🎄 #ΜεΤηΜατιάΤηςΝέλης  Βυζαντιάδου σε εορταστική Χριστουγεννιάτικη διάθεση!

…με αφορμή τη σημερινή ημέρα, παγκόσμια ημέρα αγάπης

Τα Χριστούγεννα είναι, χωρίς αμφιβολία, γιορτή αγάπης και ελπίδας! Με τη γέννηση του Χριστού το μήνυμα της αγάπης και της χαράς αγγίζει κάθε καρδιά. Δεν θα μπορούσα να βρω πιο κατάλληλο άνθρωπο για να μιλήσω μαζί του για το νόημα των Χριστουγέννων από τον αρχιμανδρίτη Νικόλαο Παπαγεωργίου, προϊστάμενο του ιερού ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στη Θεσσαλονίκη. Είχα ακούσει για το θεάρεστο έργο του πριν από αρκετά χρόνια. Τον γνώρισα πριν από ένα χρόνο και από την πρώτη στιγμή ένιωσα ότι τον γνώριζα χρόνια. Πράος, γεμάτος αγάπη για τον συνάνθρωπό του, συνειδητοποιημένος για την αποστολή του – γιατί περί αποστολής πρόκειται – σε αυτή τη ζωή και με απέραντη ευγνωμοσύνη για την κάθε στιγμή που ζει και προσφέρει.

Του ζήτησα να αναφερθεί στην ουσία αυτής της γιορτής πέρα από αυτά που οι περισσότεροι σκεφτόμαστε στο άκουσμα των Χριστουγέννων. Τι είναι λοιπόν πέρα από τα νόστιμα μελομακάρονα, το στολισμένο δέντρο και τα εντυπωσιακά ρεβεγιόν; Τα Χριστούγεννα πράγματι είναι η κατ’ εξοχήν γιορτή της αγάπης και της ελπίδας, λέει.  Δεν είναι μόνο τα γλυκίσματα, τα φώτα και οι οικογενειακές συγκεντρώσεις. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι η στιγμή που ο Θεός σκύβει με άπειρη τρυφερότητα και συγκατάβαση προς τον άνθρωπο και γίνεται παιδί. Ένα παιδί που χωράει στις αγκαλιές όλων μας για να μας θυμίσει πως η δύναμη της αγάπης κρύβεται στην απλότητα, την ταπείνωση και τη θυσία. Η ουσία της γιορτής αυτής είναι πως δεν είμαστε μόνοι. Όσο κι αν μοιάζει δύσκολη η εποχή μας, συνεχίζει, η Γέννηση του Χριστού μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει φως που καμιά σκοτεινιά δεν μπορεί να σβήσει. Αυτό το φως ενισχύεται από κάθε πράξη αγάπης, κάθε μικρή προσφορά, κάθε χαμόγελο που χαρίζεται σε έναν άνθρωπο που το χρειάζεται. Ως κληρικός, που διακονεί καθημερινά ασθενείς, οικογένειες, ανθρώπους που αγωνίζονται, βλέπει καθαρά πως το πραγματικό Χριστουγεννιάτικο θαύμα γεννιέται όταν η καρδιά ανοίγει. Όταν κάθε ένας κάνει λίγο χώρο μέσα του για τον άλλον. Εκεί, στην πράξη της προσφοράς και της συμπόνοιας, βρίσκεται η αληθινή χαρά των Χριστουγέννων, μια χαρά που δεν τελειώνει με το ρεβεγιόν αλλά μπορεί να μεταμορφώσει κυριολεκτικά όλη τη ζωή μας.

Τα Χριστούγεννα εμπεριέχουν και κάτι άλλο εκτός από την αγάπη και την ελπίδα. Εμπεριέχουν την έννοια της προσφοράς. Οι άνθρωποι γίνονται, ή τουλάχιστον δείχνουν να γίνονται, πιο ευαίσθητοι αυτές τις μέρες και τείνουν να προσφέρουν περισσότερο. Τι παρατηρεί ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια; ‘Είναι αλήθεια πως τις ημέρες των Χριστουγέννων οι καρδιές των ανθρώπων μαλακώνουν λίγο περισσότερο. Κάθε ένας αισθάνεται την ανάγκη να προσφέρει, να στηρίξει, να μοιραστεί. Ίσως γιατί ο ίδιος ο Χριστός μας δείχνει τον δρόμο της προσφοράς μέσα από την άκρα ταπείνωσή Του. Γεννιέται φτωχός σε μια φάτνη, για να φωτίσει όλους μας.

