Γράφει η Μαρία Διαμαντοπούλου.
‘
Το πρώτο βήμα δύσκολο,
το δεύτερο αλαφραίνει,
στο τρίτο φύγαμε
κι ο δρόμος μας πηγαίνει.
το δεύτερο αλαφραίνει,
στο τρίτο φύγαμε
κι ο δρόμος μας πηγαίνει.
(Νίκος Πορτοκάλογλου, Αμορτισέρ)
Δεν υπάρχει άνθρωπος στη Γη -βάζω στοίχημα όσα θέλετε- που δεν έχει συζητήσει τι θα έκανε, αν κέρδιζε τα λεφτά στο λαχείο, Λόττο κτλ. Ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση, οι περισσότεροι απαντούν με παρρησία: «θα έκανα το γύρο του κόσμου!».Τυχαίο; Δε νομίζω. Γιατί το ταξίδι είναι ανάγκη και παράγοντας που συνέβαλε τα μέγιστα στην εξέλιξη της ανθρωπότητας και ας καταριούνται κάποιοι τον… Κολόμβο. Από το πιο μικρό, μέχρι το υπερατλαντικό, ένα ταξίδι μας ανανεώνει και μας δίνει μαθήματα ζωής. Η επιρροή του δε σταματά με την επιστροφή στο σπίτι. Θα έλεγα το ακριβώς αντίθετο!
Αυτά ακριβώς ανέλαβε να μας υπενθυμίσει η απίστευτη Λένα Διβάνη, στην παρουσίαση του νέου της βιβλίου «Τι έμαθα περπατώντας στον κόσμο», από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σ’ έναν κατάμεστο Ιανό, στις 16/1/2018. Και μας περπάτησε για τα καλά, από την Αφρική, μέχρι τη Νέα Ζηλανδία και από την Πίνδο μέχρι την Λατινική Αμερική, με το ορειβατικό δισάκι της στον ώμο, παρασύροντας και μας σε ασυνήθιστα μονοπάτια, μέσα από τις διηγήσεις των εμπειριών της από τα ταξίδια αυτά.
Το πώς ξεκίνησε η όλη ιστορία είναι αστείο και συνάμα διδακτικό. Η Λένα Διβάνη δεν είναι ο τύπος του fit ατόμου, που τρέχει το πρωί δέκα χιλιόμετρα για πλάκα, τρώει tofu με ρυζογκοφρέτες και διαλογίζεται πίνοντας αποκλειστικά βότανα. Δεινή καπνίστρια, όπως μας είπε η ίδια, «έμπλεξε» με την ορειβασία τυχαία, για να συμπαρασταθεί σε μία φίλη. Ίσως περίμενε ότι θα μείνει στον τόπο, αλλά (ευτυχώς για όλους μας) όχι μόνο επέζησε, αλλά αυτή ήταν η αρχή μιας υπέροχης πορείας ανά τον κόσμο. Αυτό ακριβώς ήταν και το πρώτο πράγμα που της δίδαξε το ταξίδι: αν θέλεις, μπορείς! Μπορείς να σηκώσεις τον εαυτό σου από τον καναπέ και την αδράνεια, μπορείς να ξεπεράσεις τα προβλήματά που σε απασχολούν, μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις. Αν όλα αυτά τα κάνεις στη μέση του πουθενά, far away from home,τότε σίγουρα μπορείς να το κάνεις και στο οικείο σου περιβάλλον. Όποιος κι αν είσαι, όσα χρόνια και αν κουβαλάς στην πλάτη σου. Αρκεί να θέλεις να δοκιμάσεις τις αντοχές σου, να ξεβολευτείς, να δεις πίσω από τη βιτρίνα. Είτε στο ταξίδι, είτε στη ζωή.
Υπάρχει, ωστόσο, η σκοτεινή πλευρά, που ίσως είναι η πιο διδακτική και ουσιώδης. Τα ταξίδια της στην αφρικανική ήπειρο, στην Ινδία και στη Λατινική Αμερική, εκτός από τις πρωτόγνωρες εικόνες, τη στιγμάτισαν βαθύτατα. Ακραία φτώχεια, τρομακτική εκμετάλλευση των ντόπιων από το δυτικό κόσμο, μας υπενθυμίζουν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένοκαι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για τ’ αγαθά που απολαμβάνουμε και την ελευθερία που βιώνουμε. Οι ιστορίες της από την Ινδία και την Αφρική ήταν σοκαριστικές, ενώ η ίδια χαρακτήρισε ανοιχτή πληγή την Αφρική, πληγή που μας αφορά όλους.
Και η Ελλάδα; Με τι μάτια βλέπει κάποιος που έχει ταξιδέψει τόσο πολύ την πατρίδα του; Αναπόφευκτη η σύγκριση, αλλά απίστευτα χρήσιμη. Η χώρα μας έχει απίστευτες ομορφιές, αλλά και παθογένειες, που κάποιοι άλλοι τόποι τις έχουν ξεπεράσει και μεγαλουργούν. Ως παράδειγμα αναφέρθηκε στη Νέα Ζηλανδία, ως χώρα πρότυπο τουριστικής ανάπτυξης, αλλά με απίστευτο σχεδιασμό και σεβασμό στη Φύση…
Θα μπορούσαμε άνετα να μείνουμε στο πατάρι του Ιανού όλη νύχτα, ακούγοντας τις υπέροχες ιστορίες του βιβλίου, ενός βιβλίου που δε θέλεις να τελειώσει, αλλά η κ. Διβάνη μας υποσχέθηκε ότι θα επιστρέψει στο θέμα με νέα ταξίδια και νέες ιστορίες. Ήδη, όπως μας δήλωσε, έχει κανονίσει το επόμενο την άνοιξη, στο Περού. Ελπίζω να μας ξαναπάρει μαζί της, έστω νοερά. Ανυπομονούμε και την ευχαριστούμε θερμά!
.
Φωτο: ΒΗΜΑ
.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ: Η συγγραφέας Λένα Διβάνη μιλά στην Κουλτουρόσουπα για το βιβλίο της «Ύπουλος θωπεία». [30/12/2014]
Φωτογραφικό υλικό
