Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη; Ας αφήσουμε μερικούς αγαπημένους λογοτέχνες να μας ρίξουν λίγο φως.
Του Αγίου Βαλεντίνου και πώς θα μπορούσαμε να σας αφήσουμε δίχως λογοτεχνικά εφόδια για να αντεπεξέλθετε τις απαιτήσεις της σημερινής ημέρας. Η στήλη, λοιπόν, σας προσφέρει απλόχερα μαζεμένες μερικές από τις πλέον αξιομνημόνευτες και διαχρονικές σκέψεις πάνω στον έρωτα και την αγάπη απανθισμένα από αρκετά χρόνια λογοτεχνικής ιστορίας – για να τις φιλοσοφήσετε, να τις αφιερώσετε ή να τις ψιθυρίσετε σε πρόθυμα ώτα. Απολαύστε.
Ο Kurt Vonnegut, τον οποίο μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς εξτρεμιστή του έρωτα, σημειώνει κάπου:
«Ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου, άσχετα από ποιον ελέγχεται, είναι να αγαπήσει οποιονδήποτε βρίσκεται γύρω του και προσφέρεται να αγαπηθεί.»
Η Anaϊs Nin, της οποίας η σοφία στα περί αγάπης και έρωτα δεν γνωρίζει όρια, μας λέει:
«Τι άλλο είναι αγάπη εκτός από την αποδοχή του άλλου, ό, τι κι αν είναι».
Ο Σταντάλ στην πραγματεία του περί έρωτα το 1822 γράφει:
«Ο έρωτας είναι σαν τον πυρετό που έρχεται και φεύγει ανεξάρτητα από τη θέλησή σου…».
Αλλά και ο C. S. Lewis υπήρξε πολύ σοφός άνθρωπος:
«Δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια. Το να αγαπάς αληθινά σημαίνει να είσαι ευάλωτος. Αγάπησε τα πάντα, και η καρδιά σου σίγουρα θα στραγγίξει και πιθανόν να ραγίσει. Εάν θέλεις να σιγουρευτείς ότι θα παραμείνει ανέπαφη, δεν πρέπει να δώσεις την καρδιά σου σε κανέναν, ούτε καν σε ζώο. Τύλιξέ τη προσεκτικά με διάφορες ασχολίες και μικρές πολυτέλειες, απόφυγε κάθε συναισθηματικό μπλέξιμο, κλείδωσέ την ασφαλή στο φέρετρο του εγωισμού σου. Αλλά, μέσα στο φέρετρο αυτό – το ασφαλές, το σκοτεινό, το ακίνητο, το αποπνικτικό – θα μεταλλαχθεί. Δε θα ραγίσει, αλλά θα γίνει άκαμπτη, αδιαπέραστη, άτεγκτη. Η εναλλακτική της τραγωδίας, ή τουλάχιστον του ρίσκου της τραγωδίας, είναι η κόλαση. Το μόνο μέρος όπου θα μπορείς να είσαι απόλυτα ασφαλής από κάθε κίνδυνο και περιδίνηση της αγάπης είναι η κόλαση.»
Η Susan Sontag σημειώνει:
«Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο στις ανθρώπινες σχέσεις. Εκτός από τον έρωτα.»
Ο Ambrose Bierce με τη γνωστή του ειρωνεία στο «Λεξικό του διαβόλου»:
«Έρωτας, ο. Μια προσωρινή κατάσταση τρέλας που θεραπεύεται με το γάμο».
Ο μαθηματικός και φιλόσοφος Bertrand Russell γράφει στην ‘Κατάκτηση της Ευτυχίας’:
«Από όλες τις μορφές προστασίας, η προστασία από την αγάπη είναι ίσως ο πιο σίγουρος τρόπος θανάτου της αληθινής ευτυχίας»
Ο Ντοστογιέφσκι το θέτει ακόμη πιο έντονα στους ‘Αδερφούς Καραμάζωφ’:
«Τι είναι κόλαση; Νομίζω το να υποφέρεις όντας ανίκανος να αγαπήσεις.»
Ο James Baldwin αναφέρει: «Η αγάπη ούτε αρχίζει, ούτε τελειώνει με τον τρόπο που εμείς νομίζουμε ότι γίνεται. Η αγάπη είναι αγώνας, είναι μάχη, είναι πόλεμος, η αγάπη είναι ενηλικίωση και ωριμότητα».
Ο συγγραφέας του ‘Μικρού Πρίγκιπα’, Αντουάν ντε Σαιν-Εξυπερί γράφει:
«Η αγάπη δε συνίσταται στο να κοιτάζει ο ένας τον άλλο, αλλά στο να κοιτάζουν μαζί προς την ίδια κατεύθυνση.»
Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ στη «Φυσιολογία του γάμου» δηλώνει:
«Όσο πιο πολύ κάποιος κρίνει, τόσο λιγότερο αγαπά».
Ο Λουί ντε Μπερνιέρ στο «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» εξηγεί:
«Ο έρωτας είναι μια παροδική τρέλα, ξεσπά όπως τα ηφαίστεια και μετά υποχωρεί. Και όταν υποχωρήσει εσύ πρέπει να πάρεις μιαν απόφαση. Πρέπει να αποφασίσεις εάν οι ρίζες σας είναι τόσο μπλεγμένες που είναι πια αδιανόητο να χωρίσετε ποτέ. Επειδή αυτό είναι η αγάπη. Αγάπη δεν είναι να σου κόβεται η ανάσα, δεν είναι οι υποσχέσεις για παντοτινό πάθος, δεν είναι η επιθυμία να συνευρίσκεστε κάθε δυο λεπτά, δεν είναι να ξαγρυπνάς τη νύχτα και να φαντάζεσαι ότι φιλά κάθε σημείο του κορμιού σου. Όχι, μην κοκκινίζεις, σου λέω απλά μερικές αλήθειες. Το να ερωτευτείς, αυτό μπορεί να το κάνει ο καθένας. Η αγάπη είναι ό, τι απομένει όταν ο έρωτας έχει καταλαγιάσει και αυτό είναι τύχη και τέχνη μαζί.»
Ο E. M. Forster γράφει στο ‘Δωμάτιο με θέα’:
«Μπορείς να μεταλλάξεις την αγάπη σε κάτι άλλο, να την αγνοήσεις, να την περιπλέξεις αλλά ποτέ δεν μπορείς να την πετάξεις από πάνω σου. Γνωρίζω εκ πείρας ότι οι ποιητές έχουν δίκιο: η αγάπη είναι αιώνια.»
Η βρετανίδα συγγραφέας Iris Murdoch μας λέει:
«Η αγάπη είναι η εξαιρετικά δύσκολη συνειδητοποίηση ότι πέραν του εαυτού σου υπάρχει και κάτι άλλο εξίσου αληθινό.»
Ίσως, όμως, το πιο ειλικρινές και απλό έρχεται από την Agatha Christie στην αυτοβιογραφία της:
«Είναι μια περίεργη σκέψη, αλλά μόνο όταν δεις τους ανθρώπους να γίνονται γελοίοι συνειδητοποιείς πόσο τους αγαπάς».
Με αυτές τις σκέψεις περί έρωτος και συναφών δαιμονίων, αγαπημένοι μου συν-αναγνώστες, σας εύχομαι να περάσετε όσο πιο όμορφα γίνεται σήμερα!
Αγάπη παντού!
