Ο Στίβεν Κίνγκ δε χρειάζεται συστάσεις. Εδώ και τέσσερεις δεκαετίες μας βυθίζει στο τρομακτικό του σύμπαν, μας παγώνει το αίμα, αλλά ταυτόχρονα μας συγκινεί με τη σχεδόν παιδική του ευαισθησία και ανθρωπιά. Ο Κίνγκ άλλωστε λατρεύει τα παιδιά, έχει ασχοληθεί πάρα πολλές φορές με θέματα που αφορούν παιδιά και στα πιο σημαντικά του έργα τα παιδιά είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές. (Το Αυτό, η Λάμψη, Κριστίν, Νεκροταφείο Ζώων, Σάλεμς Λοτ, Στάσου πλάι μου, Το καλοκαίρι της αθωότητας). Η παιδική ηλικία στα βιβλία του Στήβεν Κινγκ δεν χαρακτηρίζεται από αθωότητα και ξεγνοιασιά, θυμίζοντας τη δική του δύσκολη παιδική ηλικία. Τα δικά του παιδιά αναγκάζονται να ωριμάσουν πρόωρα, ζουν σε πολύ δύσκολες-οριακές, κάποιες φορές- συνθήκες, κακοποιούνται και πρέπει να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, με υπευθυνότητα ενήλικα. Τα παιδιά αυτά δεν ανήκουν σε ανώτερες κοινωνικές τάξεις, αλλά στους παρίες. Πρόκειται για παιδιά φτωχά, από προβληματικά περιβάλλοντα, που ζουν συνήθως σε υποβαθμισμένες περιοχές. Η ασπίδα των παιδιών αυτών απέναντι στο Κακό (πραγματικό ή φανταστικό) είναι η αθωότητα, η αγνότητα και η ανθρωπιά που η ζωή δεν έχει καταφέρει να τους κλέψει. Το κλειδί της σωτηρίας είναι η παιδική φιλία Οι φίλοι αποδεικνύονται οι ισχυρότεροι και ανιδιοτελείς σύμμαχοι, που μπορούν να σε σώσουν κυριολεκτικά από τα πάντα.. Το έχει πει και ο ίδιος ο συγγραφέας στο «Στάσου πλάι μου»: κανείς δεν μπόρεσε να ξανακάνει φίλους όπως αυτούς των δώδεκα χρόνων του!
Όσον αφορά τη σκοτεινή πλευρά του βιβλίου, το Κακό που παραμονεύει ανάμεσα στις σελίδες του, μην περιμένετε κάποιο σατανικό πλάσμα ή κάποιο τέρας από τα έγκατα του χρόνου! Οι κακοί της ιστορίας είναι πρόσωπα της διπλανής πόρτας, κρατικοί αξιωματούχοι και ιατρικό προσωπικό, αστυνομικοί και επιστήμονες, άνθρωποι υπεράνω υποψίας (ανάμεσά τους και ένας Έλληνας!). Αυτό, βέβαια, είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα, το στοιχείο που δίνει τόση αληθοφάνεια στην υπόθεση και σε ανατριχιάζει σύγκορμα. Όλα όσα εξιστορούνται θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι αληθινά.
Η υπόθεση: ο νεαρός χαρισματικός προέφηβος Λουκ Έλις απάγεται από το σπίτι του μετά τη δολοφονία των γονιών του, καταλήγοντας στο Ινστιτούτο, μια μυστική κρατική εγκατάσταση στη μέση του πουθενά, όπου συμβαίνει κάτι αδιανόητο και τερατώδες. Οι τρόφιμοι του Ινστιτούτου δεν είναι τυχαία παιδιά, αλλά άτομα με ειδικές τηλεπαθητικές και τηλεκινητικές ικανότητες! Κρατούμενοι στις μυστικές εγκαταστάσεις του Ινστιτούτου, υποβάλλονται σε δοκιμασίες-βασανιστήρια (όπως εικονικοί πνιγμοί!), ώστε να μετατραπούν σε υπέρ-όπλα εξόντωσης εχθρών της ανθρωπότητας, όπως ισχυρίζονται οι εμπνευστές του Ινστιτούτου. Η διαρκής, όμως, καταπόνηση των εγκεφαλικών λειτουργιών έχει τραγικά αποτελέσματα : τα παιδιά χάνουν κάθε έλεγχο του εαυτού τους και μετατρέπονται σε αναλώσιμους ζωντανούς –νεκρούς. Ο Λουκ, με τη βοήθεια κάποιων από τους τροφίμους, που γίνονται φίλοι του, αποφασίζει να κάνει το αδιανόητο : να δραπετεύσει και να αποκαλύψει στον έξω κόσμο τι πραγματικά συμβαίνει στο σατανικό, σύγχρονο Άουσβιτς του Ινστιτούτου. Θα τα καταφέρει;
Τι μου άρεσε: στο βιβλίο βρήκα τον παλιό, καλό Κίνγκ που καταφέρνει όχι μόνο να σε τρομάξει ως το μεδούλι, αλλά και να σε συγκινήσει βαθιά. Κάποια μοτίβα επαναλαμβάνονται, δίνοντας μια γνώριμη αίσθηση: το Μέιν (αλίμονο!), οι παιδικοί φίλοι, η ανθρώπινη κακία και απληστία, που αποδεικνύεται το πιο τρομακτικό «τέρας», η ανθρωπιά και το κουράγιο. Οι καλοί κερδίζουν, όχι όμως χωρίς απώλειες και τα σημάδια μένουν ανεξίτηλα. Όπως στην πραγματική ζωή.
Τι με χάλασε: αισθάνθηκα ότι το μέρος της απόδρασης και της λύσης της ιστορίας ήταν δυσανάλογα μικρό, σε σχέση με την περιγραφή της ζωής στο Ινστιτούτο. Σαν να βιαζόταν ο Κινγκ να το διεκπεραιώσει…
Βαθμολογία :
4/5
Φωτογραφικό υλικό
