Τα πρόσωπα του Φεστιβάλ.
Αλεξάντερ Πέιν: Πρόσχαρος, ταπεινός και σκηνοθεταράς πέραν των δυο Οσκαρ που έχει μοστράρει στη βιβλιοθήκη του, φαντάζομαι. Παρουσίασε –μη χάσετε- «Τα παιδιά του Χειμώνα», μιλώντας με το κοινό. Να μας ξανάρθει. Τον αγαπάμε.
.png)
Χαρούλα Αλεξίου: Συμπαθέστατη φυσιογνωμία χωρίς να ξεχνούμε – πως άλλωστε;- την τεράστια τραγουδιστική της καριέρα που μεγάλωσε γενιές και γενιές με αθάνατα άσματα μεγάλων συνθετών. Το πέρασμα στο ηθοποιηλίκι έχει δρόμο μπροστά του, αλλά και το κάλεσμα του Φεστιβάλ να την κάνει οικοδέσποινα στην Αγορά, φάνηκε να αναζητεί «όνομα» για πρωινάδικα και όχι περιεχόμενο. Όπως συνέβη με τις ατυχές επιλογές Καπουτζίδη και Σεργουλόπουλο. Πούλησαν πολύ στα πάνελ…
Μόνικα Μπελούτσι: Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντες με μαργαριτάρι; Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, αρκεί να έχουμε μια Μόνικα κάθε φορά να μεταμορφώνει τη Θεσσαλονίκη κάτι από Βενετία και Κάννες. Οπότε η πρώτη μεγάλη σούπερ σταρ που μας ήρθε μετά από πολλά χρόνια δημιούργησε και το ανάλογο πάταγο. Κόκκινα χαλιά, ουρές, θαυμαστές με πανό, λουλούδια στα χέρια, κοινώς λαικό προσκύνημα. Και της άξιζε. Όσο για την ίδια; Απλή και απέριττη. Την γνωρίσαμε από κοντά! (χε, χε). Χρυσός Αλέξανδρος Ουρές και λατρεία Συνέντευξη Τύπου, ότι ειπώθηκε στα ελληνικά …και άλλος χαμός για τη θεά εδώ
Δείτε τη συνέντευξη που έδωσε:
Άλλα πρόσωπα:
Νίκος Περάκης: Θεωρείται ανανεωτής της καλής ακομπλεξάριστης ελληνικής κωμωδίας, με έμφαση στην καυστική πολιτική σάτιρα και στην απεικόνιση του κοινωνικού παραλόγου. Και είναι με το παραπάνω. Έλαβε τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο για το σύνολο της προσφοράς του στο σινεμά και δικαίως. Του το παρέδωσε ο κολλητός του Φόλκερ Σλέντορφ που είχε πάρει Όσκαρ και Χρυσό Φοίνικα για το «Ταμπούρλο». Τιμητικός Χρυσός Αλέξανδρος
Αφιέρωμα στον Τάκη Κανελλόπουλο: Οποιοδήποτε αφιέρωμα και αναφορά στον ποιητή της εικόνας, έστω και αργά, είναι πάντα καλοπροαίρετο. Όλες οι ταινίες του έχουν άποψη και αισθητική παρόλο που δεν είναι εύκολες, δηλαδή για το μεγάλο κοινό. Επιπλέον λόγος να δουν οι νέες γενιές που αποχαυνώνονται στα Νέτφλιξ. Μας λείπει το σινεμά του.
Οι ταινίες:
Από το χαμό των 200 περίπου ταινιών συνέβησαν αυτά που κάθε χρόνο αποτελούν στοίχημα για δεκάδες σινεφίλ. Τι να δω, τι να αφήσω, αν έχεις ακούσει κάτι κλπ. Sold out όπου διάβαζες γνωστά ονόματα σκηνοθετών, ερμηνευτών και βραβευμένα σε άλλα φεστιβάλ. Στα λοιπά έριχνες μια ζαριά καλή και αν ήσουν τυχερός πετύχαινες και καλή ταινία. Γενικώς το επίπεδο χαρακτηρίστηκε μέτριο.
«Μινόρε» του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα
Ελληνικές ταινίες: Πικρή ιστορία που κρατά χρόνια με μικρές εξαιρέσεις και με τις γνωστές παθογένειες που σχεδόν όλοι εξακολουθούν να θέλουν να γίνουν Λάνθιμοι, όπως παλιά όλοι αντέγραφαν τον Αγγελόπουλο, ονειρεύοντας κάποια στιγμή, δηλ ποτέ, να κατακτήσουν ένα Χρυσό Φοίνικα.. Έτσι και φέτος το ελληνικό σινεμά τραβά την κατηφόρα με κάτι ταινίες που πάσχουν από σενάριο και ιδέες. Για τις μικρές εξαιρέσειςθα αναφερθούμε όταν και άμα βγουν στις αίθουσες.
