Είδε και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Βαρούχας.
Κάτι που θεωρείται σταθερά στον διαρκώς εξελισσόμενο κόσμο της Έβδομης Τέχνης είναι ότι οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις του Λανς Φον Τρίερ δεν σε κάνουν να πλήττεις. Είτε τις βρίσκεις αριστουργήματα είτε ένα συνονθύλευμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος σε δημιουργούν έντονα συναισθήματα που κυμαίνονται από έντονο ενθουσιασμό μέχρι πλήρης αποστροφή σε σημείο να εγκαταλείψεις την αίθουσα πριν την ολοκλήρωση της ταινίας. Συνεπώς, η πεμπτουσία ενός καλλιτέχνη που δημιουργεί πάθη.
Με τη νέα του ταινία ο εκ Δανίας ορμώμενος, σκηνοθέτης πραγματεύεται τις νοσηρές σκέψεις και ακόμα πιο φρικιαστικές πράξεις ενός κατά συρροή δολοφόνου. Ήταν ουσιαστικά ακόμα μια επίδειξη του μοτίβου που ακολουθεί στο σύνολο των δημιουργιών του που αναφέρεται στην πλήρη απελευθέρωση των άγριων ενστίκτων του ανθρώπου. Με την χρήση ενός παραλληλισμού που αναφέρεται στη διττή φύση του ανθρώπου να ενεργεί και σαν τίγρης και σαν πρόβατο, ο πρωταγωνιστής μας κλείνει το μάτι να αφεθούμε πλήρως στα σκληρότερα των ενστίκτων μας και να ενστερνιστούμε πλήρως το ρόλο της τίγρης.
Γενικά για την ταινία
Το κοινό ακολουθεί την δράση ενός κατά συρροή δολοφόνου, του Τζάκ σε ένα χρονικό διάστημα 12 ετών κατά τις δεκαετίες ’70 και ’80 στην πολιτεία της Ουάσινγκτον. Καθώς περνάνε τα χρόνια επιδίδεται σε όλο και πιο φρικαλέες δολοφονίες, ενώ το όνειρο του να χτίσει το δικό του σπίτι στην εξοχή ολοένα και απομακρύνεται.
Υπέρ
Τα μοναδικά πλεονεκτήματα του όλου εγχειρήματος ήταν η μεστή εμφάνιση του Ματ Ντίλον στο ρόλο του Τζάκ και οι διάλογοι σε μορφή ψυχανάλυσης με μια άλλη σκοτεινή φιγούρα ονόματι Βέρτζ (Μπρούνο Γκάνζ), ο οποίος αναλαμβάνει το ρόλο του καθοδηγητή του Τζακ στην κάθοδο του στην κόλαση. Οι διάλογοι τους με αφορμή την ψυχασθένεια του Τζακ ήταν μια διεισδυτική ματιά στα άδυτα της ανθρώπινης φύσης με σκοπό είτε να αποδομήσει είτε να εξευμενίσει το ανθρώπινο είδος. Σε οποιαδήποτε άλλη ταινία θα μιλούσαμε για ύψιστη μορφή σύλληψης, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα για λόγους που θα αναφερθούν παρακάτω δεν απέδωσε.
Κατά
Ο Λανς Φον Τρίερ υπέπεσε ακόμα μια φορά στο λάθος μονοπάτι, χαρακτηριστικό των περισσοτέρων των δημιουργιών του εκτός του μαγευτικού Dogville. Ενώ καταπιάνεται με βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα που άπτονται της ανθρώπινης υπόστασης, οι κινήσεις του να υπερθεματίζει μόνο τα αγριότερα των ενστίκτων του ανθρώπινου είδους καταλήγουν σε ένα αποκρουστικό για το κοινό θέαμα, με σκηνές που μόνο αποτελέσματα νοσηρών φαντασιώσεων μπορούν να χαρακτηριστούν. Η συγκεκριμένη ανισορροπία έκανε την εμφάνιση της και στην περί ου ο λόγος ταινία, με συνέπεια να γίνουμε μάρτυρες εξοργιστικών σκηνών. Το τελευταίο σε συνδυασμό με την μεγάλη διάρκεια της ταινίας έκανε την όλη εμπειρία ανυπόφορη.
Και τελικά;
Τελικά, να μην τη δείτε. Να δείτε το Dogville γενικά μόνο από τις ταινίες του Λανς Φον Τρίερ.
Βαθμολογία:
3,5/10
.
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
