Το Παζλ της Καραμέλας ή αλλιώς CandyPuzzle vol.6
Συνέντευξη στην Ζωή Ταυλαρίδου για την Κουλτουρόσουπα
+ βίντεο
Τα κομμάτια του Παζλ είναι ανακατεμένα και πολύχρωμα επάνω στο τραπέζι μας, μας περιμένουν να τα συνθέσουμε. Φαίνεται πως δεν έχουν νόημα εξαρχής, πως χρειάζεται να συμπληρωθούν με άλλα κομμάτια, για να αποκτήσουν μορφή κι υπόσταση. Στην πραγματικότητα, τα κομμάτια αυτά έχουν τη δική τους αξία, μια ποιότητα ξεχωριστή που απλά αναδύεται, όταν μπει σε ένα κάδρο.
Έτσι είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι. Έχουμε τη δική μας ποιότητα κι αξία, που εξαρχής μένει μυστική κι αδιόρατη. Όταν όμως συνδεθούμε ουσιαστικά με τους Άλλους, ξαφνικά κι αμετάκλητα παίρνουμε τη θέση μας, αναγνωριζόμαστε, και αναδύεται η μορφή και το σχήμα της προσωπικότητάς μας, σταδιακά και με απαλότητα. Είναι ωραίο που στην αρχή δεν μας καταλαβαίνουν, καθώς η χαρά της ανακάλυψης αποτελεί συνδετικό κρίκο της κάθε κοινωνίας. Δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το παζλ. Άνθρωποι της τέχνης, της επιστήμης και του πολιτισμού γενικότερα θα αποτελέσουν τα κομμάτια ενός παζλ με καραμέλες, που θα γλυκάνει τη ζωή μας. Σας προσκαλώ λοιπόν σε αυτό το κέρασμα…
Εάν προσπαθήσω να αγγίξω το μέρος κάτω από το αυτί μου, την αιώνια στιγμή που εξίσου προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου και να αντικρίσω το φως μιας ακόμη ημέρας, θα συνειδητοποιήσω πως προσπαθώ να ζήσω τη ρανίδα ενός κόσμου νωθρού μέσα στο πετσί μου. Παρόλα αυτά, ανοίγω τα βλέφαρα. Τι άλλο μπορεί να συμβεί με το φως της ημέρας; Το σκοτάδι τελείωσε. Τραβάω τις κουρτίνες με τη λαχτάρα της πρωινής δροσιάς. Μυρίζω τον αχνιστό καφέ που δεν έχω ψήσει ακόμη. Κι αυτός περιμένει να τον ταιριάξω με ένα λουκούμι τριαντάφυλλο.
Τότε είναι που λέω να καθυστερήσω τα ξυπνητήρια μου. Λίγο ακόμη… Λέω να μη βάλω ακόμη τα παπούτσια μου, άλλωστε δε χωρούν σε κανέναν άλλον. Λέω να πλυθώ, να ντυθώ και με ιδιαίτερη ευλάβεια να μυρίσω τις σελίδες ενός βιβλίου που είναι γεμάτο φως.
Αναρχικά αυτόνομη γραφή, άστικτη, αταίριαστη με την καθημερινή μου ρουτίνα, ίσως θηλυκώς επαναστατική, ίσως με μια τάση προς μια υπονοούμενη metoo συνθήκη, μια ζωή που ανέκαθεν ζούσαμε και θα ζούμε εις τους αιώνες. Έτσι θα όριζα την ιδιαίτερη αυτή γραφή.
Γυναίκα εγώ, γυναίκα εσύ, γυναίκα αυτή, τραβάμε και πλένουμε και σχίζουμε τις κουρτίνες, κι όπου μάς βγάλει. Ποιος να κατανοήσει το θηλυκό ανεξαρτήτως του αρσενικού; Ποιος δύναται να παίξει το παιχνίδι αντίστροφα στο δικό του γήπεδο; Και πού θεωρούμε πως το παιχνίδι αυτό παίζεται δίκαια; Όλοι μας οι ορισμοί πήγαν στράφι. Ας μιλήσουν καλύτερα οι ψυχές.
Η Μαρία Διαμαντοπούλου στην παρουσίαση του λυρικού αυτού αφηγήματος, που εν δυνάμει καθίσταται ως εσωτερικός ή κι εξωτερικός ποιητικός μονόλογος, ή και διάλογος με έναν σιωπηρό συνοδοιπόρο-υποκείμενο, ανοίγει την ντουλάπα της ψυχής της και καταθέτει την προσωπική της ή κι απρόσωπή της εμπειρία από το αέναο παιχνίδι φωτός και σκότους, θηλυκού κι αρσενικού στοιχείου, δίχως καμία αντιστοιχία των παραπάνω. Επιλέγει να μιλήσει για ένα φως ατέρμονο, ασύστολο, δίκαιο, που χωράει παντού, και μας μετατρέπει σε ευγενέστερα όντα της καθημερινής μας ατελούς ύπαρξης. Η Μαρία παρατηρεί στον καθρέπτη της κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της. Τραγουδάει τη γυναίκα, τα πάθη της, τα βογγητά της, τις ανάσες της, τα πνιχτά της γέλια, τις ρυτίδες της, το νυφικό της κρεβάτι, το μωρό στην αγκαλιά της, τη βάσανο της ψυχής της στην πορεία του χωρόχρονου.
Η Μαρία Διαμαντοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε Ανθρωπιστικές Επιστήμες και εργάστηκε στην εκπαίδευση. Συμμετείχε στη συλλογική έκδοση Χαμογελάνε οι Τζοκόντες (εκδόσεις Οδός Πανός, 2019) με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Κλεονίκη Ρήγα. Ζει και γράφει στη Θεσσαλονίκη.
.
Το Χωράει Φως (εκδόσεις Ενύπνιο) αποτελεί ένα υπέροχο βιβλίο που διαβάζεται, αν όχι σε κλάσματα δευτερολέπτου, πολύ γρήγορα στην αρχή, κι έπειτα ξανά πιο αργά, κι έπειτα πολύ πολύ αργά, μέχρι που στο τέλος ταυτοποιεί την ύπαρξή του μέσα μας. Γιατί όλοι είμαστε αυτή η γυναίκα. Κι όλοι λαχταράμε το φως.
Ακολουθεί απόσπασμα από την παρουσίαση του βιβλίου.
Performance – κρουστό – κιθάρα: Ιροντίνα Κάνδραλη
.
Βιντεοσκόπηση και μοντάζ: Τάσος Πέππας