Ως κληρικός, όλα αυτά τα χρόνια, βλέπω συγκινητικές στιγμές αγάπης. Άνθρωποι που μπορεί να περνούν οι ίδιοι δυσκολίες, έρχονται και ρωτούν τι μπορούν να προσφέρουν στο συσσίτιο της ενορίας, οικογένειες φέρνουν τρόφιμα, παιδιά αφήνουν παιχνίδια για άλλα παιδιά που δεν έχουν. Στις κλινικές του νοσοκομείου βλέπω, συχνά, συγγενείς και φίλους να στέκονται δίπλα σε ασθενείς, όχι απλώς από υποχρέωση, αλλά με καρδιά ανοιχτή, με πραγματικό ενδιαφέρον.

Παρόλο που αυτή η ευαισθησία φαίνεται να μεγαλώνει τις γιορτινές μέρες, η εμπειρία, όμως, μου δείχνει ότι το καλό δεν είναι σωστό να περιορίζεται στο ημερολόγιο, δηλαδή μόνο τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, αλλά όλο το έτος. Υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρουν αθόρυβα όλον τον χρόνο, ας τους μιμηθούμε κι εμείς! Το όμορφο με τα Χριστούγεννα είναι ότι ξυπνούν μέσα μας αυτήν την έμφυτη ανάγκη να αγαπήσουμε και να στηρίξουμε τους άλλους. Κι αυτό το κύμα αγάπης, όσο μικρό κι αν είναι, έχει τεράστια δύναμη. Δίνει ελπίδα σε εκείνους που την έχουν ανάγκη και ανανεώνει και τη δική μας καρδιά’, απαντά.

Ο συνεντευξιαζόμενος διακρίνεται για την πολυετή και σχεδόν αλτρουϊστική προσφορά του στο συνάνθρωπο και κυρίως στα παιδιά με καρκίνο. Θέλω πολύ να ακούσω από τα δικά του χείλη την ιστορία αυτής της δράσης που μόνο θαυμασμό μπορεί να προκαλέσει. Πώς ξεκίνησε; Τι πυροδότησε μέσα του την ανάγκη να σταθεί δίπλα σε αυτά τα παιδιά; Τι του διδάσκει η καθημερινή επαφή μαζί τους; Ο πατήρ Νικόλαος παραδέχεται ότι η διακονία δίπλα στα παιδιά του Παιδοογκολογικού τμήματος δεν ήταν μια απόφαση που πήρε από μόνος του κάποια στιγμή, αλλά μάλλον περισσότερο ήταν μια πόρτα που άνοιξε ο Θεός και τον κάλεσε να περάσει. Όταν ξεκίνησε τη διακονία του στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο το 2006, βρέθηκε μπροστά σε μικρούς ήρωες. Ήταν και είναι όλα τους παιδιά που παλεύουν με απίστευτη δύναμη, χαμόγελο και αξιοπρέπεια. Η πρώτη του επαφή μαζί τους ήταν συγκλονιστική. Εκείνη τη στιγμή ένιωσε ότι δεν μπορεί απλώς να είναι ‘ο ιερέας που κάνει μια επίσκεψη’. Έπρεπε να γίνει συνοδοιπόρος τους. Ένιωσε πως ήταν χρέος του να σταθεί πλάι στο σταυρό τους. Η ανάγκη αυτών των παιδιών για μια ενθαρρυντική παρουσία, ήταν αυτή που τον πυροδότησε. ‘Μερικές φορές ένα χάδι, ένα παιχνίδι, μια προσευχή, μια στιγμή χαράς μπορεί να βοηθήσει να αλλάξει η διάθεσή τους. Και η διάθεσή τους είναι βασική για τον αγώνα τους. Όταν βλέπεις ένα παιδί, μέσα στον πόνο του, να σου χαμογελά και να μην διαμαρτύρεται, τότε καταλαβαίνεις πως στην πραγματικότητα εκείνο (το παιδί) σου διδάσκει πίστη και υπομονή, όχι εσύ σε αυτό. Η επαφή μαζί τους με μαθαίνει πολλά. Πρώτα από όλα ότι η ζωή είναι δώρο και όχι δεδομένο. Γι’ αυτό να θυμόμαστε ότι κάθε μέρα, που περνάμε, κάθε άνθρωπος που αγαπάμε, κάθε μικρή χαρά είναι ευλογία. Από αυτούς τους σύγχρονους μάρτυρες μαθαίνει κανείς, επίσης, πως η αληθινή δύναμη δεν έχει ηλικία. Τη συναντούμε στα μάτια παιδιών που δεν έχουν προλάβει καλά-καλά να αποκτήσουν εμπειρίες ζωής, αλλά αγωνίζονται σαν ενήλικες. Και τέλος διδάσκουν με την καθαρότητα της καρδιάς τους. Τα παιδιά δεν έχουν θυμό, δεν έχουν πικρία. Έχουν αγνή εμπιστοσύνη στον Θεό και στους ανθρώπους ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Αυτή η δράση της στήριξης των παιδιών δεν είναι μόνο δικό μου έργο. Είναι καρπός πολλών ανθρώπων, των γιατρών, των γονιών, των εθελοντών και της ενορίας μας που στηρίζει αθόρυβα. Εγώ απλώς προσπαθώ να βρίσκομαι εκεί, να μοιράζομαι τον πόνο, τις ελπίδες και τις μικρές νίκες τους. Κι αν κάτι έχω καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια, είναι πως όσο νομίζεις ότι ‘πας να βοηθήσεις’, τόσο περισσότερο επιστρέφεις εσύ ο ίδιος βοηθημένος. Γιατί αυτά τα παιδιά, με τη δύναμή τους, μου θυμίζουν καθημερινά τι σημαίνει να πιστεύεις, να αγαπάς και να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι’, ομολογεί με ταπεινότητα.

