Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Τόσα χρόνια θαμώνας στο Σινε Αύρα, πρώτη φορά συνάντησα ουρά στο ταμείο με 10λεπτη αναμονή και πρώτη φορά βρήκα μετά βίας μια θεσούλα πίσω- πίσω, για ταινία που προβάλλεται επί δεκαήμερο σε άπειρους κινηματογράφους!
Ναι, ναι, όλος ετούτος ο πανικός για την «Barbie», που τον διάβαζα αλλά δεν τον πίστευα μέχρι να τον διαπιστώσω εκ του σύνεγγυς και φυσικά ήταν ο βασικός λόγος που με οδήγησε να δω μια ταινία που σε άλλη περίπτωση δεν θα περνούσα ούτε απέξω, καθότι το πλεονάζον… ροζουλί μου προκαλούσε ανέκαθεν αλλεργία! Αλλά λέω, δεν μπορεί, όλη αυτή η κοσμοσυρροή για την «εμπορικότερη ταινία του καλοκαιριού» με ρεκόρ εισιτηρίων, αποκλείεται να είναι τυχαία απλά για να χαζέψουν τον «ροζ κόσμο» μιας κούκλας… Διαβάζοντας δε ένα σημείωμα για την υπόθεση, κάτι μου κέντρισε όντως την περιέργεια και αποφάσισα να ακολουθήσω τα βήματα της μεγάλης μάζας – κάπως έτσι επέρχεται ασυνείδητα η «προβατοποίηση»- προκειμένου να δω για ποιο λόγο η συγκεκριμένη ταινία σαρώνει κυριολεκτικά με θεαματικά νούμερα!
Αν σας πω ότι βρήκα λόγους που να εξηγούν αυτή την τεράστια επιτυχία σε βαθμό υστερίας, όχι μόνο θα πω ψέματα, αλλά θα αρχίσω να ανησυχώ σοβαρά για την εγκεφαλική μου επάρκεια, που είναι αλήθεια ότι κρατώ με νύχια και δόντια… Αντ’ αυτού, βρήκα κάποιους λόγους που να αιτιολογούν (οριακά κατ΄εμέ) μια σχετικά ευχάριστη έξοδο στα αγαπημένα θερινά σινεμά, παρακολουθώντας μια ανάλαφρη, πολύχρωμη – για όποιον αντέχει την υπερδοσολογία του ροζ- , αφελή στο περιεχόμενο ταινία, με ιδιαίτερη «φουτουριστική» σκηνοθεσία μεταξύ ρεαλιστικού και σουρεαλιστικού από την Γκρέτα Γκέργουικ και ωραίες ερμηνείες ειδικά των πρωταγωνιστών Μάργκο Ρόμπι (Μπάρμπι) και Ράιαν Γκόσλινγκ (Κεν), που ναι μεν ξεκίνησε με φιλόδοξες προθέσεις «εμβάθυνσης», αλλά δεν κατάφερε να αποφύγει την αμερικανιά σε όλο το μεγαλείο της, για να μη πω σε επίπεδο… διδακτορικού!
