«Εικόνων Λέξεις»
– Κάθε Κυριακή στο Kulturosupa.gr
.
.
.
Μια ιστορία του σκηνοθέτη και ηθοποιού Σταύρου Παρχαρίδη* εμπνευσμένη από μια φωτογραφία της ηθοποιού Μαρίας Χειμώνα η οποία ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της στήλης «Εικόνων Λέξεις» (για συμμετοχή, δείτε παρακάτω).
.
Επεισόδιο εικοστό: «Τώρα που είμαστε μόνοι».
Είχε πολλά να πει και περίμενε υπομονετικά για πολύ καιρό. Την είχαν κατηγορήσει για πολλά πράγματα, ένα όμως από αυτά δεν μπορούσε να το δεχτεί, το γεγονός πως της καταλογίζανε, όπως χαρακτηριστικά λεγόταν, ότι «γι’ αυτήν γίνονται όλα.»
Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε με τίποτα να το δεχτεί και σε καμία περίπτωση να το ανεχτεί. Πήρε την απόφαση να μιλήσει για τον προβληματισμό της σε όσες περισσότερες όμοιές της μπορούσε.
Για αρχή διάλεξε μια αίθουσα θεάτρου…
Πίστεψε πως εκεί θα βρει «ανοιχτά αυτιά», τα οποία θα είχαν την διάθεση να την ακούσουν. Φυσικά ήξερε πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια καρέκλα, από αυτές που συναντά κανείς σε κάποιο μπιστρό της σειράς. Σε ένα τέτοιο όμως είχε ακούσει πρώτη φορά για δικαιώματα. Και τώρα ήταν η στιγμή να πει ότι άκουσε. Οι καρέκλες ενός σχεδόν έρημου θεάτρου ήταν η καλύτερη επιλογή, αν και ασφυκτικά κολλημένες η μία δίπλα στην άλλη, είχαν ακούσει πολλά σοφά λόγια μέσα από τα έργα που έβλεπαν τόσα χρόνια. Αν ακούσεις τον λόγο ενός Αισχύλου, ενός Σοφοκλή, ενός Ευριπίδη, όσο καρέκλα και να θέλεις να μείνεις, δεν μπορεί, κάτι θα ποτίστηκες από τα ιερά τους λόγια. Κι αν δεν σε έπεισαν αυτοί, ίσως σε τσίγκλησε ο Αριστοφάνης, ή εκείνος ο Σαίξπηρ. Όπως και να χει κάτι θα έμεινε. Τόσοι είπαν τις αλήθειες τους, δεν μπορεί να μην ταίριαξε κανείς με την ψυχή σου.
.
..
Η καρέκλα στάθηκε στο κέντρο της σκηνής, αν ήθελε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό της θα έλεγε πως είχε πολύ άγχος. Όχι τόσο για αυτά που θα έλεγε, ούτε καν για την αποδοχή που θα εύρισκαν τα λόγια της, περισσότερο την άγχωνε το ότι θα έπρεπε να σταθεί μόνη της επάνω στην σκηνή. Τι να πεις που δεν έχει ειπωθεί, σε ένα ακροατήριο που ταξίδεψε από το παράλογο, στην ανάγκη της καθημερινότητας και από εκεί στην αιώνια αναζήτηση της ύπαρξης; Αυτές οι καρέκλες ίσως να τα είχαν ακούσει όλα. Μπορεί να ήταν πρόσφορα αυτιά για έναν ομιλητή, ήταν όμως ταυτόχρονα και αυτιά που ακούσανε τις αιώνιες αλήθειες, τους προαιώνιους προβληματισμούς. Το μόνο σίγουρο λοιπόν ήταν πως δεν άκουσαν τη δικιά της αλήθεια. Αυτό θα έκανε λοιπόν, θα έλεγε τη δικιά της αλήθεια.
Το μόνο που έπρεπε να βρει για να εντυπωσιάσει και να κερδίσει το ενδιαφέρον ήταν να μια φράση που με αυτήν θα ξεκινούσε. Κοίταξε τις άλλες καρέκλες οι οποίες σιωπηλές και υπομονετικές περιμέναν να ακούσουν αυτά που είχε να πει. Τότε της ήρθε η ιδέα να ξεκινήσει με την φράση….και ναι με αυτή ξεκίνησε.
«Τώρα που είμαστε μόνοι, ήρθε η ώρα να πάρουμε ανεπηρέαστοι την απόφαση να διαλύσουμε έναν μύθο που κατά την άποψή μου μας προσβάλει. Εξυπηρετεί σκοπούς που δεν έχουν να κάνουν με τα δικά μας συμφέροντα, αλλά με τα συμφέροντα και τις βλέψεις άλλων, που σίγουρα δεν έχουν να κάνουν με μας, αλλά με την προσωπική τους φιλοδοξία.
Και δεν είναι μόνο αυτό είναι και το γεγονός πως χρησιμοποιούν την ύπαρξή μας για να εξιλεωθούν για δικές τους πράξεις. Θα έχετε ακούσει φυσικά το γνωστό «αυτός θα σκότωνε για την καρέκλα».
