Στα επόμενα επεισόδια της σειρά «Άγριες Μέλισσες» μπαίνει ως guest ο Λάμπρος Κωνσταντέας, ο οποίος θα ενσαρκώσει τον ρόλο του Ιορδάνη Αλεξανδρή.
Ποιος είναι ο Ιορδάνης Αλεξανδρής
Έμπορος υφασμάτων, από τη Ροδιά, επισκέπτεται το χωριό στα πλαίσια της συνεργασίας του με τη Ρίζω και την Ουρανία.
Έχει κληρονομήσει την επιχείρηση από τον πατέρα του, είναι παιδί εργατικό, ευγενικό και έξυπνο. Υπάρχει, όμως, κι ένας ακόμα λόγος για τις συχνές του επισκέψεις κι αυτός δεν είναι άλλος από τη Δρόσω.
Έχει τραβήξει την προσοχή του και ο Ιορδάνης αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθεια της Ρίζως για να την προσεγγίσει. Παρά την αρχική άρνηση της Δρόσως όμως, ο θετικός χαρακτήρας του και οι τρόποι του, την κερδίζουν και ο Ιορδάνης δείχνει αποφασισμένος να την κατακτήσει. Μόνο που αν τα καταφέρει όλη η συμφωνία της Δρόσως και της Ασημίνας θα τιναχτεί στον αέρα.
Θα υποκύψει η Δρόσω στο φλερτ ενός ανθρώπου που δείχνει τέλειος για εκείνη, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο τη σχέση της με την αδερφή της; Πώς θα αντιδράσει η Ελένη σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Τα προβλήματα ανάμεσά τους, μόλις πήραν μια άλλη τροπή...
.
Και ποιος είναι ο ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντέας;
Αντιγράφουμε από το www.full-time.gr όπου έδωσε μια αυτοβιογραφική συνέντευξη:
Γεννήθηκα και μεγάλωσα….
…στην Αθήνα. Παιδί της πόλης (άλλες μέρες από επιλογή κι άλλες από ανάγκη!) που ευτυχώς λόγω ασχολιών ως παιδί και έφηβος και λόγω οικογένειας η επαφή με τη φύση είναι μεγάλης σημασίας και τις περισσότερες φορές ο «φορτιστής» μου για να συνεχίσω. Μου λείπει συχνά η Θάλασσα, το Νερό(!) αλλά και η δροσιά που έχει η ανάσα στο βουνό ή η ανεκτίμητη ησυχία στο δάσος. Το ειρωνικό είναι ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να διαλέξω (πόλη ή φύση). Η φύση είναι οι ρίζες, η ύπαρξη μ έναν τρόπο. Βλέπεις όμορφα την απλότητα και τη μικρότητα σου μέσα στον κύκλο της ζωής. Στην πόλη όμως είναι η Τέχνη, το Θέατρο, αυτή η γοητευτική κίνηση των ανθρώπων που θέλουν να εργαστούν σαν μυρμήγκια γι αυτό που αγαπούν κι όχι μόνο για την επιβίωση (αν είναι τυχεροί) . Μ έναν τρόπο βέβαια η τέχνη μπορεί να γίνει η «Φύση» στην πόλη. Μπορεί να σε κάνει να θαυμάσεις τα μεγέθη, να καταλάβεις την «ασημαντότητα» και τη «σημασία σου», μπορεί «να βάλει μέτρο στην εκ φύσεως μεγαλομανία του ανθρώπου».
.
.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν …
… τυχερά!! Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μας χάρισε μια συνθήκη ,συναισθηματικά κι όχι μόνο, που βλέπω γύρω μου πως πολλοί δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν. Ο μεσαίος από 3 αδέρφια (κολλημένα μεταξύ τους) και με μια καθημερινότητα που ισορροπούσε ανάμεσα στις υποχρεώσεις και το στρες της πόλης και τις ασχολίες με τη φύση( χρόνια στο προσκοπικό παιχνίδι), κι ό,τι άλλο μπορούσαμε να δοκιμάσουμε .
Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός όταν …..
…. Στα 15 μου ,που έκανα ερασιτεχνικά και μόνο θέατρο για κάποια χρονιά, παρακολούθησα μια παράσταση που με έκανε να πω ότι θέλω να είναι σκοπός –δουλειά μου , να μοιράσω και να μοιραστώ τέτοιες σκέψεις και συναισθήματα και ιστορίες, όπως ένιωσα εγώ ως θεατής εκείνο το βράδυ. Κεραυνοβόλος!
.
.
