«Εικόνων Λέξεις»
-Κάθε Κυριακή στο Kulturosupa.gr
.
.
Μια πρωτότυπη ιστορία του σκηνοθέτη και ηθοποιού Σταύρου Παρχαρίδη* εμπνευσμένη από μια φωτογραφία που απέστειλε στην “Κ” η αναγνώστριά μας Μαρία Κοσσυφίδου και ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της στήλης «Εικόνων Λέξεις». (για συμμετοχή, δείτε παρακάτω)
.
Επεισόδιο δωδέκατο: «Ανάμεσα»
.
Το ημερολόγιο της προσωπικής του παρουσίας στην αντανάκλαση του χρόνου έδειχνε πως βρισκόταν στην 20084 χρονική στιγμή της ύπαρξής του. Ήταν η στιγμή που είχε την ευκαιρία να σταθεί στο σημείο, που ο κόσμος του και η αντανάκλασή του, ερχόταν σε επαφή. Τους χώριζε μόνο μια γραμμή προσωρινής γης. Ο καθένας είχε αυτή την ευκαιρία, λίγοι όμως τολμούσαν να καθίσουν με θάρρος στο παγκάκι της ισορροπίας και να συνυπάρξουν με την αντανάκλαση τους. Ήταν πολύ δύσκολο να καθίσει ανάμεσα σε δύο κόσμους που μοιάζουν, αλλά δεν είναι ίδιοι. Είναι όμοιοι, μα διαφέρουν. Είναι εκεί μα δεν είναι αυτοί. Είναι η στιγμή που νιώθουν πως δεν ανήκουν πουθενά. Βρίσκονται απλά «ανάμεσα». Και το «ανάμεσα» είναι μια πύλη που σε βγάζει στον μονόδρομο του πουθενά, εκείνος πάλι με την σειρά του σε οδηγεί στην αυλή της ανυπαρξίας.
Έφαγε κάτι πρόχειρο και ήπιε μονορούφι ότι απέμεινε από τον χθεσινό απογευματινό του καφέ. Σήμερα ήταν ακόμη μία ασήμαντη μέρα. Ήταν σίγουρο πως τίποτα δεν θα άλλαζε, τίποτα δεν θα τον βοηθούσε να σκεφτεί μια άλλη λύση για ότι τον απασχολούσε. Το μόνο βέβαιο ήταν πως το βαθύ απόγευμα θα τον έβρισκε στο μόνο σημείο που γαλήνευε την ψυχή και την διάνοιά του. Δεν πίστευε πλέον σε τίποτα, ήξερε πως ήταν η ώρα να παραδεχτεί πως όποιον δρόμο και να έπαιρνε πάντα θα έβρισκε μπροστά του αδιέξοδο. Τι και αν πάντα ήταν ένας αισιόδοξος χαρακτήρας. Τι και αν πάντα προσπαθούσε για το καλύτερο. Τώρα έμοιαζε να έχει νόημα μόνο η επιβίωση του. Μόνο που ο ίδιος δεν έβλεπε κάποιο νόημα σε αυτό. Ζούσε αρκετό καιρό ανάμεσα, «ανάμεσα» στα πάντα. Και το «ανάμεσα» είναι η πύλη που σε βγάζει στον μονόδρομο του πουθενά, εκείνος πάλι με την σειρά του στην αυλή της ανυπαρξίας…
Το μόνο καλό με το να βρεθεί κανείς «ανάμεσα», είναι πως για λίγο μπορεί να βλέπει ξεκάθαρα τι είναι αυτό που τον κρατά στην μέση. Έτσι μπορεί να γνωρίζει και αυτό που είναι μπροστά του και αυτό που φαίνεται να είναι και τελικά δεν είναι. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγει κανείς από αυτό το σημείο είναι να διαλέξει. Δεν είναι όμως εύκολο να διαλέξει κανείς, θέλει δύναμη, πίστη, αγώνα και τέλος θέλει να αποδεχτείς το αποτέλεσμα της επιλογής σου και τις όποιες συνέπειες. Η ύπαρξη που βρισκόταν στην 20084 στιγμή της με αποφασιστικότητα πορευόταν προς το σημείο που η αντανάκλαση του χρόνου θα συναντούσε το άλλο του παρών. Είχε την ευκαιρία να συναντήσει την δική του αντανάκλαση και αυτό δεν θα το έχανε με τίποτα. Θα καθόταν στο παγκάκι στην γραμμή της γης και θα συζητούσε μαζί της. Θα μιλούσε για τα όνειρα που είχε όταν ήταν στην αρχή της ύπαρξής του, για την μέχρι τώρα πορεία, τις χαρές και τις συγκινήσεις που έζησε. Για τις επιτυχίες, τα όνειρα που έγιναν πραγματικότητα.
Τέλος θα μιλούσε για την αγνότητα που μέσα του μεγάλωνε όσο οι στιγμές του περνούσαν. Ίσως τολμούσε να ζητήσει να αλλάξουν για λίγο καιρό θέση. Αν ήταν τυχερός θα το ζητούσε. Έπρεπε να βιαστεί, η αρχή της ανατολής ήταν κοντά.
