Η φετινή τηλεοπτική χρονιά ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη από όλα τα κανάλια με την παραγωγή πλήθους τηλεοπτικών παραγωγών, η φόρα των οποίων περιορίστηκε λόγω κορονοϊού. Το νεοσύστατο «OPEN» κατάφερε φέτος να προσελκύσει μία μεγάλη μερίδα τηλεοπτικού κοινού χάρις το πολύ αξιόλογο «Κόκκινο Ποτάμι», το οποίο απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και υψηλές τηλεθεάσεις. Το κανάλι, όμως, επιχείρησε και την είσοδο στα μεγάλα σόου, με απαρχή το δημοφιλές «X-Factor», όπου απολαύσαμε την Δέσποινα Βανδή στο ρόλο της παρουσιάστριας αυτήν τη φορά. Το δεύτερο μεγάλο σόου, που ετοίμαζε το «Ανοιχτό κανάλι» ήταν το ξεχασμένο από τον χρόνο «J2US», που μοιάζει πραγματικά σαν να ανασύρθηκε από το χρονοντούλαπο της κουρασμένης από τον χρόνο και από την έλλειψη έμπνευσης τηλεοπτικής ιστορίας.
Η καινοτομία (έτσι θέλουν να την παρουσιάσουν) αυτού του σόου (ακόμη ένας λάθος χαρακτηρισμός για το συγκεκριμένο τηλεοπτικό πρόγραμμα) είναι πως επιλέγονται διάσημες προσωπικότητες (;;;) προκειμένου να διαγωνιστούν με βάση τις φωνητικές τους δυνατότητες ή ορθότερα φωνητικές αδυναμίες, ώστε να μαζέψουν χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό.
Αρχικά το κόνσεπτ μοιάζει εξαιρετικά ανιαρό, καθώς ποιος στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται να ακούσει δημόσιες «εκτελέσεις» τραγουδιών από τον Τρύφωνα Σαμαρά, την Βίκυ Χατζηβασιλείου ή την Κωνσταντίνα Σπυροπούλου; Οι περισσότεροι εξ αυτών δεν πατάνε καν πάνω στις νότες με αποτέλεσμα όση φιλότιμη προσπάθεια και να κάνει κάποιος να παρακολουθήσει ένα δίλεπτο τραγουδιού να νιώθει το χέρι του να κινείται αυτομάτως στο τηλεκοντρόλ.
.
.
Το γεγονός αυτό, όπως και την κατρακύλα στα νούμερα τηλεθέασης αντιλήφθηκαν οι συντελεστές και ο παραγωγός και παρουσιαστής της εκπομπής, με αποτέλεσμα όσον χρόνο σταμάτησαν την προβολή για την καραντίνα (μόλις ένα επεισόδιο είχε προλάβει να προβληθεί) να δοκιμάσουν μία εναλλακτική, αλλά συχνά δοκιμασμένη στην πορεία των χρόνων τηλεοπτική συνταγή... το ξεκατίνιασμα. Και ναι μεν το συγκεκριμένο σπορ είναι πλέον πολύ γνωστό, όμως, κάποια στιγμή κουράζει. Και ειδικά όταν απευθύνεται σε μία καταρρακωμένη κοινωνία, η οποία προσπαθεί σε μία τόσο δύσκολη περίοδο να βρει τα πατήματά της και να ανακάμψει, εκτός από ατέρμονα εκνευριστικό μοιάζει και εξαιρετικά προσβλητικό.
.
.
Πρωταγωνιστές σε αυτό το πινγκ πονγκ ατακών, σποντών και τσακωμών, εκτός από τους παίκτες είναι και η κριτική επιτροπή, η οποία μοιάζει να βρίσκεται κυριολεκτικά παγιδευμένη στις καρέκλες της και με το ζόρι να προσπαθεί να φέρει εις πέρα το έργο, που της έχει ανατεθεί. Πρώτος πρώτος ο Σταμάτης Φασουλής, ο οποίος από μεγάλος θεατράνθρωπος με πολλά χρόνια καριέρας και μεγάλων επιτυχιών, κατέληξε σε αυτό το σόου να ασχολείται με την γκρίνια της Άσπας Τσίνα, την ξινίλα του Τρύφωνα Σαμαρά και τα νάζια της Κωνσταντίνας Σπυροπούλου. Και παρότι έχει συμμετάσχει και παλαιότερα σε ανάλογο σόου («Your Face Sounds Familiar»), όπου διατήρησε μία αξιοπρεπή στάση, εδώ φαίνεται, μη μπορώντας να κρατηθεί με αυτά που βλέπει και σιχτιρίζοντας εμμέσως την δύσκολη εποχή, που τον έστρεψε σε μία τέτοια επιλογή, ναεπιδίδεται σε ένα συνεχές «ξεμάλλιασμα» με τους παίκτες. Το μόνο βέβαιο, ωστόσο, είναι, πως υπηρετεί πλήρως την στροφή της παραγωγής και προσφέρει απλόχερα στο τηλεοπτικό κοινό μεγάλες δόσεις γέλιου και ενίοτε έκπληξης (όχι απαραίτητα θετικής).
