Εγκαινιάζεται την Πέμπτη 6 Μαρτίου στις 6μμ στον χώρο Τέχνης Acro Art Projects στην Θεσσαλονίκη η ομαδική έκθεση με θέμα “Το Όραμα του Δαίδαλου” . Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Δώρα Μπελεγρίνου, Κλειώ Παπαϊωάννου, Σοφία Πεχλιβανίδου, Σόφι Σενόγλου, Χρίστος Χατζηχριστοφή
Επιμέλεια: Ιωάννα Καζάκη
Οι κυνηγοί τροφοσυλλέκτες συντηρούσαν τον καλλιτέχνη λόγω της “μαγικής” ικανότητας του να δημιουργεί “εικόνες -παγίδες” που σύμφωνα με τις δοξασίες τους συντελούσαν στην επιτυχία του κυνηγιού και την επιβίωση της φυλής.
Την επόμενη μακρά περίοδο του Ανατολικού πολιτισμού έως και το τέλος του μεσαίωνα οι μόνοι εργοδότες των καλλιτεχνών ήταν οι ιερείς και οι ηγεμόνες και απαιτούσαν από τον καλλιτέχνη να τους προμηθεύει μεγαλοπρεπή έργα που θα τους εξασφάλιζαν μεταθανάτια φήμη .Τον ενθάρρυναν όμως να παραμείνει στατικός στην θεώρησή του και τον υπότασσαν στην υπηρεσία των συντηρητικών δικών τους σκοπών, κάνοντας ότι μπορούσαν για να εμποδίσουν νεωτερισμούς στην τέχνη ,καθώς και κάθε λογής μεταρρύθμιση εφόσον φοβούνταν κάθε μεταβολή στην κρατούσα τάξη πραγμάτων.
Ο μύθος του Δαίδαλου αποτυπώνει την κατάσταση που βίωναν οι καλλιτέχνες την εποχή αυτή. Ήταν όμηροι πολλές φορές των ηγεμόνων και δούλευαν κυρίως στα εργαστήρια των ναών και των ανακτόρων .Ο καταναγκασμός κάτω από τον οποίο έπρεπε να εργάζονται μέσα σ’ αυτή την κοινωνία είναι τόσο αμείλικτος , ώστε κάτω από τέτοιες περιστάσεις δεν μπορούσε να τεθεί ζήτημα αυτόνομης τέχνης, δημιουργημένης από καθαρά αισθητικά κίνητρα και για καθαρά αισθητικούς σκοπούς.
Ο ρόλος της τέχνης σαν παρακατιανής υπηρέτριας τονίζονταν τόσο ισχυρά και η απορρόφησή της σε πρακτικά θέματα ήταν τόσο πλήρης ,ώστε το πρόσωπο του ίδιου του καλλιτέχνη εξαφανίζονταν ολοκληρωτικά πίσω από το έργο του. Ο ζωγράφος και ο γλύπτης έμεναν ανώνυμοι τεχνίτες χωρίς με κανένα τρόπο να βάζουν στην μέση την προσωπικότητα τους. Μόνο στην αρχαϊκή εποχή το 700 πχ βρίσκουμε τα πρώτα υπογεγραμμένα έργα εικαστικής τέχνης Το αγγείο του Αριστόνοθου είναι το παλαιότερο υπογεγραμμένο εργο που υπάρχει.
Στην Ελληνιστική εποχή σύμφωνα με την μεταφυσική του Πλωτίνου μονάχα ο καλλιτέχνης μπορούσε να ξαναδώσει στον αποσπασματικό κόσμο της αίσθησης εκείνη την πληρότητα που έχασε με το να γίνει ξεχωριστός από τον Θεό. Με την εξάπλωση ενός τέτοιου δόγματος ο καλλιτέχνης ξαναπαίρνει το φωτοστέφανο του θεικα εμπνευσμένου μάντη,που περιέβαλλε το πρόσωπό του στους πρωτόγονους χρόνους.
