Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης κριτικάρει την ταινία Nymphomaniac του Λαρς Φον Τρίερ…
NYMPHOMANIAC ή ΛΑΡΣ ΦΟΝ ΤΡΙΕΡ;
Περίμενα να περάσουν κάποιες μέρες, να φύγει λίγο η “μόδα”, να καταλαγιάσει το όλον κύμα και μετά να τοποθετηθώ κι εγώ για αυτή την ταινία.
Για την ταινία ή για τον Λαρς Φον Τρίερ;
Ναι, ξέρω ότι πολλούς ο τίτλος μπορεί να τους ξαφνιάσει αλλά για τον υπογράφοντα είναι η ουσία κι η πεμπτουσία.
Αξίζει να ασχοληθούμε με το “Nymphomaniac” ή μήπως ασχολούμαστε με την “καινούργια ταινία του Λαρς Φον Τρίερ”;
Α, έχει διαφορά. Γι αυτό και θέτω το ερώτημα.
Και θέτω ερώτημα επειδή απαντήσεις δεν παίρνω από τα σχόλια που διαβάζω.
Αν δηλαδή το “Nymphomaniac” δεν είχε την “υπογραφή” ποιός θα ασχολείτο;
Και θα φτάσω στην ουσία: Διότι ο Λαρς Φον Τρίερ είναι ένα ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ των ΦΕΣΤΙΒΑΛ και δή του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ και ξαφνικά πρέπει να μας απασχολεί ο,τιδήποτε κάνει.
Από δηλώσεις και εκκεντρικότητες μέχρι ταινίες. Είτε κάνει το ένα είτε κάνει το άλλο είτε κάνει το τρίτο, εμείς “πρέπει” να ασχοληθούμε με τον Λαρς Φον Τρίερ.
Είπα κάτι για “δημιούργημα Φεστιβάλ”. Μα τα Φεστιβάλ, εδώ και χρόνια, επειδή γύρω από αυτά υπάρχει μιά ολόκληρη μπίζνα, κατασκευάζουν ανθρώπους, ανακαλύπτουν ανθρώπους, κι έτσι ανανεώνουν το πελατολόγιο των συμμετοχών. Μια και δεν μπορούν να φτιάξουν ΕΡΓΑ, φτιάχνουν ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ.
Άλλοι εξ αυτών κάνουν καλές ταινίες, άλλοι αποδεικνύονται μεγαλοφυΐες, άλλοι ξεχνιούνται, πάντως στο τέλος όλα κρίνονται μέσα από το έργο τους.
Αν το έργο δεν είναι σε θέση να μιλήσει από μόνο του, κατασκευάζεται ο μύθος του “τι θέλει να πει εδώ ο δημιουργός”.
Ο Λαρς Φον Τρίερ είναι καθαρά μιά τέτοια περίπτωση κι ως τέτοια την παρακολουθώ.
Για το “Nymphomaniac’ αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι οι φερόμενοι ως οπαδοί δεν το υπερασπίζονται στο είδος του πορνό, παρά προσπαθούν να πείσουν ότι δεν είναι.
Θα με ενδιέφερε πολύ να διάβαζα μια θαρραλέα τοποθέτηση υπέρ της ταινίας που θα την ανέλυε ως πορνό,
θα την παραδεχόταν ως πορνό,
θα της αναγνώριζε το δικαίωμα να είναι πορνό αλλά και θα έβαζε ένα ερώτημα που καλό είναι να μπαίνει γύρω από τα πορνό, κατά πόσο τηρούν το “μίμηση πράξεως”, που είναι η απαρχή.
Οταν οι οπαδοί επιχειρούν να το παρουσιάσουν ως κάτι άλλο, σημαίνει, στο δικό μου χάρτη πραγμάτων, πως ο Τρίερ κυρίως αυτούς εξαπατά. Κάτι που δεν έκανε η “Ζωή της Αντέλ”. Εξού κι οι περισσότεροι μιλάμε για την “Ζωή της Αντέλ” κι όχι για την “ταινία του Αμπντελατίφ Κεσίς” διότι εκεί υπάρχει ΕΡΓΟ για να δικαιώσει ή όχι.
Και το μάρκετινγκ συνεχίζεται με τα καραγκιοζιλίκια στο Φεστιβάλ Βερολίνου όπου σήμερα διάβασα τον τίτλο της “Messaggerro”: Piu marketing che cinema. Πιό πολύ μάρκετινγκ παρά σινεμά.
ΥΓ. Επειδή όμως στον ίδιο προσωπικό μου “χάρη πραγμάτων” ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΝΕΜΑ, λέω στον εαυτό μου “ας υπάρχει κι αυτός, συμβάλλει στην ποικιλία”.
Nymphomaniac part 1
του Λαρς Φον Τρίερ
με τους Σαρλότ Γκένσμπουργκ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Σία Λαμπεφ, Γουίλεμ Νταφόε, Ούμα Θέρμαν, Ούντο Κίερ
Το Nymphomaniac είναι η άγρια και ποιητική ιστορία του ταξιδιού μιας γυναίκας από τη γέννησή της μέχρι την ηλικία των 50 ετών, την οποία αφηγείται ο κεντρικός χαρακτήρας, η Joe, η οποία έχει αυτο-διαγνωστεί ως νυμφομανής. Ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ, ο ηλικιωμένος γοητευτικός εργένης Seligman ανακαλύπτει τη Joe κακοποιημένη σε ένα σοκάκι. Την παίρνει μαζί του στο σπίτι του, περιποιείται τα τραύματά της και τη ρωτά για τη ζωή της. Ακούει με προσοχή καθώς η Joe αφηγείται στα επόμενα οκτώ κεφάλαια τη δαιδαλώδη και περίπλοκη ιστορία της ζωής της, η οποία είναι γεμάτη συνειρμούς και διανθίζεται από περιστατικά. Η ταινία είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους.
Φωτογραφικό υλικό