Σας ερωτώ θα σκότωνε κάποιος για μας;
Η απάντηση είναι μία και μόνη, κάνεις δεν σκοτώνει για μερικά κομμάτια ξύλο η σίδερο και λίγο αφρολέξ. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν μας παρουσιάζουν σαν το μήλο της έριδος; Σαν ερωμένες που θα έκαναν τα πάντα γι’ αυτές αλλά δεν κάνουν τίποτε παραπάνω από το να θρονιάζουν τα τροφαντά τους οπίσθια πάνω μας και να δολοπλοκούν για να πετύχουν άθλιους σκοπούς. Και θέτω ένα ακόμη ερώτημα, είμαστε όλες οι καρέκλες ίδιες;
Ας πούμε μια αναπηρική καρέκλα θα τους ενδιέφερε με τον ίδιο τρόπο, με μια καρέκλα πίσω από ένα βαρύ ξύλινο γραφείο σε ένα υπουργείο π.χ.;
Ή μιας σημαντικής θέσης σε μία δημόσια υπηρεσία;
Αν είμαστε όλες οι καρέκλες του κόσμου ίσες και όμοιες πως εξηγείται η παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος για καρέκλες όπως αυτή ενός χαμηλόμισθου εργάτη σε μια βιοτεχνία ας πούμε.
Με αυτά και με εκείνα καταλήγουμε πάντα στο ίδιο συμπέρασμα, ότι ενώ μιλούν για μας αυτό που τους ενδιαφέρει περισσότερο δεν είμαστε εμείς αλλά το μέρος στο οποίο βρισκόμαστε. Και για να ακριβολογούμε στο μέρος στο οποίο μας τοποθετήσανε. Δεδομένο πως στην μίζερη μέχρι τώρα ζωή μου, δεν διάλεξα ποτέ το μέρος που θέλω να τοποθετηθώ, αντιθέτως άλλοι διαλέγουν πάντα για μένα, τα πάντα. Από το τι υλικό θα κατασκευαστώ, τι σχήμα θα έχω, που θα σταθώ, μέχρι για ποια χρήση είμαι πλασμένη. Θεωρείτε ότι είναι τυχαίο το ότι μας έχουν χωρίσει σε κάστες; Εγώ παραδείγματος χάριν είμαι μια καρέκλα βιενέζικου τύπου και έζησα τα περισσότερα χρόνια μου σε ένα μικρό μπιστρό, εσείς εδώ περάσατε όλη σας την ζωή. Σας ρώτησε κανείς αν θέλετε να βλέπετε έργα ασήμαντων συγγραφέων; Αν μπορεί να πει κανείς πως είναι ασήμαντος κάποιος που γράφει. Όπως και να έχει δεν σας ρώτησε κανένας. Από την άλλη μεριά έχετε το δικαίωμα να περηφανεύεστε πως είσαστε καρέκλες θεάτρου. Και ακριβώς σε αυτό το δικαίωμα πατούν και αρχίζουν να μας ξεχωρίζουν σε καρέκλες τραπεζαρίας, καρέκλες κήπου, καρέκλες καφενείου και πάει λέγοντας. Γελάω πολύ όταν ακούω την έκφραση «καρέκλες πολυτελείας» είχα γνωρίσει κάποτε μια τέτοια την είχαν βάλει δίπλα μου στο μπιστρό είχε μεγάλο τουπέ, μόλις όμως πέρασε ο καιρός της την πετάξανε στην χωματερή, όπως συνηθίζουν να κάνουν με τα πάντα και τους πάντες, αυτοί που μιλούν έτσι για μας. Μάλιστα μια φορά δεν άντεξα την ψευτοπερηφάνια της και τής είπα,«πολυτελείας ή όχι πισινός κάθεται πάνω και σε σένα» και ξέρετε τι μου απάντησε αν έχετε τον μαραγκό σας, «Πισινοί ναι, αλλά τι πισινοί! »
Μάταια προσπάθησα να της εξηγήσω πως αυτοί οι «πισινοί» δεν έχουν χρώμα, κιλά ή πατρίδα, το μόνο που τους νοιάζει είναι να βολευτούν να κάνουν την δουλειά τους και μετά να σε πετάξουν. Δεν με άκουγε μόνο ειρωνευόταν. Στο τέλος κατέληξε καθώς είπα στην χωματερή. Ίσως να μην έπαιρνα το θάρρος να σας μιλήσω, εάν το θέμα δεν έπαιρνε διαστάσεις, αν δεν εμπλέκονταν και άλλα αθώα έπιπλα όπως ο καναπές για παράδειγμα, που τον κατηγορούν πως η απαλότητα των μαξιλαριών του, ευθύνεται για την έλλειψη οποιασδήποτε δράσης από τον ιδιοκτήτη του. Ένα άλλο παράδειγμα είναι αυτό του χαρταετού.Στις εύθραυστες του πλάτες στηρίζεται πολλές φορές η αδιαφορία πολλών ανθρώπων. «Αυτός πετά αετό» άκουσα πολλές φορές να λένε. Δεν νομίζετε λοιπόν, πως πριν αυτή η κατάσταση πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις πρέπει να δράσουμε;
Να αποκαταστήσουμε το όνομά μας;
Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής αν είναι να υπηρετώ σώνει και καλά κάποιον, ας είναι ένας που αξίζει τον κόπο. Με εντυπωσιάζει πάντως η ψυχραιμία σας. Τι περιμένετε να συμβεί για να καταλάβετε πως ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε την ακεραιότητα της ηθικής, της ίδιας μας της ύπαρξής, από αυτούς που την σφετερίζονται. Να σας τρομάζουν αυτές οι κατηγόριες γιατί όσο αθώες, μοιάζουν τόσο δολιότητα κρύβουν. Θυμάστε πόσο αίμα χύθηκε στο όνομα μιας καρέκλας που δεν έφταιγε σε τίποτα και που παρά την θέλησή της η θνητή την ονομάσανε «θρόνο»; Ακούγετε ίσως κολακευτικό να πεθαίνουν άνθρωποι για μας. Αλλά ένα θέλω να σας ρωτήσω κάτι. Αν η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία για έναν άνθρωπο, τι αξία μπορεί να έχουμε εμείς για αυτούς, που στα μάτια τους δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από απλά αντικείμενα που μας πουλούν και μας αγοράζουν με γραμμοκώδικα. Σας λέω πως η υποτεθειμένη λατρεία προς την αφεντιά μας δεν είναι τίποτα παραπάνω από προσωπικές επιδιώξεις και στόχους. Κάποτε θυμάμαι ένα σκαμπό μου είπε πως όσο πιο μικρό καρεκλοειδές είσαι, τόσο πιο λίγο σε συνδυάζουν με την αλαζονεία της εξουσίας που τους διακατέχει. Πριν κλείσω σας ερωτώ για τελευταία φορά, πραγματικά πιστεύετε πως πρέπει να υπηρετούμε τέτοιους άθλιους αφεντάδες; Πραγματικά πιστεύετε πως αξίζει να ανεχόμαστε τα ποικιλόμορφα οπίσθιά τους στην μούρη μας; Όποιος πιστεύει πως δεν ήρθε η ώρα να υπερασπιστούμε την τιμή μας να φύγει τώρα από αυτή την αίθουσα, τώρα που είμαστε μόνοι.»
Δεν έφυγε καμία από τις καρέκλες. Έμειναν εκεί και σκέφτηκαν όλα όσα είπε η καρέκλα που κάποτε υπηρετούσε τους ανθρώπους σε ένα μικρό μπιστρό όπου μαζευόταν ιδεολόγοιαπό διάφορες φάρες, καλλιτέχνες, πολιτικοί, ρήτορες φιλόσοφοι, επιστήμονες και αθλητές. Συλλογίστηκαν πως την ομορφιά όσων άκουσαν όσα χρόνια ήταν καρέκλες θεάτρου από τα στόματα ηθοποιών που μοίραζαν πάνω στην σκηνή αλήθεια και ψυχή, τα βανδάλιζαν αυτοί που δεν μοιράστηκαν ποτέ τίποτα με κανέναν. Ήθελαν να χειροκροτήσουν την καρέκλα του μικρού μπιστρό, όταν ξαφνικά στον χώρο εισέβαλε μια ομάδα νεαρών. Είπε τότε ο ένας, «Νομίζω πως τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να πει ο καθένας την άποψή του γι’ αυτούς που δεν σέβονται τίποτα και ότι κάνουν το κάνουν για την καρέκλα. Τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή, τώρα που είμαστε μόνοι.»
Συμφώνησαν πως ήρθε η ώρα να απαλλάξουν εαυτούς και τα φουκαριάρικα έπιπλα από τον κοινό εχθρό. Ένας μάλιστα πρότεινε να γραφτεί σε πανό το σύνθημα «Οι καρέκλες ανήκουν στον λαό». Οι άλλοι γελάσανε μαζί του και όλοι μαζί συμφώνησαν πως ένα σύνθημα του τύπου «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» θα ήταν καλύτερο.
Συμφώνησαν όλοι.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ 16-5-2021
Μαρία Χειμώνα σε ευχαριστώ για την φωτογραφία και την εμπιστοσύνη.
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
Δείτε όλες τις δημοσιευμένες ιστορίες των «Εικόνων Λέξεις» με μια ματιά, εδώ—
«Εικόνων Λέξεις»:
Η Κυριακάτικη στήλη του Kulturosupa.gr και Σταύρου Παρχαρίδη προκαλεί και προσκαλεί καλλιτέχνες & αναγνώστες.
Απαθανατίστε στέλνοντας μας μια ή περισσότερες εικόνες και με αφορμή την φωτογραφία σας θα γραφτεί μια πρωτότυπη ιστορία στην “Κ” από τον Σταύρο Παρχαρίδη που αργότερα θα εκδοθεί σε βιβλίο, έτσι οι «κρυφές ιστορίες αδάμαστων εικόνων» θα γίνουν ο σιωπηλός μάρτυς των λέξεων που κρύβουν οι εικόνες. Δείτε σχετικά εδώ.
..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..