Διότι η αρχική σύλληψη της ιδέας (+) σχετικά με την απομυθοποίηση του τέλειου κόσμου μιας κούκλας εμβληματικής με ασύλληπτες πωλήσεις παγκοσμίως συντροφεύοντας εκατομμύρια κοριτσιών ανά τον κόσμο ως φετίχ λατρείας, ήταν ομολογουμένως ευρηματική… προσφέροντας απίθανες δυνατότητες για ευφυή αποδόμηση του διασημότερου συμβόλου- στερεότυπου ματαιοδοξίας και ανασύνθεση ενός πιο υγιούς, ρεαλιστικού, ευάλωτου, «γήινου» προτύπου ως πρόταση – μήνυμα μέσω της ταινίας, ΑΝ βέβαια οι εμπνευστές της διέθεταν ευρωπαϊκή και όχι αμερικάνικη κουλτούρα.. η οποία διακρίνεται από μια ανίατη «αναπηρία» να εισχωρεί στο βάθος των πραγμάτων, εμμένοντας με παροιμιώδη αφέλεια στην επιφάνεια και εστιάζοντας εκνευριστικά στις ανούσιες θεαματικές εντυπώσεις, προς τέρψη του ανάλογου «fastfood» κοινού, που δεν το «πολυκουράζει» γενικώς με αναζητήσεις…
Εν προκειμένω στα της ταινίας, παρακολουθούμε την άψογη, αδιατάρακτη, φανταιζί, μέσα στην καλή χαρά κοινωνία των Μπάρμπι, όπου οι υποβαθμισμένοι σύντροφοι Κεν απλά διακοσμούν με την παρουσία τους το τοπίο… μέχρι που η Αρχετυπική Μπάρμπι – Στερεότυπο κάνει για πρώτη φορά «σκέψεις θανάτου» και ανακαλύπτει αιφνιδιαστικά … αρχές κυτταρίτιδας! Γεγονός που χτυπά συναγερμό στην κοινωνία της αψεγάδιαστης ομορφιάς και προκειμένου να «αποκατασταθεί η τάξη»,η κούκλα πρέπει να επισκεφθεί τον Πραγματικό κόσμο και να βρει το κορίτσι που παίζει μαζί της κάνοντας θλιβερές σκέψεις…
Στο περιπετειώδες ταξίδι που τη συνοδεύει ο Κεν ανακαλύπτοντας έκπληκτοι τον ρεαλιστικό κόσμο ανδρών και γυναικών, θα συμβούν απίθανα ευτράπελα, απρόσμενες συναντήσεις, εμπλοκή της κατασκευάστριας εταιρίας Mattel, ενώ στην επιστροφή θα επέλθει πλήρης ανατροπή-πραξικόπημα με τον μέχρι τότε παραγκωνισμένο Κεν να εγκαθιδρύει πατριαρχία, που θα ανατρέψουν με τη σειρά τους οι χειραφετημένες πλέον Μπάρμπι με πονηρά κόλπα…
Πού ήταν το πρόβλημα;; (-) Όπως είπαμε το σενάριο ως ιδέα και το εύρημα της μεταφοράς μιας κούκλας- σύμβολο από τον τέλειο φανταστικό της κόσμο στον ατελή πραγματικό είναι εξαιρετικά, μόνο που σκόνταψαν στην υλοποίηση, η μια τούμπα έφερε την άλλη και τράβηξαν ντουγρού για τον κατήφορο που στον πάτο έγραφε «ΑΧΤΑΡΜΑΣ» με κεφαλαία και υπότιτλο «Αμερικανιά»… Διότι ενώ το πράγμα ξεκίνησε με ομαλή, κατανοητή ροή των εξελίξεων στην υπερβατική συνθήκη του έργου, μετά από ένα σημείο που αρχίζει το ταξίδι, επικρατεί ένα ακατανόητο κομφούζιο από δω κι από κει με εμβόλιμες σκηνές χωρίς λογικό ειρμό, με ανεξήγητες καταστάσεις σαν «τσόντα» στην υπόθεση, με ουρανοκατέβατα πρόσωπα χωρίς εμφανή σύνδεση, σε ένα πληθωρικό συνονθύλευμα σαν μπλεγμένο κουβάριπου ήθελε να χωρέσει της Παναγιάς τα μάτια και τρέχα γύρευε την άκρη…