Θεωρώ βέβαιο πως έχει να μοιραστεί πολλές και συγκινητικές ιστορίες από παιδιά που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο τέτοιες μέρες. Τον προσκαλώ να ξεχωρίσει μία από αυτές, που του έμεινε αξέχαστη, και να μας την αφηγηθεί. Εκείνος το κάνει με μεγάλη ευκολία αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως είναι πλασμένος για αυτό το έργο. ‘Πράγματι υπάρχουν πολλές στιγμές’, λέει, ‘που έχω κρατήσει μέσα στην καρδιά μου αλλά θα μοιραστώ μία από αυτές μαζί σας. Όταν ένα από τα παιδιά, το οποίο είχε επιβαρυμένη υγεία, έγινε άγγελος στον ουρανό, τα μικρότερα αδέλφια του ζωγράφισαν τον αδελφό τους να βρίσκεται πάνω σε σύννεφα ως άγγελος. Το έκαναν αυτό ύστερα από τη συζήτηση που είχαμε, όταν τους εξήγησα ότι τα παιδιά, που φεύγουν από αυτή τη ζωή, γίνονται άγγελοι στον ουρανό σύμφωνα και με τα λόγια της Κυριακής διδασκαλίας ότι ‘στα παιδιά ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών’, αφού έχουν καθαρή καρδιά. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να μας κυριεύει η απογοήτευση και η απελπισία. Μου έστειλαν εκείνη τη ζωγραφιά, την οποία έχω κορνιζάρει και κρατώ μέχρι σήμερα στο γραφείο μου. Κάθε φορά που την κοιτάζω θυμάμαι πως, τελικά, οι πιο δυνατοί άνθρωποι είναι, συχνά, οι πιο μικροί σε ηλικία και ότι, ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες, η πίστη στον Θεό βρίσκει πάντα τρόπο να λάμπει. Και πάνω απ’ όλα συνειδητοποιώ πως όσα μπορεί να ζήσει κανείς σε τέτοιες στιγμές είναι τόσο δυνατά που συχνά δεν μπορούν να αποτυπωθούν με λόγια’.

