Από την Πίτσα Στασινοπούλου
Δεν θέλω να σας χαλάσω τη βολή ούτε να σας ταράξω εκεί στα κανάλια, αλλά εφόσον διαθέτετε… φουλ οικολογική συνείδηση και εφαρμόζετε με θρησκευτική ευλάβεια την ανακύκλωση, θα έπρεπε να ξέρετε ότι ως διαδικασία έχει συγκεκριμένο όριο ανάλογα με το υλικό, πέραν του οποίου αδυνατεί να ανταποκριθεί, κοινώς «τα φτύνει»! Ας πούμε το πλαστικό μπορεί να ανακυκλωθεί α φορές, το χαρτί β. το μέταλλο γ, το γυαλί δ και τέρμα! Όταν το ανακυκλώσιμο υλικό συμπληρώσει τον μέγιστο αριθμό επαναλήψεων, καταλήγει οριστικά και αμετάκλητα στη χωματερή, καθότι έδωσε με το παραπάνω ό,τι ήταν να δώσει και σου λέει «νισάφι, με ξεζούμισες, δεν υπάρχει άλλο!» Οπότε αναγκαστικά το εργοστάσιο θα περιλάβει καινούργια παρτίδα…
Μια βασική αρχή που προφανώς αγνοούν τα εγχώρια κανάλια, ως μίζερη βιοτεχνία ανακύκλωσης τηλεαστέρων- και εν προκειμένω δεν με απασχολούν οι λοιπές φαιδρές τηλεράτσες, αλλά οι ηθοποιοί που μετέχουν στα εκάστοτε σήριαλ. Τα οποία μετά τη λαίλαπα του «δώσε και μένα μπάρμπα» και το μοιραίο «τα κεφάλια τώρα μέσα» της κρίσης που ακολούθησε, τελευταία ενσκύπτουν μετά παρρησίας για να πάρουν πίσω τη χαμένη τους τιμή! Δεν θα μείνω – μιλώντας γενικά για τη συντριπτική πλειοψηφία- στο χάλι της μυθοπλασίας με τα ευτελή σενάρια του ποδαριού, τα διαρκή αναμασήματα, τις προχειρότητες, τις μόνιμες αναπαραγωγές ξένων σειρών, την προβολή των ίδιων προτύπων- χαρακτήρων- αστείων κλπ, λες και κόλλησε η βελόνα κι αδύνατο να ξεκουνήσει! Αυτό είναι η μία πλευρά της παθογένειας ως ανίατη χρόνια πάθηση δίχως γιατρικό κι ας το πάρουμε απόφαση ότι η σεναριακή φαντασία έχει ευνουχιστεί πλήρως,με εντελώς ανούσια παραγωγή.
.
Η άλλη πλευρά της παθογένειας είναι η μέχρι αηδίας ανακύκλωση των ίδιων και ίδιων ηθοποιών, λες και πρόκειται για θεόκλειστο κύκλωμα που έχει υπογράψει με τα κανάλια αποκλειστικό συμβόλαιο δια βίου, απαγορεύοντας ρητά την είσοδο καινούργιων! Με συνέπεια το σύστημα να κλωθογυρνάει αυτιστικά ανάμεσα σε καμιά 20αριά βασικούς νοματαίους, να τους αναπαράγει αυτούσια από σεζόν σε σεζόν, να τους επιβάλλει με το στανιό σε όσους δεν έχουν άλλη επιλογή ή το σθένος να πατήσουν off, μέχρι ο δόλιος τηλεθεατής να ανακράξει μπουχτισμένος «ήμαρτον»- φυσικά χωρίς καμιά ελπίδα ελέους! Πρόκειται για «μονιμάδες τηλεοπτικούς», που με την έναρξη της ιδιωτικής τηλεόρασης «τρούπωσαν» στο γυαλί κι έκτοτε κατσικώθηκαν, στρώθηκαν για τα καλά που τύφλα να ΄χει η αρμένικη βίζιτα και δεν τους κουνάει ούτε γερανός!
Τους γνωρίσαμε τζόβενα με κατάμαυρο μαλλί, κομψή σιλουέτα, φράπα μούρη κι αφού μεγαλώσαμε μαζί παρακολουθώντας ανελλιπώς κοντά τριάντα συναπτά έτη την «ωρίμανσή» τους, συνεχίζουμε μέχρι σήμερα να τους υπομένουμε, μετρώντας πάνω τους όπως και πάνω μας κάθε φθορά του χρόνου… ποιος έκανε κοιλιά και πόσα κιλά πήρε, ποιος απέκτησε φαλάκρα ή βάφει το μαλλί, ποιανής η μούρη έσπασε κι έκανε μπότοξ, ποια κρέμασε και το καλύπτει, ποιος φόρεσε μασέλα και λοιπά χαριτωμένα… Στα δε αφιερώματα σε παλιά σήριαλ, βάζουμε στοίχημα ποιος είναι ποιος και όταν το κερδίσουμε, μας βγαίνει αυθόρμητα ένα « Τς τς τς… κοίτα πώς ήταν 20 χρόνια πριν και πώς κατάντησε» ή «αγέραστη η άτιμη εδώ κι 25 χρόνια, ποιος ξέρει τί κάνει»… Και βέβαια η είδηση δεν είναι στη φυσική φθορά ή την καταπολέμησή της, αλλά στο ότι εδώ και 20-25 χρόνια παραμένει σταθερός-η στο γυαλί!
.
