.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΔΟΥΝΔΗ
Μια έρευνα που μόλις έβγαλα από το μυαλό μου λέει πως το 29% των αναρτήσεων που κάνει ο μέσος άνθρωπος στα προφίλ κοινωνικής δικτύωσής του είναι φωτογραφίες. 1% είναι κάτι που αυθόρμητα έγραψε για να σχολιάσει – την πει κάπου, και το υπόλοιπο 70% είναι τα καταραμένα quotes.
Όλοι έχουμε ανεβάσει quote κάποια στιγμή, κι εσύ, κι αυτός κι ο παραδίπλα, δεν είναι κάτι σπουδαίο, το έχω κάνει κι εγώ, από μένα είναι όχι. Αλλά πως να κρυφτείς από τα quotes, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…
Τα quotes, για όσους δεν ξέρουν τον όρο, είναι αυτές οι φρασούλες που κυκλοφορούν, και παραθέτουν μια σοφή ρήση, τα λόγια κάποιου γνωστού προσώπου, έναν στίχο ποιητή κλπ. Και εκεί που ο μέσος Έλληνας ήξερε με το ζόρι τον Σεφέρη και τον Ελύτη από το σχολείο, ξαφνικά γέμισε ο τόπος με Λειβαδίτη, Τσε, και Ιαπωνικά Χαϊκού.
Και μήπως ήρθαν τα ετοιματζίδικα τα quotes να μας κρατήσουν ξε-βλαχεμένους καλύπτοντας το κενό που άφησε ο Κωστόπουλος; Μήπως παράγουν κοινωνικό έργο;
Δε νομίζω Τάκη…
Και θα στηρίξω αμέσως αυτήν την θέση.
Καταρχήν θυμάστε τον Ηλιόπουλο στο «Δόλωμα» που μάθαινε μοντέρνα ποίηση στην Βουγιουκλάκη, και όταν εκείνη δεν καταλάβαινε, της έλεγε: «ένα ποίημα, είναι ένα ποίημα αν δεν το καταλαβαίνει κανείς, άμα το καταλαβαίνουν όλοι δεν είναι ποίημα, είναι τσιφτετέλι»; Ε αυτό.
Υπάρχουν πέντε, δέκα, είκοσι, άνθρωποι (ελπίζω πιο πολλοί αλλά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξη κιόλας) που και ποίηση διαβάζουν, και λογοτεχνία, και φιλοσοφία, και από μόνοι τους, έτσι; Χωρίς καν διαδίκτυο, άνθρωποι των σπηλαίων σου λέει παιδί μου… Ε όταν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος που αγαπάει ανέκαθεν έναν ποιητή δει πρώτη φορά αναρτημένο από κάποιον, έναν αγαπημένο του στίχο, θα χαρεί. Την δεύτερη θα του κάνει λιγότερη εντύπωση, ε την χιλιοστή κάπου θα εκνευριστεί που η κάθε κουτσή Μαρία συνοδεύει μια φωτογραφία του γυμνού της κώλου με αυτόν. Όχι γιατί είναι για λίγους, όπως υπονοούσε ο Ηλιόπουλος, η τέχνη είναι για να μοιράζεται εξάλλου, και η δύναμή της είναι ότι είναι ελεύθερη, αλλά γιατί πως να το πω… Είναι σαν να μαζεύεις λεφτά να πάρεις ένα ακριβό ζευγάρι γόβες, να τις περιποιείσαι και να τις κρατάς μόνο για πολύ σημαντικές εμφανίσεις, και όταν τις δανείσεις σε μια φίλη σου να τις έχει βάλει πρωί για να πάει λαϊκή και να στις φέρνει με λάσπες πάνω. Ε όχι! Δεν της άξιζαν!
Το άλλο μεγάλο κακό που έκαναν τα quotes, είναι ότι συνεισέφεραν στην διάδοση αυτών που λέμε hoaxes. Δηλαδή, μία, πολλές φορές εσκεμμένη, και άλλες φορές λόγω άγνοιας, παραπληροφόρηση. Χρεώνονται σε προσωπικότητες φράσεις που ποτέ δεν έχουν πει, και τα αγαπημένα μου όλων, τελευταία λόγια. Εκεί κι αν είναι που δεν μπορεί να αποδειχτεί τίποτα. Απορώ πως δεν βάλανε ακόμη τον Μέγα Αλέξανδρο να πει ότι έρχεται ο Χειμώνας… και συγγνώμη που θα ταράξω κάποιους αλλά δεν είπε ο Βολταίρος το: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» αν και θα ήθελα πολύ να έχει πει όντως πριν πεθάνει στον ιερέα που του ζητούσε να αποτάξει τον σατανά: «Αγαπητέ μου, δεν είναι η ώρα για να κάνω εχθρούς.»