Τα Χριστούγεννα, όμως, δεν είναι μια δύσκολη περίοδος μόνο για όσους δοκιμάζονται με θέματα υγείας και νοσηλεύονται σε κάποιο νοσοκομείο. Είναι κι εκείνοι που δεν έχουν οικονομικούς πόρους ή είναι μόνοι και αδυνατούν να χαρίσουν στον εαυτό τους κάτι που να μυρίζει γιορτές. Η ενορία, στην οποία προϊσταται ο πατήρ Νικόλαος, έχει να επιδείξει πλούσιο έργο με συσσίτιο αγάπης και πολλά άλλα που δίνουν ζεστασιά σε κάθε συνάνθρωπο, που δυσκολεύεται αλλά δεν ξεχνιέται, ευτυχώς, από όλους. Στην ενορία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος προσπαθούν, σύμφωνα με τον ίδιο, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αλλά και ειδικά στις ημέρες των Χριστουγέννων, να κάνουν πράξη αυτό που γιορτάζουμε όλοι. Και αυτό είναι η έλευση της Αγάπης, που είναι ο Χριστός, στον κόσμο. Δεν είναι απλώς μια περίοδος λειτουργικής προετοιμασίας. Είναι μια ευκαιρία να γίνουμε όλοι περισσότερο άνθρωποι, περισσότερο αδέλφια μεταξύ μας. Το συσσίτιο της ενορίας, η ‘Κοινωνία Αγάπης’, λειτουργεί 365 ημέρες όλο τον χρόνο, αλλά τις γιορτινές μέρες αποκτά μια ξεχωριστή ένταση και συγκίνηση. Προσφέρουν καθημερινά ζεστό φαγητό σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, ηλικιωμένους που ζουν μόνοι, οικογένειες που δυσκολεύονται, άτομα που περνούν δοκιμασίες και άστεγους. Τις ημέρες των Χριστουγέννων φροντίζουν ώστε κανείς να μη μείνει χωρίς ένα αξιοπρεπές γεύμα και κυρίως χωρίς την αίσθηση ότι κάποιος δεν τον θυμάται και δεν τον αγαπά. Το φαγητό συνοδεύεται πάντα από μια κουβέντα, από ένα χαμόγελο, από τη ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής που συχνά είναι πιο απαραίτητη και από το φαγητό. Παράλληλα συγκεντρώνουν τρόφιμα για οικογένειες της ενορίας που δοκιμάζονται. Τα παιδιά της κατηχητικής συντροφιάς, των σχολείων της ενορίας και της κατασκήνωσης συμμετέχουν ενεργά σε αυτές τις δράσεις, μαθαίνοντας από μικρά ότι η χαρά των Χριστουγέννων πολλαπλασιάζεται όταν μοιράζεται.

Κατά τη διάρκεια των ημερών αυτών προσπαθούν, επίσης, να μην ξεχνάνε τους ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθώριο, τους ασθενείς στο νοσοκομείο, τους μοναχικούς συνανθρώπους μας, όσους δεν έχουν οικογένεια να τους επισκεφθεί. Με επισκέψεις και ευχές τους θυμίζουν ότι δεν είναι μόνοι. Το έργο της ενορίας δεν είναι αποτέλεσμα ενός ανθρώπου, αλλά καρπός της αγάπης πολλών εθελοντών, των ανθρώπων που προσφέρουν από το υστέρημά τους, των παιδιών που βάζουν την παιδική τους καρδιά σε κάθε δράση. Το φως των Χριστουγέννων το φέρνουν οι άνθρωποι που προσφέρουν και οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη γιατί και οι δύο πλευρές διδάσκουν αγάπη. Κι αν κάτι κρατά  από όλες αυτές τις προσπάθειες είναι ότι ευτυχώς μέσα σε έναν κόσμο που δοκιμάζεται η αγάπη δεν λείπει. Υπάρχει, αναπνέει και συνεχίζει να ζεσταίνει ζωές. Τα Χριστούγεννα είναι η υπενθύμιση ότι το καλό μπορεί πάντα να λάμψει, όταν γίνει έμπρακτο.

