Γράφει η Βασιλική Γκουντσίδου.
Το κουδούνι του σχολείου χτύπησε πριν λίγες μέρες και σιγά σιγά άρχισε η προσαρμογή για τα μικρά παιδιά που για πρώτη φορά πήγαν στο νηπιαγωγείο, ή garderie, όπως πολύ ωραία το ονομάζουν οι Γάλλοι. Κήπος με λουλούδια με όλες τις σημασίες της λέξης. Στην δική μας εποχή η κοινωνικοποίηση των παιδιών γινόταν στις αλάνες της γειτονιάς, τώρα από τα tablets με τα παιδικά, πηγαίνουν τα πιτσιρίκια στο νηπιαγωγείο. Παλαιότερα η κάθε οικογένεια είχε και ένα και δύο και τρία και τέσσερα, όχι απαραίτητα του Πειραιά, παιδιά, ενώ τώρα τα περισσότερα είναι τα λεγόμενα πολύτιμα μωρά. Στην ερώτησή μου σε ψυχολόγο “μα όλα τα μωρά δεν είναι πολύτιμα;”, πήρα την απάντηση ότι έτσι ονομάζονται κυρίως τα μοναχοπαίδια που κατάφεραν να αποκτήσουν οι γονείς σε μεγάλη ηλικία και μετά από πολλές εξωσωματικές.
Το κουδούνι είθισται να γράφεται με ένα ν. Αν τολμούσαμε να εισάγουμε τη δική μας ορθογραφία και το γράφαμε στον πίνακα με δύο ν, γιατί είμαστε large, η χαλαρρρρά (Ο.Κ. Το παράκανα με 4 ρ) ως Θεσσαλονικείς, πόσα ου, θα ακουγόταν από την αίθουσα; Όταν πήγαμε στο σχολείο δεν γνωρίζαμε τον ορισμό για το bullying, αλλά καζούρα γινόταν. Οι ομιλούντες ενίοτε “την Γαλλικήν” αποκαλούσαν τους άριστους μαθητές φυτά. Τελείωσα το Δημοτικό γράφοντας τις εκθέσεις στη Δημοτική, επειδή είχαμε διδαχθεί τη Γραμματική του Μανόλη, με ο όχι ω, Τριανταφυλλίδη. Πρώτη Γυμνασίου κατόπιν υπουργικής αποφάσεως (τέρμα το απόφασης και σίγουρα με πολλά ωχ με ωμέγα, γιατί προφέρεται μακρόσυρτα) έπρεπε να γράψουμε σε απλή καθαρεύουσα, σύμφωνα με τη Γραμματική της Νέας Ελληνικής γλώσσης του Αχιλλέως Τζαρτζάνου. Το άγαλμα στην Κέρκυρα “Αχιλλέας θνήσκων” είναι σίγουρα του γνωστού ήρωα, ή μήπως κάποιου φιλόλογου στου οποίου τα χέρια έπεσαν δικά μας γραπτά για να τα διορθώσει; Γη ποτισμένη με αίμα οι κόλλες μας, κανείς δεν σκέφτηκε ότι εμείς είμασταν στην εφηβεία και υπήρχε περίπτωση να πληγωθούμε. Και οι καθηγητές δεν έκαναν καθόλου πνεύμα, όταν μας μιλούσαν έν-τονα για τους τόνους και τα πνεύματα.
Τότε είμασταν νέοι και γεμάτοι ενέργεια, δεν είχαν αρχίσει να χτυπάνε τα καμπανάκια για την υγεία και η έκφραση “για ποιον χτυπά η κουδούνα”, ερχόταν στο μιαλό μας μόνο την καταραμένη στιγμή που ο καθηγητής άνοιγε τον κατάλογό του. Τελικά τότε κατανόησα και την ένοια της σχετικότητας του χρόνου. Πόσο μαρτυρικά αργά κυλούσε ο χρόνος την ώρα του μαθήματος και πόσο γρήγορα την ώρα του διαλείμματος, κατά τη διάρκεια του οποίου τα κεφάλια των καθηγητών που είχαν την εποπτεία στην αυλή γινόταν κουδούνια!
Ανείπωτη χαρά ένοιωσα όταν άκουσα το κουδούνισμα του σταθερού τηλέφωνου στο σπίτι μας. Είμασταν οι πρώτοι που αποκτήσαμε τηλέφωνο στη γειτονιά! Και πόσο γρήγορα με ταχύτητα ει δυνατόν μεγαλύτερη του …ήχου τρέχαμε, για να σηκώσουμε το ακουστικό, πριν προλάβουν οι γονείς, αν περιμέναμε κάποιο special τηλεφώνημα. Σήμερα τα παιδιά ανήκουν στη always on-line generation και επικοινωνούν και με γραπτά μηνύματα. Εμείς οι μεγάλοι προτιμούμε το πατροπαράδοτο κουδούνισμα που μπορεί να είναι οποιαδήποτε μελωδία. Πρωί πρωί στριμωγμένη στο λεωφορείο ακούω το σουξέ, “Είμαι στα χάι μου όταν σ’ έχω πλάι μου”, ενώ έχω φάει δέκα αγκωνιές από τους διπλανούς. Δεν μπορείς πουθενά να ηρεμίσεις. Προχθές άδειο το όχημα, βρήκα θέση να καθήσω και ξαφνικά ακούγεται ο εθνικός ύμνος. “Ο.Κ. Μην αναστατώνεστε παιδιά”, λέει ένας κυριούλης στην πόρτα, ”Είναι το ειδικό ring tone για την πεθερά, επειδή με έχει πάντα σούζα”.
Λίγες μέρες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς πολλοί νέοι σε ολόκληρη την υφήλιο έκαναν “strike”, όπως το ονόμασαν και συμμετείχαν σε πορείες για να σωθεί ο πλανήτης μας. Strike the bell, σε απευθείας μετάφραση στα Αγγλικά, που φυσικά δεν είναι ακριβής. Ring the bell, το σωστό. Η γνωστή κωδωνοειδής καμπύλη Gaus άρχισε να “φαρδαίνει” επικίνδυνα και πολύ συχνά πλέον γίνεται λόγος για ακραία καιρικά φαινόμενα. Μήπως αυτό το κουδούνι που ηχεί σαν εφιάλτης για το μέλλον, αφορά όλους μας;
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 2
Φωτογραφικό υλικό
