες σκηνές δεν όσο ισχυρές θα μπορούσαν να είναι, γιατί έρχονται και φεύγουν πολύ γρήγορα. Ταυτόχρονα, λόγω του γοργού ρυθμού, κάποιοι δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως ο Μακντάφ (γνωστός για τη γέννηση του με καισαρική) και ο γιος του βασιλιά Ντάνκαν, Μάλκομ, είναι σχετικά μονοδιάστατοι. Βέβαια, αυτό το πρόβλημα μπορεί να υπάρχει και στο θεατρικό κείμενο (ο διάλογος είναι σχεδόν απαράλλακτος), όπου το κοινό τους υποστηρίζει γιατί ο τελευταίος είναι απόγονος του βασιλιά της εποχής κι όχι γιατί είναι ενδιαφέροντες χαρακτήρες από μόνοι του, αλλά όπως και να το δεις, άλλοι δημιουργοί το έχουν διορθώσει.
Εν κατακλείδι (=), “Η Τραγωδία του Μάκβεθ” είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα καλλιτεχνικά ταινία, αλλά θα την απολαύσεις περισσότερο αν την δεις σαν ένα πείραμα που συνδυάζει τον κινηματογράφο και το θέατρο για να προσαρμόσει την παράσταση της τραγωδίας του Μάκβεθ, παρά ως μια μεταφορά της τραγωδίας του Μάκβεθ στην μεγάλη οθόνη.
Βαθμολογία:
7,2 στα 10
Ολα τα τελευταία νέα της Σινεμανίας της “Κ”