Θέλω πολύ να μάθω πώς είναι τα ιδανικά Χριστούγεννα για τον πατέρα Νικόλαο και δεν χάνω χρόνο ζητώντας του να μας τα περιγράψει. ‘Για μένα τα ιδανικά Χριστούγεννα δεν έχουν να κάνουν με το πόσο στολισμένο είναι το σπίτι ή πόσο πλούσιο είναι το τραπέζι. Τα ιδανικά Χριστούγεννα έχουν άρωμα απλότητας και καρδιάς. Είναι εκείνα όπου ο άνθρωπος νιώθει ότι δεν είναι μόνος, ότι τον αγαπούν. Όμορφα Χριστούγεννα είναι εκείνα που βρίσκουν χώρο μέσα σε μικρή αλλά στην πραγματικότητα μεγάλη πράξη αγάπης, παιδιά που μάζευαν χρήματα από τα κάλαντα και αντί να τα χρησιμοποιήσουν αποκλειστικά για τον εαυτό τους έρχονται στην Εκκλησία για να προσφέρουν ένα μέρος αυτών ως ανακούφιση για ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Σε τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις πως το πραγματικό Χριστουγεννιάτικο θαύμα είναι η συνάντηση των ανθρώπων μέσα στην αγάπη. Αν έπρεπε να περιγράψω τα ‘ιδανικά Χριστούγεννα’ θα έλεγα ότι αυτά τα ζούμε όταν χωράνε όλους όσους χαίρονται και όσους πονάνε, όσους περιμένουν και όσους αναζητούν. Χριστούγεννα με ανοιχτές πόρτες και ακόμα πιο ανοιχτές καρδιές. Είναι μια γιορτή όπου το φως της φάτνης μακάρι να φωτίζει κάθε σπίτι, μεγάλο ή μικρό, είτε νοσοκομείο είτε μια γειτονιά που παλεύει με τις δυσκολίες της.

Τα ‘ιδανικά Χριστούγεννα’ δεν τα φαντάζομαι ως κάτι πολυτελές, αλλά ως κάτι αληθινό, μια οικογένεια που ανταμώνει, ένα παιδί που χαμογελά, ένας άνθρωπος που νιώθει ότι κάποιος τον θυμήθηκε, μια προσευχή που ανεβαίνει αθόρυβα. Εκεί βρίσκεται η ζεστασιά της γιορτής. Και νομίζω πως όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, αυτό που ζητάμε όλοι βαθιά μέσα μας τα Χριστούγεννα είναι το ίδιο. Μια στιγμή ειρήνης, μια αγκαλιά, έναν λόγο που μας ενώνει με τον Θεό και με τον συνάνθρωπο. Αυτό είναι για μένα το πιο όμορφο και ιδανικό Χριστουγεννιάτικο σκηνικό’, λέει και μέσα από την περιγραφή του ταξιδεύω κι εγώ στις δικές μου εικόνες για τα ιδανικά Χριστούγεννα.

Μιλώντας μαζί του κρίνω άκρως απαραίτητο να αναφερθώ στη λειτουργία των Χριστουγέννων που είναι από τις ωραιότερες λειτουργίες. Έχοντας εκκλησιαστεί αρκετές φορές στη ζωή μου αυτό το ευλογημένο πρωϊνό, διαπιστώνω με μεγάλη χαρά πως όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι επιλέγουν να παρακολουθήσουν τη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία. Ο ίδιος συμφωνεί μαζί μου λέγοντας πως η λειτουργία αυτή έχει μια ξεχωριστή ομορφιά. Είναι μια λειτουργία γεμάτη φως, χαρά και ελπίδα, και χαίρεται ιδιαίτερα όταν βλέπει νέους ανθρώπους να γεμίζουν τους ναούς εκείνο το πρωινό. Δεν είναι απλώς μια ‘παράδοση’ για αυτούς, είναι μια συνειδητή επιλογή να ξεκινήσουν τη γιορτή από την πηγή της. Τα τελευταία χρόνια παρατηρεί ότι πολλοί νέοι επιστρέφουν στην Εκκλησία, ίσως όχι πάντα με τον τρόπο που φανταζόμασταν παλιότερα, αλλά με έναν δικό τους, αυθεντικό τρόπο. Οι νέοι αναζητούν αλήθεια, νόημα, γνησιότητα. Δεν θέλουν τυπικότητες, θέλουν καθαρό λόγο, αγάπη χωρίς όρους, μια Εκκλησία ζωντανή που θα σταθεί δίπλα τους στα ερωτήματά τους, τις δυσκολίες και την πορεία τους προς την ενηλικίωση. Στην ενορία τους βλέπουν αυτήν την ανάγκη πολύ καθαρά. Για αυτό και φέτος στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Θεσσαλονίκης, όπου διακονεί, θα τελέσουν και δεύτερη Θεία Λειτουργία από τις 9 μέχρι τις 11 το πρωί. Θέλουν έτσι να δώσουν τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους, παιδιά και οικογένειες, που δυσκολεύονται να ξυπνήσουν πιο νωρίς, να ζήσουν κι εκείνοι τη χαρά των Χριστουγέννων μέσα από τη λατρεία. Είναι μια μικρή ποιμαντική μέριμνα αλλά συχνά αυτές οι μικρές κινήσεις ανοίγουν μεγάλους δρόμους στις καρδιές των ανθρώπων. Δεν θα έλεγε ότι όλοι οι νέοι έχουν επιστρέψει. Είναι, όμως, ξεκάθαρο ότι πολλοί αναζητούν τον Θεό με ειλικρίνεια. Και όταν βρίσκουν μια Εκκλησία, που τους αγκαλιάζει με σεβασμό, διάλογο και κατανόηση, τότε μένουν.