Εύα Νάθενα: Μεγάλη κυρία του θεάτρου καθώς έχει στήσει και ντύσει δεκάδες παραστάσεις ως σκηνογράφος – ενδυματολόγος. Τώρα πως της γύρισε να το παίξει και σκηνοθέτης μόνο η ίδια το ξέρει. Στις 6 φορές που σηκώθηκε από τη θέση της για να παραλάβει διακρίσεις στη Τελετή βραβείων, με σεμνότητα και μπράβο της ανέφερε «δεν πιστεύω πως είμαι σκηνοθέτης και αν θα το ξανακάνω». Αν όμως είναι να γυρίσει τόσο καλή ταινία σαν την «Φόνισσα», μετά χαράς να το ξανακάνει καθώς έβαλε τα γυαλιά σε φωστήρες με πτυχία που το παίζουν διανοούμενοι πουλώντας πνεύμα Φελίνι, Μπέργκμαν και Φασμπίντερ, δηλαδή αέρα κοπανιστό, όταν ανεβοκατεβαίνουν με όλα πληρωμένα, από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Καρυοφύλλια Καραμπέτη: Η μόνη εν ζωή ελληνίδα ηθοποιός που αν ήταν στο Χόλυγουντ θα την συγκρίναμε τουλάχιστον με την Κέιτ Μπλάνσετ. Στη «Φόνισσα» η ερμηνεία της είναι σπαραχτική. Μεγάλος και παντοτινός έρωτας η Καρυοφιλλιά. Σπάνια προσωπικότητα, μέγιστη καλλιτέχνιδα με ήθος και ουσία, το λέμε γιατί γνωριζόμαστε προσωπικά. Προσκυνούμε το μεγαλείο της.
Ένα ακριβό φεστιβάλ: Γιατί έτσι το καταντήσανε. Αδιανόητο ως απαράδεκτο το 7άρι του εισιτηρίου όταν ένας φεστιβαλιστής αφιερώνει από τη ζωή του ένα 10ήμερο για να αφεθεί σε ιστορίες, εικόνες και πολιτισμούς. Σκοπός του να δει όσο πιο πολλές ταινίες γίνεται, αυτό άλλωστε είναι και το νόημα ενός φεστιβάλ.
Αλλά η διεύθυνση που χρηματοδοτείται με πακτωλό χρημάτων από ΕΣΠΑ, Υπουργείο Πολιτισμού, Περιφέρεια και ένα κάρο χουβαρντάδες χορηγούς θα τους κόψει τον βήχα όπως έκοψε την ένδοξη σινεκάρτα και άλλες παροχές. Μια λέξη: Ντροπή κε Ανδρεαδάκη και σια.
Βραβεία, βραβεία μα πόσα βραβεία;: Χάνεις το μπούσουλα και αναρωτιέσαι ποια η σημασία και κυρίως ποια η καλλιτεχνική τους αξία. Όχι για μας τους θεατές που καμιά σημασία δεν δίνουμε, αλλά για όσους τα κατακτούν, δηλαδή τους δημιουργούς. Και για παράδειγμα ποια προστιθέμενη αξία έχει για ένα νικητή το βραβείο από το Ίδρυμα Κωστόπουλου. Ένα λόγο θέλουμε! ΟΛΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ
Κριτικές επιτροπές: Σαν ένα παρεάκι να στρογγυλοκάθισε γύρω από ένα τραπέζι, μπορεί και σε καναπέ. παίζει και το όρθιο… αποφασίζοντας που θα πάνε τα βραβεία. Το καλύτερης ταινίας σ’ αυτόν, το σκηνοθεσίας σ’ αυτήν και πάει σύννεφο το μοίρασμα. Τόσο απλά, τόσο ..δίκαια, τόσο πλουραλιστικά… Καθώς τις άπειρες κριτικές επιτροπές, από πολλά αδιάφορα τμήματα, ακόμη και του επίσημου διαγωνιστικού, τις αποτελούν μόλις 3 άτομα! Το πιστεύετε; Κι όμως, απίστευτο και ελληνικό! Η ξεφτίλα έχει το όριά της ΟΛΕΣΣ ΟΙ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ
Η νικήτρια ταινία του 64ου ΦΚΘ είναι ελληνική, δείτε την απονομή
Νέα ήθη:
Η τελετή απονομής μεταφέρθηκε χωρίς επισημότητες και κόκκινα χαλιά, αυτά τα στρώσαμε μόνο για την Μόνικα και ντάλα μεσημέρι στην Αποθήκη Γ’, ενώ τηρήθηκαν όλα τα πρωτόκολλα στην τελετή έναρξης. Με δυο λόγια έκοψαν τη χαρά του νικητή να λουστεί στους προβολείς του Ολύμπιον. Ωστόσο για μας τους ταπεινούς η απονομή είχε χαλαρότητα και παρείστικη ατμόσφαιρα.
Τηλεοπτικές πρεμιέρες: Στην εποχή της πλατφόρμας θέση σε επίσημες προβολές είχαν και σήριαλ που θα κάνουν την εμφάνισή τους στη διάρκεια της σεζόν. 1-3 επεισόδια για μια πρώτη γεύση από κάποια επιλεκτικά και κυρίως χορηγών όπως ήταν η Cosmote TV. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει… (όχι εγώ!)
Στα ενδιαφέροντα: ως πέρασμα να ξεθολώσουν τα ματάκια μας η έκθεση για τα «Φαντάσματα» και «Τάκης Κανελλόπουλος: Ονειρεύομαι μια εκδρομή», κάποιες χρήσιμες συζητήσεις παρουσία προσωπικοτήτων, σαφώς η παρουσία δημιουργών για τις ταινίες τους, οι νέο-λαοσυνάξεις που χρωμάτισαν την πόλη, οι ξένοι επισκέπτες ως φιγούρες μιας πολιτισμικής όπως θέλουμε να είναι η Θεσσαλονίκη, οι καρτερικές ουρές, μπορεί έχουν το βάσανό τους αλλά δίνουν το στίγμα, το πήγαινε -έλα Ολύμπιον–Λιμάνι, η δυνατότητα on line προβολών, αν και όχι με το καλύτερο υλικό και ο καλός καιρός συνέβαλαν να δώσουν παλμό, χρώμα, διάθεση και όρεξη σε ένα φεστιβάλ που η χρυσή του εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί όπως η λαχτάρα η εξερεύνηση και η αθωότητα του θεατή.
Ζήτω το Φεστιβάλ αν….