Δεν μιλάμε βέβαια για τις λογικές υπερβάσεις ως εύκολες βολικές λύσεις σε μια ταινία φαντασίας (πχ. η Μπάρμπι βρήκε το κορίτσι που έψαχνε με… όραμα ή παραδόξως κατανοούσε και μεταχειριζόταν όρους παντελώς άγνωστους στον κουκλίστικο κόσμο της κλπ.), καθώς σε παρόμοια ταινία το παράδοξο και η έλλειψη αληθοφάνειας αιτιολογούνται.. Όμως το μπλέξιμο της εταιρίας Mattelμε εντελώς ακαθόριστες προθέσεις και ακατανόητες αντιφάσεις, ο χαμένος στη θολούρα ρόλος του κοριτσιού και της «σκοτεινής» σχεδιάστριας μητέρας του, το άνευ στόχου φαιδρό στήσιμο της πατριαρχίας από τους «άφυλους» Κεν, η αφελέστατη «εν μία νυκτί» χειραφέτηση των Μπάρμπι που αποφάσισαν να επιδείξουν δυναμισμό με… γυναικεία πονηριά και ύπουλα κολπάκια, ένας σαχλός συναισθηματισμός και ένα ομιχλώδες σκεπτικό που προέκυψαν αυθαίρετα από το πουθενά, χωρίς κανένα «χτίσιμο» και άλλα πολλά, δύσκολα αιτιολογούνται έως καθόλου…
Και δεν έφταναν τα λογής ανούσια μπερδέματα, οι ανεξήγητες αντιφάσεις, ο συγκεχυμένος στόχος που χάθηκε στον αχταρμά με «μηνύματα» (λέμε τώρα) σκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, οφείλαμε επιπλέον να υποστούμε το πλέον εκνευριστικό όλων, ήτοι τον αφελέστατο, επιδερμικό διδακτισμό επιπέδου νηπιαγωγείου! Όπου ειδικά στις σκηνές της «γυναικείας χειραφέτησης», τα φαιδρά παμπάλαια κλισέ, τα επαναστατικά πρέπει, η ανόητη ηθικολογία έδωσαν ρέστα, αναρωτώμενος ο θεατής αν πρόκειται για κωμικά ή σοβαρά στιγμιότυπα, άσχετα που ουδόλως τον αφορούσαν, προτιμώντας να χαζεύει τον ουρανό αν έχει αστέρια με τη μπύρα στο χέρι, έτσι για να ξεκουράσει και λίγο τα μάτια από το ακατάσχετο ροζουλί… Με πλέον αξιομνημόνευτη σκηνή αυτήν του φινάλε με τρυφερή συνομιλία μεταξύ της Μπάρμπι και της γηραιάς πλέον δημιουργού της, που δικαίωσε σε έναν βαθμό τον λόγο ύπαρξης της ταινίας και άφησε να διαφανούν ψήγματα του αρχικού ευφάνταστου σκεπτικού με δόσεις συγκίνησης, έστω κι αν το κομμάτι φάνταζε παράταιρο στο υπόλοιπο κραυγαλέο για λόγους εντυπωσιασμού σύνολο…
Κατά τα άλλα η σκηνοθεσία διέθετε ζωντανό ρυθμό, «καρτουνίστικη» αισθητική που έδενε με το πνεύμα, έντονα επιθετικά χρώματα, κάποια εντυπωσιακά πλάνα, αρκετά (αδιάφορα) τραγούδια με προσεγμένες χορογραφίες σε στυλ μιούζικαλ, ταιριαστά φανταιζί κοστούμια και κυρίως άξιες ερμηνείες στο σύνολό τους, μεταξύ των οποίων ξεχώρισε εμφανώς η πανέμορφη Μάργκο Ρόμπι ως Μπάρμπι με αυθεντική εκφραστικότητα – ιδιαίτερα στη συναισθηματική σκηνή του φινάλε- ωριμότητα, ισορροπία, πειστικότητα, εξαιρετική κινησιολογία «κούκλας» όπου απαιτούνταν… επίσης θαυμάσιος ο Ράιαν Γκόσλινγκ ως Κεν σε έναν ιδιαίτερο ρόλο μεταξύ κούκλας και ανθρώπου, αποδίδοντας με λεπτοδουλεμένη μελέτη τη δύσκολη ακροβασία…
Καταλήγοντας (=), το μέγα, αναπάντητο ερώτημα είναι ένα: Πώς στο καλό εξηγείται η μαζική υστερία για μια ταινία που ξεκίνησε ως ευρηματική ιδέα αλλά κατέληξε αφελής, συγκεχυμένη αμερικανιά;;; Είναι δυνατόν το εμπορικό προμόσιον να καταφέρνει τέτοια θαύματα;;; Καθώς φαίνεται, αν κρίνω και από τον εαυτό μου, είναι και παραείνα…
Βαθμολογία:
4,5/10
Barbie 2023 Έγχρ. Διάρκεια: 114′ Κωμωδία Aμερικανική. Σκηνοθεσία: Γκρέτα Γκέργουιγκ. Με τους: Ράιαν Γκόσλινγκ Χάρι Νεφ Γουίλ Φέρελ Μάργκο Ρόμπι Κίνγκσλεϊ Μεν-Αντίρ. –movie trailer εδώ
.