Είναι να τρελαίνεσαι που από μια πληθώρα πανάξιων, ταλαντούχων, δοκιμασμένων ηθοποιών, επιλέγονται μονίμως για τα σήριαλ οι «συνήθεις ύποπτοι»… που από τόσα μέλη του ΣΕΗ και ένα πλουσιότατο καλλιτεχνικό δυναμικό ηθοποιών με δυνατότητες, πιεστική ανάγκη για δουλειά, αγωνιώδη αναζήτηση μιας οποιασδήποτε ευκαιρίας, τα κανάλια εμμένουν πεισματικά στα ίδια καμένα πρόσωπα χρόνια τώρα… Η τηλεοπτική πόρτα δεν θα ανοίξει ποτέ για τους αγνοημένους κι οι «μονιμάδες» δεν παραχωρούν τα πόστα πριν τη σύνταξη από εκεί επουδενί! Τρελοί είναι να χάσουν τέτοια προβολή που σαν του σήριαλ δεν έχει; Μεταφρασμένη βεβαίως σε βαρβάτο θεατρικό ταμείο, ακόμα και με τον τελευταίο τηλεοπτικό κομπάρσο ως κράχτη, ενώ οι πρωταγωνιστές μαζεύουν χαλαρά όλο το χρήμα της πιάτσας- μακάρι να παρουσιάζουν τη γελοιωδέστερη αηδία! Διότι αν δεν κάνεις έστω και πέρασμα από το παντοδύναμο γυαλί, για το ευρύ κοινό απλά δεν υπάρχεις καλλιτεχνικά, κι ας είσαι η μετενσάρκωση της Παξινού με χιλιόμετρα στο σανίδι…
.
Το θέμα βέβαια είναι οι αντοχές του τηλεθεατή, που απεριόριστες ΔΕΝ τις λες… Διότι, ας πούμε, πόσες ακόμα τοξικές δόσεις Μπέζου ή Φιλιππίδη σε κάθε δυνατή εκδοχή αλλά με την ίδια πανομοιότυπη μανιέρα μπορεί να αντέξει χωρίς να σαλτάρει; Πόσο ακόμα Κόκλα, Αθανασίου, Καρυστινό να παριστάνουν εσαεί τους σιτεμένους γκόμενους; Πόσο ακόμα Κυριακίδη, Παρτσαλάκη. Ρώμα να επαναλαμβάνουν τα ίδια βαρετά ανούσια πρότυπα σε βαθμό εμετικό; Πόσο ακόμα Σκιαδαρέση που δεν θα βρεις σήριαλ χωρίς τη συμμετοχή του ή Τσιμιτσέλη μπας και στερηθούμε το μεγάλο ταλέντο; Πόση ακόμα Τουμασάτου, Λασκαράκη, Λεκάκη, Ανδρίτσου. Λουιζίδου, Σολωμού και 3-4 ακόμα που μου διαφεύγουν, μπορείς να ανεχτείς παραμένοντας ψύχραιμος στη χιλιοστή επανάληψη του ίδιου σαχλού υποκριτικού μοντέλου;;; Το είδαμε μια, δυο, δεκαδυο, νισάφι! Όχι μόνο το εμπεδώσαμε, αλλά κοντεύουμε να ξεράσουμε! Κι ενώ εμείς μπουκώσαμε με τους τυποποιημένους προβλέψιμους, απορώ πώς οι ίδιοι αντέχουν τους εαυτούς τους να επαναλαμβάνουν χρόνια το ίδιο πράγμα, που ούτε δημόσιος υπάλληλος τόση ρουτίνα!
Ακούς τίνος σεναριογράφου ή σκηνοθέτη είναι η σειρά και ξέρεις αυτόματα το παρεάκι- κλίκα του καστ, ποιος θα κάνει τί και πώς ακριβώς, με την πλήξη να σε πολιορκεί θανάσιμα χωρίς δυνατότητα διαφυγής, γιατί όπου κι αν πατήσεις πάνω στις ίδιες μούρες, ρόλους και μανιέρες θα πέσεις… Κατανοώ ότι καθένας έχει τους σταθερούς συνεργάτες του, ότι κάποια ονόματα λειτουργούν ως κράχτες, ότι ένας ρόλος που «έπιασε» οδηγεί στην τυποποίηση του ηθοποιού… Όλα όμως έχουν ένα όριο βρε αδερφέ! Δεν μπορείς κύριε συντελεστά να μου επιβάλλεις χρόνια ολόκληρα με το στανιό τους «δικούς» σου- όσο ταλαντούχοι κι αν είναι, γιατί τους μπούχτισα! Ούτε μπορείς να μου πετάς διαρκώς στη μούρη παραλλαγές της ίδιας συνταγής- όσο πετυχημένη κι αν υπήρξε την πρώτη, δεύτερη, τρίτη φορά, γιατί την τέταρτη θα ξεράσω! Κι ενώ όποτε δοκιμάστηκαν καινούργια, φρέσκα πρόσωπα ή παλαιότερα αλλά άκαυτα στο γυαλί το πείραμα πέτυχε απόλυτα, προσφέροντας επιτέλους κάτι διαφορετικό στον τηλεθεατή και μια ευκαιρία αναγνωρισιμότητας και σ’ άλλους καλλιτέχνες, οι… κολλημένοι επιμένουν εκεί! Στις ίδιες μούρες, που λες και χρεωθήκαμε εφ’ όρου ζωής και μόνο… ο θάνατος θα μας χωρίσει! Ή το σωτήριο OFFκι απολαύστε κύριοι την εμπνευσμένη ανακύκλωση με πολικά νουμεράκια (από απελπισμένους) και οπωσδήποτε μπουφανάκια για την ψύχρα της απόρριψης… Και φυσικά να πείτε ευχαριστώ σε όλους εμάς για την ιώβεια υπομονή, έτσι;
Φωτογραφικό υλικό