«Πέταξε το, αυτό που σε βαραίνει» άκουσε κάποιον περαστικό να του φωνάζει καθώς άφηνε πίσω του τον πολιτισμό για να φτάσει στο σημείο που γαλήνευε η ψυχή του. Στάθηκε και κοίταξε προς τα εκεί που άκουσε την φωνή. «Ποιό» ψέλλισε μιας και δεν είδε κανέναν κοντά. «Αυτό το παλτό των δεινών που σε τραβούν στον πάτο.» Δεν είπε τίποτε άλλο, ένοιωθε να χάνει τα λογικά του. Συνομιλούσε με τις σκέψεις του; Αυτό κι αν ήταν ένα «ανάμεσα» που δεν θα ήθελε να ζήσει. Το «ανάμεσα» στην λογική και την έλλειψή της. Δεν έκρινε ποτέ τους άλλους αλλά πάντα αναρωτιόνταν τι είναι αυτό που κάνει κάποιους να μιλούν στους δρόμους δυνατά. Τον τρόμαζε αυτό. Αν ήταν να συμβεί το ίδιο και σε αυτόν το καλύτερο θα ήταν να συμβεί σε εκείνο το παγκάκι που βρισκόταν ανάμεσα στους δύο κόσμους. Εκεί μπορούσε να πει για το πόσο πολύ απογοητευμένος νιώθει, πόσο πολύ οργή έχει μέσα του, πόσο τον βαραίνουν όλα αυτά που του χάρισαν λύπη, στεναχώρια, για όλες τις αποτυχίες του, για τα όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητα. Τέλος θα μιλούσε για την αγνότητα που μέσα του χανόταν όσο οι στιγμές του περνούσαν. Πόσο θα ήθελε να μην βρίσκεται σε αυτήν την θέση. Αν ήταν τυχερός θα το πετύχαινε. Έπρεπε να βιαστεί η αρχή της δύσης ήταν κοντά.
Όταν έφτασε στο σημείο που ο κόσμος και η αντανάκλασή του ερχόταν σε επαφή στάθηκε όρθιος. Ανάμεσα σε αυτόν και την αντανάκλασή του υπήρχε μόνο λίγη μουσκεμένη γη.
Πρώτος μίλησε αυτός που βρισκόταν στην 20084 στιγμή της ύπαρξής του.
«Πολύ χαίρομαι που σε συναντώ» είπε.
«Αν έλεγα το ίδιο θα ήταν ψέμα». Απάντησε αυτός που ζούσε «ανάμεσα».
«Πως να σε φωνάζω»; Συμπλήρωσε.
«Να με λες εγώ, και εγώ θα σε φωνάζω εσύ.» αποκρίθηκε ο πρώτος και χωρίς να χάσει χρόνο είπε. «αλήθεια εσύ βλέπεις τους δύο ήλιους που αγγίζει ο ένας τον άλλον τώρα που η αντανάκλαση ολοκληρώνεται;»
«Δεν βλέπω τίποτα εγώ.» απάντησε σφίγγοντας τα χείλη του ο άλλος.
«Θέλω να σου πω πως εσύ είσαι ότι θαυμάζω γιατί μεγάλωσες και έγινες σοφός.»
«Εγώ σοφία άκουσα, μα σοφός δεν ένοιωσα μόνο λογική»
«Μα η λογική δεν είναι μέρος της σοφίας»
«Σοφός είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει».
«Σοφός είναι ο άνθρωπος που ξέρει πως δεν μπορεί να γνωρίζει τα πάντα».
«Ωραία τα λες …εγώ.»
«Εσύ;»
«Δεν έχει σημασία, έφυγε ο χρόνος και άφησε λύπη»
«Και χαρές!»
«Μόνο φόβο.»
«Μα και θάρρος!»
«Είχα όνειρα εγώ…»
«Έχεις όνειρα εσύ.»
«Έχω;».
«Έχεις!»
«Αν έτσι νομίζεις, τι θα έλεγες να πάρεις την θέση μου να γίνεις εσύ, εγώ;»
«Με κάνεις τόσο ευτυχισμένο ήθελα να σου το ζητήσω μα δεν ….πως να το πω φοβόμουν πως θα αρνηθείς.» είπε αυτός που ζούσε την 20084 στιγμή της ζωής του και περίμενε απάντηση. Δεν πήρε όμως. Κάθισαν στο παγκάκι. Μίλησαν για πολύ ώρα ανάμεσα τους η αλήθεια έτσι όπως την έβλεπε η κάθε του πλευρά. Είπαν ό ένας στον άλλον, όσα δεν είπαν ποτέ σε κανέναν. Τους έκανε ένα αυτά που τους μοίραζαν στα δύο. «Είναι δύσκολο να ζεις “ανάμεσα’’» είπε κοιτώντας το είδωλό του καθώς απομακρυνόταν ο άνθρωπος που αποφάσισε να μην ζήσει ποτέ ξανά ανάμεσα σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τις στιγμές που ο κόσμος του και η αντανάκλασή του ερχόταν σε επαφή. Ζούσε την 20084 στιγμή της ζωής του. Και αυτό ήταν η μόνη αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν χωρούσε καμιά αντανάκλαση του εαυτού του ανάμεσα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ – 28-2-2021
Μαρία Κοσσυφίδου σε ευχαριστώ για την φωτογραφία και την εμπιστοσύνη.
Δείτε όλες τις δημοσιευμένες ιστορίες των «Εικόνων Λέξεις» με μια ματιά, εδώ—
«Εικόνων Λέξεις»:
Η εβδομαδιαία (κάθε Κυριακή) στήλη του Kulturosupa.gr και Σταύρου Παρχαρίδη προκαλεί και προσκαλεί καλλιτέχνες & αναγνώστες.
.
Απαθανατίστε στέλνοντας μια ή περισσότερες εικόνες και με αφορμή την φωτογραφία σας θα γραφτεί μια ιστορία στην “Κ” από τον Σταύρο Παρχαρίδη που αργότερα θα εκδοθεί σε ένα βιβλίο, έτσι οι «κρυφές ιστορίες αδάμαστων εικόνων» θα γίνουν ο σιωπηλός μάρτυς των λέξεων που κρύβουν οι εικόνες. Δείτε σχετικά εδώ.
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
Φωτογραφικό υλικό