,
Και η πιο συνήθης χρήση των Quotes. Η: περνάω μήνυμα.
Για παράδειγμα, ανεβάζει η άλλη:
«κι όταν έρθεις στα λόγια μου, θα τα βρεις όλα εκεί, εκτός από μένα»
Άσε μας κουκλίτσα μου! Τέτοια ανέβαζες και έφυγε εξαρχής, πρώτα θα παραιτηθεί ο Καμμένος και μετά θα έρθει αυτός στα λόγια σου.
«όσοι δεν μπορούν να σε φτάσουν, προσπαθούν με κάθε τρόπο να σε μειώσουν»
1.57 είσαι, πόσο να σε μειώσουν; Ή μήπως νομίζεις ότι ο διευθυντής σου και η γκόμενα γραμματέας του που είναι και οι μόνοι συνεργάτες σου, ζηλεύουν την λαμπρή πορεία σου και θέλουν να σε ρίξουν; Για χαλάρωσε λίγο… έλα σε παρακαλώ!
Ή το καλύτερο: ανεβάζει η Λίτσα που τα έχει με τον Άκη που κάνει μπάνιο μια φορά την εβδομάδα όταν αλλάζει και σώβρακο «Δεν ξέρω τι βλέπω σε σένα, αλλά ελπίζω να μην το δει ποτέ κανένας». Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω αλλά την είδαμε κι εμείς την λίγδα στο μαλλί του Λιτσάκι! Δεν είχες την αποκλειστικότητα δυστυχώς για εμάς.
Γενικά το θέμα με τα τσιτάτα έχει παραγίνει. Με μερικά να περνάνε από την χαριτωμένη φράση, στην ανούσια, αν όχι εκνευριστική οδηγία και υποθέτω απευθύνονται σε ανθρώπους που μάλλον γεννήθηκαν χωρίς νεύρα, ή έχουν περάσει σε νιρβάνα.
Λέει ο άλλος: «εκείνος που χαμογελά αντί να εξοργίζεται είναι πάντα ο πιο δυνατός». Καλά… πέρνα ένα πεντάωρο σε δημόσια υπηρεσία και θα σου πω εγώ μετά που θα το βάλεις το χαμόγελό σου όταν έχεις επιστρέψει τρίτη φορά στο γραφείο από όπου ξεκίνησες γιατί ξέχασε η υπάλληλος να σου πει για μια αίτηση που χρειαζόσουν και περίμενες άδικα τόσες ώρες σε άλλο γκισέ.
Ή το άλλο, «όταν έχεις δίκιο, δεν χρειάζεται να φωνάξεις δυνατά για να σε πιστέψουν, η ηρεμία κι ένα χαμόγελο, σκοτώνει και τον χειρότερο εχθρό σου». Ναι… κάπως έτσι βρήκαν νεκρή την κυρία που με πάτησε και χώθηκε μπροστά μου στην ουρά του ΑΤΜ ενώ περίμενα μια ώρα. Της χαμογέλασα μέχρι θανάτου…
Κάντε την χάρη στον εαυτό σας και όλους εμάς που σας ακολουθούμε (ή και όχι… για αυτό είναι το unfollow) να μην ανεβάζετε εκατό ποστ με quote την μέρα. Να είστε σίγουροι πως πριν το δούμε από σας το έχουμε ξαναδεί δέκα φορές αλλού, λυπηθείτε μας λίγο. Και μην νομίζετε πως δεν ξέρουμε πάνω κάτω τον χαρακτήρα και τα γούστα σας. Αφού πάνω στα τραπέζια είσαι και γουστάρεις μόνο Πάολα και Καρρά, μακάρι να διάβαζες και Εγγονόπουλο αλλά δεν το έχεις, και δεν είναι και ντροπή, αφέσου ελεύθερος-η, και άσε τα πιο «ποιοτικά» για άλλους. Ούτε εσένα δεν πείθεις.
Φωτογραφικό υλικό
