ΑΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ: Επήγα Χ Όταν διεγείρονται X Στὸ σπίτι τῆς ψυχῆς (Ίμερος)

ΦΙΝΑΛΕ

και ποιος ορίζει την ανωτερότητα του πραγματικού απέναντι στο όμορφο;
το μισοτελειωμένο όνειρο συχνά γιατρεύει των οικείων τη θαμπάδα
επιπλέοντας στη δογματικότητα της απόλαυσης αλλοιώνει το ντεκουπάζ μιας κακογραμμένης καθημερινότητας

ελάχιστοι γενναίοι, κάποιοι τυχεροί, όλοι σωστά ακόρεστοι
τολμήσανε ή κατά λάθος βρέθηκαν, σ’ εκείνη τη νύχτα
που αξίζει όσο μια ζωή
και το εκμεταλλεύτηκαν
και τους λέγανε οι άλλοι τρελούς και έκπτωτους
μια πτώση που πολύ θα θέλανε να ευλογήσει
τη γεμάτη ένδεια κι ενδοιασμούς αναρρίχησή τους

-στα χαμηλά όμως όλα είναι που αξίζουν
απ’ τα κάτω κι ανεβαίνοντας χτίζονται τα θαύματα-

από μισοκρυμμένα φυλαχτά, νύξεις και μισοκλεισίματα του ματιού
μαθαίνουν οι υπόλοιποι γι’ άλλους κόσμους
ευλογημένους από έλλειψη κακοφωνίας
από απουσία εξηγήσεων και λογισμών

χαρίζουν οι απόκοσμοι γνωστικοί αυτά που δε διδάσκονται
κι όσοι κατάφεραν να βγάλουν αφτιά
άκουσαν τη Γη της Επαγγελίας
αυτή που ο κάθε φρόνιμος μπαγαπόντης κυνηγάει να φτιάξει
ληστεύοντας, εκβιάζοντας, καταπατώντας
πράξεις καθόλα νόμιμες σε βασίλεια
με αδίστακτους υπηκόους

υποσχέσεις για υπόγειους παραδείσους, νυχτερινούς
εκεί που το φως δεν έρχεται από πάνω αλλά απ’ το “ανάμεσα”
υπεύθυνος ο ποιητής για την ανεύθυνη μέθη των πιστών
που αναγνωρίζουν το κάλεσμα του χάους

πρώτα όμως, μια εισβολή στης ψυχής τα ενδότερα
όχι μια άσκοπη κάτοψη που πάντα κολακεύει
στο σπίτι εκείνο που καθένας επιλέγει τη διακόσμηση
και τους καλεσμένους

τι μέσα ασφυκτιά, τι έξω περιμένει
ο άρχοντας του σπιτικού μονάχα ξέρει
κι ας κάνει πως δεν καταλαβαίνει

ο χτύπος στα παράθυρα πνίγεται απ’ τα γέλια και τους χορούς
ας είναι μια φορά κι η μελωδία της ζωής κάτι άλλο από εμβατήριο
ας γίνει το εφαλτήριο για άξιες μετάνοιες

οι καλοί όλοι χωράνε, οι κακοί κι αν επιβάλλονται
και πόσους να φιλέψει ο αδαής, στη φούρια της συνήθειας

ας κάνουν διάλειμμα οι Αρετές, να χορτάσουν οι Ηδονές
θέλουν-δε θέλουν οι πρώτες, τις τελευταίες να παραβγούν αδυνατούν
σεμνές και ταπεινές, απ’ έξω κλειδωμένες
καλές κι άγιες, μα βαρετές
ενώ οι άλλες άξιες βασανίστριες

ΠΗΓΕΣ:
* Καβάφης, Κωνσταντίνος Π. «ΕΠΗΓΑ», 1913.
* Καβάφης, Κωνσταντίνος Π. «ΟΤΑΝ ΔΙΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ», 1916.
* Καβάφης, Κωνσταντίνος Π. «Στὸ Σπίτι τῆς Ψυχῆς», 1894.