Για την επόμενη χιλιετία τα αυστηρά πρωτόκολλα των συντεχνιών όριζαν την καλλιτεχνική παραγωγή. Η Χειραφέτηση των ζωγράφων και των γλυπτών από τα δεσμά των συντεχνιών και το ανέβασμα τους από το επίπεδο του τεχνίτη σε κείνο του ποιητή και λόγιου εχει αποδοθεί στη συμμαχία τους με τους ανθρωπιστές . Ενώ τα genius της Αναγέννησης καθυστερούν τις παραγγελίες για να ασχοληθούν με το προσωπικό τους έργο ,τα πλαίσια των θεματικών τα θέτουν ακόμη οι παραγγελιοδόχοι για την δική τους υστεροφημία και με τα δικά τους αισθητικά κριτήρια.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα τον ρόλο της αποθανάτησης τον ανέλαβε κατά μεγάλο μέρος η φωτογραφία και οι καλλιτέχνες επιτέλους μπόρεσαν να ασχοληθούν με το δικό τους ερευνητικό έργο.
Οι πρωτοπορίες του 19ου και του 20ου αιώνα άνοιξαν τον δρόμο του δημοκρατικού πλουραλισμού της έκφρασης που βλέπουμε σήμερα .
Η νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε στον χώρο της τέχνης τον 20ο αιώνα από το χρηματοοικονομικό σύστημα θόλωσε το τοπίο.
Η τέχνη είναι παγιδευμένη ανάμεσα στην κερδοσκοπία και την ματαιοδοξία.
Είναι οι καλλιτέχνες ελεύθεροι σήμερα να δημιουργήσουν ; Δεν υπάρχουν πλέον αισθητικοί περιορισμοί και λογοκρισία αλλά δεν υπάρχει και αρκετός χρόνος για να αφοσιωθούν στο έργο τους.
Νέα δεδομένα αποτρεπτικά προέκυψαν. Σύμφωνα με έρευνες μόνο το 10% ζουν από το επάγγελμα του καλλιτέχνη οι υπόλοιποι κάνουν άσχετα με το αντικείμενο τους επαγγέλματα για να βιοποριστούν .
Οι σύγχρονοι “Δαίδαλοι” παγιδευμένοι σε μια ανιαρή πραγματικότητα οραματίζονται έργα που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ…
Είναι το οικονομικό σύστημα σήμερα που ορίζει και καθορίζει την τέχνη αντικειμενικό ; Τώρα όσο ποτέ πρέπει να γίνει επαναπροσδιορισμός της λειτουργίας της τέχνης . Την περιοχή και την διεργασία στον “Δαιδαλώδη” εγκέφαλο των καλλιτεχνών όπου διαμορφώνεται η τέχνη δεν μπόρεσε ακόμη να την εντοπίσει η νευροεπιστήμη.
Το απρόβλεπτο της τέχνης είναι ένα φωτεινό παράθυρο στον νέο μεσαιωνισμό της απόλυτης ισοπέδωσης και της καθολικής ομοιομορφίας του κόσμου του μετανθρωπισμού. Πέρα από τον ρόλο της να καταγράφει την εποχή της με ποιητικό η συμβολικό τρόπο και την Αυτοέκφραση ,υπάρχει και ένα είδος τέχνης που κατεβάζει και μορφοποιεί εικόνες και ιδέες από τον κόσμο των Ιδεών τον κόσμο των Προτύπων κατά τον Πλάτωνα . Ιδέες και μηνύματα χρήσιμα για την επιβίωση, την εξέλιξη και την συνειδητοποίηση του ανθρώπου .
Αυτή την πλευρά της τέχνης στην εκφραστική πολυμορφία του σήμερα υπάρχουν οι διορατικοί ειδικοί για να την εντοπίσουν και να προσανατολίσουν το κοινό ;
Οι καλλιτέχνες αυτοί θα έπρεπε να είναι προστατευμένοι από την κοινωνία αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε κάνει ένα εξελικτικό βήμα παραπάνω από τους προιστοιστορικούς προγόνους μας.
Διάρκεια έκθεσης 6-22/3/2025 AcroArt projects Al.Delmouzou 12A 54635 Thessaloniki email:acroartprojects@yahoo.com Ωράρια: Πέμ-Παρ 5-8.30μμ Σάβ. 11-2.30μμ