Η Δέσποινα Βανδή από την άλλη, έχοντας συμμετάσχει ως κριτής στα «Voice» και το «Rising Star» του Ant1, αλλά και ως παρουσιάστρια στο «X-Factor», μοιάζει εξίσου παγιδευμένη σε ένα κατώτερης ποιότητας και αισθητικής σόου σε σχέση με όσα συμμετείχε. Η ίδια εύγλωττη και με όσο το δυνατόν πιο στοχευμένη κριτική μοιάζει να προσπαθεί να μην επιδοθεί στην τρας κατεύθυνση του προγράμματος και να διατηρήσει μία αξιοπρεπή στάση. Της το ευχόμαστε, γιατί δυστυχώς οι λάθος επιλογές στοιχίζουν…
.
.
Τα άλλα δύο μέλη της κριτικής επιτροπής έχουν μία πιο αδιάφορη ανάμειξη στο σόου. Η Μαρία Μπακοδήμου τις περισσότερες φορές λειτουργεί εξισορροπητικά ανάμεσα στις κόντρες, ενώ η Βίκυ Σταυροπούλου προσπαθεί να διατηρήσει αξιοπρεπή στάση με το να είναι καλή και επιεικής με όλους ανεξαιρέτως, χωρίς να έχει τη διάθεση να αρθρώσει μία πιο εύστοχη κριτική.
Παρουσιαστής και παραγωγόςσε αυτό το μεγαλεπήβολο (για τον ίδιο) σόου είναι ο Νίκος Κοκλώνης, ο οποίος αφού απέτυχε πέρσι να αντιγράψει το «Μπράβο» της Κορομηλά, κατάφερε φέτος να αυτοχριστεί για ακόμη μία φορά παρουσιαστής. Ο ίδιος τις περισσότερες φορές, όταν δεν διαβάζει το έτοιμο κείμενο στο οτοκιού, φαίνεταιαμήχανος και αδύναμος να σηκώσει στις πλάτες του το βάρος του παρουσιαστή ενός τέτοιου σόου ή καλύτερα ριάλιτι. Ως πότε θα επιμένει να επιβάλλει την παρουσία του στον τηλεοπτικό αέρα; Μάλλον έχουμε δρόμο μπροστά μας…
.
.
Οι «διάσημοι» διαγωνιζόμενοι αν θέλαμε να τους απαριθμήσουμε θα τους κατατάσσαμε στις εξής κατηγορίες:
Α) Επαγγελματίες παίκτες ριάλιτι ή αλλιώς γυρολόγοι… (Μάριος Πρίαμος, Τρύφωνας Σαμαράς, Γιάννης Δρυμωνάκος, Έρρικα Πρεζεράκου),
Β) Παρουσιάστριες χωρίς εκπομπή (Βίκυ Χατζηβασιλείου, Χριστίνα Βραχάλη, Κωνσταντίνα Σπυροπούλου, Χριστίνα Παππά–οι δύο τελευταίες θα μπορούσαν το ίδιο ευέλικτα να ενταχθούν στην πρώτη κατηγορία-),
Γ) Ηθοποιοί χωρίς συμμετοχή σε κάποια σειρά (Ορφέας Παπαδόπουλος, Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Γιώργος Γιαννόπουλος, Νικολέττα Καρρά, ο χορογράφος Τάσος Ξιαρχό και ο Ετεοκλής Παύλου.
Η κατεύθυνση ήταν σαφής, καθώς επιλέχθηκε η καλτ φιγούρα της ελληνικής τηλεόρασης, η Άσπα Τσίνα, η οποία με το «καλημέρα» κατάφερε να θυμίσει στο κοινό εποχές περίπου 20 χρόνων πίσω. Τότε, που με το πρώτο μουσικό σόου της ιδιωτικής τηλεόρασης το «Fame Story» έγινε σαφές, πως τέτοιου είδους τηλεοπτικά προγράμματα χρησιμοποιούν ως πρόσχημα το τραγούδι (ενίοτε τη μαγειρική, το μόντελινγκ, τον χορό) προκειμένου να παρουσιάσουν τις αντιπαλότητες, την κλειδαρότρυπα και το αλληλοκράξιμο ανάμεσα στους πρωταγωνιστές… Και αναρωτιέμαι: αυτή είναι η τηλεόραση, που θέλουμε; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε, πως οι εποχές τρέχουν και αλλάζουν; Η χρήση ακριβώς της ίδιας φόρμουλας του ριάλιτι διανθίζεται με την επιλογή προσώπων από τον πολιτισμό(για να δοθεί μία βαρύτητα στο πιο ποιοτικό ξεκατίνιασμα)και το ένδυμα του φιλανθρωπικού σκοπού. Και ίσως αυτά τα διανθιστικά σημεία να κάνουν ακόμη πιο ευτελές το συνολικό αποτέλεσμα, καθώς προσπαθούν να δώσουν ένα άλλοθι στο σκληρό ριάλιτι.
.
.
Σε τέτοιου ύφους τηλεοπτικά προγράμματα, που δεν έχουν τίποτα άλλο να προσφέρουν, παρά μόνο τηλεοπτική αποχαύνωση ταιριάζει η ατάκα του Σταυρίδη, που επανέλαβε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο κύριος Φασουλής… «άχου και δεν με νοιάζει… άχου και δεν με νοιάζει».
1 Comments
Νικος
23 May 2020 | 1:49 pm |