Μια κοινωνία γεμάτη στρουθοκαμήλους! Απο τον Αριστείδη Καρεμφύλλη.
Καλά- καλά δεν πέρασε ένας χρόνος. Η μπογιά είναι ακόμη φρέσκια στα πανό. Το αίμα μυρίζει ακόμη στα Γιάννενα. Η ψυχή δεν βρήκε την λύτρωση που γύρευε. Μα το κυριότερο, τα μεγάλα λόγια ακόμη αντηχούν στα αφτιά μας. «Σταματήστε την βία», φώναζαν και τα μάτια τους γέμιζαν δάκρυα. Τελικά, τι απέγιναν όλα αυτά;
Με λύπη συνειδητοποιώ ότι όλος αυτός ο αγώνας πήγε για βρούβες. Τα δάκρυα κι ο σπαραγμός δεν έπιασαν τόπο. Το αίμα που χύθηκε άδικα για να τονώσει τον ανδρισμό κάποιων βάρβαρων, δεν χόρτασε το πεινασμένο μάτι των ανθρώπων. Μα κυρίως, οι έχοντες τον τρόπο να καταστείλουν το εγκληματικό αυτό φαινόμενο, του εκφοβισμού, δεν δραστηριοποιήθηκαν και πάλι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους φαινόμενα.
Παρασκευή και δεκατρείς κι η προκατάληψη επαληθεύει τον λόγο ύπαρξής της με τον χειρότερο τρόπο. Ένα παιδί, ούτε καν έφηβος αυτή την φορά, πέφτει θύμα ξυλοδαρμού από μεγαλύτερους συμμαθητές του. Και πριν βιαστείτε να σολιάσετε τα κλασσικά περί παιδικής ανωριμότητας, μάθετε ότι το παιδί αυτό οδηγήθηκε στο νοσοκομείο. Δεν έπεσαν, απλά, δυο φάπες, γιατί έτσι κάνουν τα παιδιά.
Ένα παιδί, μόλις δώδεκα χρονών, αντιμέτωπο με οκτώ άτομα. Κι η κοινωνία τι έκανε; Πώς δραστηριοποιήθηκε; Τι μέτρα αποφάσισε να πάρει για να σταματήσουν πια να υπάρχουν θύματα, αυτής παλαιολιθικής νοοτροπίας του ξύλου και των επιθέσεων;
Θα απαντήσω. Απολύτως τίποτα. Έβγαλε μια απλή ανακοίνωση, ότι το παιδί μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο με κατάγματα και πως θα χειρουργηθεί την Δευτέρα. Ένα απλό δελτίο τύπου, που δεν προσδιόριζε όχι μόνο τον λόγο της επίθεσης, μα απέκρυπτε και πλήθος πληροφοριών.
Στην ουσία το παιδί αυτό, κι ανήλικοι το χτύπησαν. Όχι, δεν ήταν όλοι εξ αυτών ανήλικοι. Οι μισοί μόνο. Είχαν κι ένα κοριτσάκι μαζί τους. Τις τσογλανιές δεν τις κάνουν μόνο τα αγόρια. Ο διευθυντής του σχολείου; Ναι ενημερώθηκε κι αυτός για την συμπεριφορά των μαθητών του. Τρικυμία εν αιθρία ο τύπος. Μασούσε τα λόγια του. Δεν έγινε εντός σχολικού προγράμματος και συν τοις άλλοις δεν δέχθηκε καταγγελία από γονείς για κάτι τέτοιο. Δηλαδή, αυτά τα παιδιά έτσι στα ξαφνικά μια μέρα έστειλαν ένα συμμαθητή τους στο νοσοκομείο; Έτσι ξαφνικά προκάλεσαν τραύματα που απαιτούν εγχείριση; Τι τα ποτίζετε σε αυτή την πόλη τα παιδιά σας κύριε διευθυντά;
Τόσες και τόσες φορές, ως μαθητής παρακολούθησα σκηνές βίας. Ποτέ δεν περιοριζόταν σε εξωσχολικό χώρο. Τα περισσότερα από την αυλή ξεκινούσαν, στην αυλή συνεχιζόταν κι απλά κατέληγαν σε κάποια ρέματα όπου με ένα χέρι ξύλο όλα λυνόταν. Μα τότε, πες το η ηθική της εποχής, ο αγώνας ήταν ένας εναντίον ενός. Τώρα, τα φουσκωμένα μπράτσα θέλουν συντροφιά για να δείξουν την υπεροχή τους.
Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούμε να σωθούμε από την μάστιγα. Καταγγέλλουμε τα γεγονότα, παίρνουμε θέση εναντίον τους, αλλά μόλις φτάσει έξω από το κατώφλι μας. Εχουμε γίνει μια κοινωνία στρουθοκαμήλων, που επειδή χώνουμε το κεφάλι μας στο χώμα, νομίζουμε ότι κρύβουμε το πρόβλημα. Μα η ασχήμια του συνόλου είναι εκεί, μας περιμένει και μας μαρτυρά. Δεν μπορεί να χωθεί σε μια τρύπα στο χώμα.
Καταλάβετε επιτέλους κύριοι, ότι εδώ δεν είμαστε για να συζητάμε τα ίδια και τα ίδια κάθε λίγο. Βάλτε καλά στο μυαλό σας ότι τα παιδιά είναι ο καθρέπτης της οικογένειάς τους. Επειδή συνέβη στον διπλανό, δεν σημαίνει ότι θα γλυτώσετε εσείς. Ας περάσει πλέον το μήνυμα ότι ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΝΤΑΗΔΕΣ. Κι ας ελπίσουμε σε μια βελτίωση, χωρίς να χρειαστεί να θρηνούμε κάθε φορά.
Υ.Γ. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και το παιδί να καταφέρει να ξεπεράσει το τραύμα όσο πιο εύκολα. Το σωματικό. Γιατί το ψυχικό θα το κουβαλάει μια ζωή, αφού τα παλικάρια κι η νεράιδα κατάφεραν να του το χαράξουν τόσο βαθιά!
