«Τηλεοπτικά μαντάτα» #14
Ως πότε θα αρκούμαστε σε μετριότητες;
Ως πότε το ατάλαντο θα μας παρουσιάζεται ως ταλαντούχο μέχρι να μας πείσει;
Ως πότε όλοι οι εγωπαθείς παραγωγοί θα μας επιβάλλουν με το έτσι θέλω την παρουσία τους;
Ως πότε τα χρήματα θα επενδύονται σε προγράμματα χαμηλής αισθητικής;
Αυτά τα ερωτήματα πλανώνται συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας τον τελευταίο καιρό με τη σωρεία ανούσιων τηλεριάλιτι να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος των τηλεοπτικών ωρών. Σε μία συγκυρία, που ο κόσμος έχει αληθινά ανάγκη από διασκέδαση, που θα τον κάνει να ξεχαστεί, η τηλεόραση αποπνέει μία εξοργιστικά κουραστική μιζέρια, που τίποτα άλλο δεν προσφέρει από αποχαύνωση.
Οι τελικοί των τηλεοπτικών προγραμμάτων, που το ενδιαφέρον τους πεθαίνει ήδη από την έναρξη της πολύωρης προβολής τους, έλαβαν χώρα. Τα μοντέλα αναδείχθηκαν, τα ταίρια βρέθηκαν και ο μεγάλος αδερφός μίλησε… Και πριν προλάβουν να δείξουν το τελευταίο λεπτό της ανουσιότητάς τους έσπευσαν να προβάλλουν τα τρέιλερ συμμετοχών για τον επόμενο κύκλο τους. Για να μας υπενθυμίσουν για ακόμα μία φορά το εξής: «Αφού μπήκατε στη διαδικασία να υποβαθμίσετε τον εαυτό μας και να μας παρακολουθήσετε, θα σας εκδικηθούμε (εεε ανταμείψουμε) προσφέροντας και την επόμενη σεζόν αντίστοιχα εκλεπτυσμένες ώρες αποχαύνωσης».
Μέσα σε όλων αυτόν τον συρφετό, το πιο ευχάριστο τηλεοπτικό γεγονός της εβδομάδας ήταν η υπερίσχυση της σπουδαίας «Ευτυχίας» στους πίνακες τηλεθέασης, που όχι μόνο κόντραρε, αλλά κέρδισε τους τελικούς του παραπάνω είδους προγραμμάτων (ο θεός να τα κάνει). Οι τηλεθεατές αποδεικνύουν έμπρακτα, πως θέλουν καλή τηλεόραση, θέλουν μυθοπλασία, θέλουν πράγματα, που θα τους ταξιδέψουν, θα τους κάνουν να γελάσουν, να συγκινηθούν, να προβληματιστούν. Που θα βάλουν σε λειτουργία το μυαλό και την ψυχή τους.
.jpg)
Όμως, η τηλεόραση συνεχίζει να μας εκδικείται, καθώς άφησε για την επόμενη εβδομάδα το τέλος του J2US. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα, που βγήκε από την φορμόλη της τηλεοπτικής ιστορίας, μας απέδειξε μία ακόμη χρονιά τα εξής:
1) Την ιώβεια υπομονή του Σταμάτη Φασουλή. Δύσκολες οι εποχές. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. (Ίσως βέβαια αυτή να είναι για έναν μεγάλο θεατράνθρωπο).
2) Το πόσο καλή είναι η Δέσποινα Βανδή στην τηλεόραση στον ρόλο του κριτή (ΟΧΙ παρουσιάστρια ξανά. Ο καθένας στο είδος του).
3) Το ότι η πολύ ταλαντούχα Βίκυ Σταυροπούλου έχει χτίσει όλη την καριέρα της σε μία μανιέρα που συνεχώς επαναλαμβάνει (ΓΙΑΤΙ Βίκυ μας;;;).
4) Το ότι η Μαρία Μπακοδήμου ξέρει πολύ καλά την τηλεόραση.
5) Το ότι ο Νίκος Κοκλώνης θέλει να μας επιβάλλει με το ζόρι την παρουσία του και να μας πείσει πως είναι παρουσιαστής. Παρότι ως παραγωγός φαίνεται να κάνει πάρα πολύ έξυπνες κινήσεις επενδύοντας σε αρκετά προγράμματα και δίνοντας δουλειά σε πολύ κόσμο, εντούτοις ως παρουσιαστής είναι ανυπόφορος. Φωνές, ουρλιαχτά, κινησιολογικά λάθη, ανούσιες ερωτήσεις, μέτρια ελληνικά, κουραστική εκφορά λόγου. Γιατί πρέπει συνεχώς να τον ακούμε να μας προβάλλει πόσο ατάλαντος είναι στο τραγούδι, και σε κάθε liveνα τραγουδάει 1-2-3 και βάλε τραγούδια; Είναι κάποιου είδος μαζοχισμός αυτός ή απλά υπάρχει ζήτημα ανάγκης υπερπροβολής; Και η υπομονή έχει και τα όριά της…
Αχχ καημένε τηλεθεατή τι άλλο θα δουν τα μάτια μας και θα ακούσουν τα αυτιά μας φέτος…
Ας ευχηθούμε για τη νέα χρονιά πέραν όλων των άλλων μία καλύτερη τηλεόραση…
Χωρίς άλλα ψώνια…
Χωρίς άλλους άεργους…
Χωρίς άλλα σκουπίδια…