Μου αρέσει το θέατρο γιατί …
…είναι «αγελαία» τέχνη. Είναι σαν κράμα τέχνων. Είναι σαν να είναι όλες οι τέχνες ενωμένες και με μεσάζοντα το ανθρώπινο σώμα, όλοι συμπράττουν για να μοιραστούν ιστορίες για ανθρώπους, σε ανθρώπους. Προσπαθείς να καταλάβεις και να μπεις στη θέση κάποιου και να προσκαλέσεις το θεατή να κάνει το ίδιο. Όλο αυτό το «γαϊτανάκι» καθρεφτίζει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία και τρόπο ύπαρξης. Στην αξία αυτών ,προσωπικά πιστεύω βαθιά και είναι και ο τρόπος που θα μπορούσε ν αλλάξει λίγο η οπτική μας για τα πράγματα.
Η πρώτη δουλειά που έπαιξα ήταν…
…όταν τελείωσα το δεύτερο έτος στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στην «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ» σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου στο Φεστιβάλ Αθηνών. Έκανα αντικατάσταση για λίγες παραστάσεις σ έναν μικρό ρόλο. Όμορφη εμπειρία, διδακτική και ένα γερό, καθοριστικό «βάπτισμα» . Η επίσημη πρώτη μου όμως, αποφοιτώντας, ήταν οι «Φυλές» στο Θ.Ο.Κ σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κάσιου. Αυτή είναι μια δουλειά, που από κάθε άποψη αποτελεί σημείο αναφοράς, πήχη και παράδειγμα που θα μου θυμίζει διαρκώς ,πώς νιώθω εγώ πλήρης και χαρούμενος ως προς το πώς γίνεται το θέατρο.
.
.
Η πιο δύσκολη στιγμή μέχρι τώρα ήταν ….
…και είναι ,ανούσια λόγου. Είμαι μόνο 2 χρόνια και κάτι στο επάγγελμα. Θα ήταν άσκοπο να μιλήσω για μεγάλες δυσκολίες εφόσον προς το παρόν παραμένω δημιουργικός. Άλλωστε πιστεύω ότι οι μεγάλες δυσκολίες είναι πιο προσωπικές και λιγότερο επαγγελματικές στη ζωη.
Ποιος άνθρωπος αποτελεί ίνδαλμα για σένα και γιατί;
Δεν έχω ινδάλματα γιατί ποτέ κάποιος δεν μπορεί να είναι «εσύ» όσο κι αν τον θαυμάζεις. Και νομίζω μεγάλωσα για να έχω πρότυπα, καθ ολοκληρίαν, ανθρώπους που βλέπω από την «οθόνη». Θέλω να κλέψω όμως πράγματα από πολλούς ανθρώπους. Από τη Μάνα μου τη δοτικότητά και τη γενναιοδωρία της, από τον πατέρα μου την συγκέντρωση και την υπευθυνότητα, από τη γιαγιά μου τον τρόπο που ξέρει να πιστεύει στη συντροφικότητα και τον έρωτα ακόμα και αν δεν έχει πια τον άνθρωπο της, από τα αδέλφια μου , τη Νονά μου , τη δασκάλα μου τη Δήμητρα, τους κολλητούς μου, από καλλιτέχνες που θαυμάζω το έργο τους. Όλοι έχουν κάτι «άξιο κλοπής», αρκεί να το εκτιμήσεις σωστά.
Ένα όνειρο σου…
Είναι να έχω πάντα τους ανθρώπους «μου» κοντά μου. Να μοιραστούμε τα όνειρα και τις αποτυχίες μας. Και μια «ζωή» στο θέατρο με αξιοκρατία, επαγγελματική και καλλιτεχνική ηθική… όσο μπορούμε οι άνθρωποι να συμφωνήσουμε σε μια κοινή αντίληψη αυτών.
Σινεμά ή τηλεόραση ….Έχω κάνει κάποιες ταινίες μικρού μήκους , η τελευταία (ο Γιος, σε σκην Κ. Τατάρογλου) διαγωνίστηκε και στο Φεστιβάλ Δράμας και τις Νύχτες Πρεμιέρας πριν λίγο καιρό. Ελπίζω σύντομα να δοθεί η ευκαιρία να παίξω και σε μια μεγάλου μήκους όπου ο χρόνος για εμβάθυνση στο υλικό της δουλειάς είναι περισσότερος. Μ αρέσει ο κινηματογράφος , έχει κάτι «εσωστρεφές», εσωτερικό, σα να μοιράζεσαι ένα μυστικό.
