Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης κριτικάρει την ταινία ΟΜΑΡ του Χανι- Αμπου Ασαντ (Παλαιστίνη).
Είδα το φιλμ και το βρίσκω λίαν επίφοβο για την κατάκτηση του Οσκαρ και εξαιρετικά απειλητικό για την “Τέλεια ομορφιά” του Πάολο Σορεντίνο.
Τέτοια πληρότητα ήρωα δεν είδα φέτος σε ΚΑΜΜΙΑ κινηματογραφική ταινία Ευρώπης, Αμερικής και… Τρίτου Κόσμου.
Ξεκινώντας από το θέμα, το πως κατασκευάζεται ένας πληροφοριοδότης. Πως, από ποιούς, γιατί, που πατάνε, πόσο βάσιμα πατάνε αυτοί που τον τυλίγουν στο Δίχτυ της Αράχνης. Κι η Καθολικότητα: Ο άνθρωπος και τα διλήμματα του, ο Άνθρωπος κι η Μοίρα, ο Άνθρωπος και τα συναισθήματα, η προδοσία του έρωτα αλλά κι οι παρεξηγήσεις κι η παρέμβαση της Μοίρας ξανά σαν να έχει σημαδέψει όλους, κι όλα αυτά γύρω από το Παλαιστινιακό ζήτημα, έδρα εκτύλιξης του δράματος η Δυτική Οχθη, με πλοκή της ιστορίας που θυμίζει “πολιτικό θρίλερ” χωρίς να πρόκειται για κάτι τέτοιο, με σκηνοθετική λιτότητα που καταφέρνει τρεις τέσσερις σκηνές καταδίωξης από τις ωραιότερες που είδα τα τελευταία χρόνια όπου καταδιώκεται ο άνθρωπος κι όπου ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται τα σοκάκια της κατεχόμενης Παλαιστίνης όπου δρουν οι ένοπλες ομάδες κι εκει καταλαβαίνεις τι σημαίνει να ξέρεις σινεμά και να προχωράς. 
Εχει ανέβει πολλά σκαλοπάτια ο Χανι-Αμπου Ασαντ από την προηγούμενη ταινία που τον ανέδειξε, το “Παράδεισος τώρα!” που κι εκείνη είχε προταθεί για Οσκαρ.
Από τις πέντε προτεινόμενες του ξενόγλωσσου είναι Η ΜΟΝΗ που μιλά για την ψυχή ενός λαού, που απεικονίζει την κατάσταση μιάς χώρας, με το καλλιτεχνικό προϊόν που βγαίνει από τα σπλάχνα της -και το σπουδαιότερο είναι ΟΤΙ ΔΕΝ ΖΗΤΕΙ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ!!! Είναι πολύ πλήρης και περιεκτικός σε νοήματα κι ουσία κινηματογράφος ώστε να το καταδεχτεί.
Αφήνω την τελευταία ‘σφαλιάρα” για το τέλος, όπως ακριβώς κάνει κι ο σκηνοθέτης. Με το τελευταίο καρεδάκι των ελάχιστων δευτερολέπτων ολοκληρώνει πλήρως τον ήρωα του, με μια σκηνή “ενσυνείδησης” που μόνο όταν καθίσει κανείς εξ αρχής να το δει, θα διαπιστώσει τις λεπτές εκείνες ιριδένιες ίνες με τις οποίες κεντούσε αυτό το στοιχείο, χωρίς να φαίνεται.
Στέκομαι περιφραστικά, δεν θα το αποκαλύψω διότι απευθύνομαι σε αυριανούς θεατές του φιλμ- Αλίμονο.
Τοποθετήθηκα, αγωνιώ για την “Bellezza” αλλά πλέον αγωνιώ και για τον “ΟΜΑΡ”, ο οποίος μπήκε ανάμεσα σε μένα και στην “Grande Bellezza”.
Ομάρ
Omar
του Χάνι Αμπού Ασάντ
με τους Άνταμ Μπακρί, Λιμ Λουμπάνι, Γουαλίντ Φ. Ζουάιτερ, Σάμερ Μπισάρατ, Εγιάντ Χουράνι.
Ο Ομάρ είναι συνηθισμένος να αποφεύγει τις σφαίρες των σκοπών όταν περνά το Τείχος που χωρίζει στα δύο την πόλη ώστε να επισκεφθεί την κρυφή του αγάπη, τη Νάντια. Αλλά η κατεχόμενη Παλαιστίνη δεν γνωρίζει ούτε την απλή αγάπη, ούτε τον ξεκάθαρο πόλεμο. Στην άλλη μεριά του τείχους, ο ευαίσθητος νεαρός φούρναρης, Ομάρ, γίνεται ένας μαχητής της ελευθερίας, ο οποίος θα χρειαστεί να έρθει αντιμέτωπος με οδυνηρές επιλογές για τη ζωή και το τι σημαίνει να είσαι άνδρας. Όταν ο Ομάρ συλλαμβάνεται μετά από μία θανατηφόρα πράξη αντίστασης, ξεκινά ένα παιχνίδι γάτας και ποντικού με την στρατιωτική αστυνομία. Η καχυποψία και ο φόβος της προδοσίας απειλούν να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του Ομάρ στους συνεργούς και παιδικούς του φίλους, Αμτζάντ και Τάρεκ, ο στρατευμένος αδελφός της Νάντια. Τα αισθήματα του Ομάρ δεν αργούν να γίνουν τόσο διχασμένα όσο και το Παλαιστινιακό τοπίο. Αλλά, σύντομα, γίνεται εμφανές ότι οτιδήποτε κάνει, είναι εξαιτίας της αγάπης του για τη Νάντια
Φωτογραφικό υλικό