Φτάνοντας στο τέλος αυτής της συνομιλίας, ζητώ τις ευχές του για τις φετινές γιορτές κι εκείνος τις δίνει γενναιόδωρα και με την αγάπη που τον χαρακτηρίζει. ‘Εύχομαι τα φετινά Χριστούγεννα να φέρουν σε κάθε σπίτι και σε κάθε καρδιά το φως της ελπίδας που γεννιέται στη φάτνη. Να μας χαρίσει ο Χριστός υγεία, ειρήνη και δύναμη. Να απαλύνει τον πόνο όσων δοκιμάζονται, και να ζεστάνει με την παρουσία Του όσους αισθάνονται μόνοι. Εύχομαι ακόμα να ανακαλύψουμε όλοι ξανά τη χαρά της προσφοράς και της αγάπης. Να μπορούμε να κοιταζόμαστε στα μάτια με καλοσύνη, να συγχωρούμε, να στηρίζουμε και να πορευόμαστε μαζί. Αν το φως των Χριστουγέννων γίνει φως στις πράξεις μας, τότε η νέα χρονιά θα είναι πραγματικά ευλογημένη. Καλά και άγια Χριστούγεννα σε όλους! Με υγεία, χαρά, ειρήνη και την ευλογία του Θεού στη ζωή κάθε ανθρώπου, και ευλογημένο το 2026!’.

Με την ευχή να αφήσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων να φωλιάσει μέσα μας και να γίνουμε πιο ‘άνθρωποι’, υπενθυμίζω με τη σειρά μου πως άλλη μια υπέροχη και αξιόλογη δράση, που διοργανώνεται και φιλοξενείται σε αυτήν τη δραστήρια ενορία, είναι η Ακαδημία Συναισθηματικής Αγωγής. Πρόκειται για ομιλίες που πραγματοποιούνται κάθε μήνα και στοχεύουν να εκπαιδεύσουν το κοινό ώστε να μάθει πώς να αναγνωρίζει, να αποδέχεται, να εκφράζει και να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Έχω τη χαρά και την τιμή να έχω την επιστημονική ευθύνη αυτού του εκπονήματος που από την πρώτη στιγμή γνώρισε επιτυχία και απήχηση στους ενορίτες και όχι μόνο. Σας περιμένουμε όλους και όλες στις μηνιαίες συναντήσεις μας με κοντινότερη αυτή που θα γίνει μεθαύριο Τρίτη 16 Δεκεμβρίου και ώρα 19.00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του ναού και με θέμα ‘Δεν αντέχω άλλο τις γιορτές’.

Αυτό το άρθρο γράφτηκε με αφορμή τη σημερινή ημέρα, παγκόσμια ημέρα αγάπης και εν όψει των Χριστουγέννων που είναι η πιο μεγάλη γιορτή αγάπης! Όσο για εμάς θα βρεθούμε πολύ σύντομα με ένα επόμενο άρθρο!