Η Διονυσία Θεριανού γεννήθηκε στις 7/10/1965 στο νησί της Ζακύνθου. Στα δεκαοκτώ της σπούδασε λογιστικά στην σχολή διοίκησης και οικονομίας του ΤΕΙ Πάτρας. Αργότερα γύρισε στο νησί, εργάστηκε σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό ως εκφωνήτρια ειδήσεων και παραγωγός πρωινής ψυχαγωγικής εκπομπής.
Στα εικοσιπέντε, μέσα από περίεργες συμπτώσεις, όπως αυτές που συνέβαιναν σε όλη την διάρκεια της ζωής της, κατάφερε να επιλεχθεί ως η μοναδική υπεύθυνη αναπτυξιακού προγράμματος στην ζούγκλα του Καμερούν της Αφρικής. Μέσα στον ενάμιση χρόνο που έμεινε στην Αφρική, μετά από πολλές δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις, κατάφερε να φέρει εις πέρας με απόλυτη επιτυχία το αναπτυξιακό πρόγραμμα που είχε αναλάβει και να συμβάλει στο χτίσιμο σχολείου για τα παιδιά του χωριού. Ήταν αναμφίβολα μια από τις πιο υπέροχες, δυνατές και διδαχτικές εμπειρίες που έζησε στην ζωή της.
Μαζί της στο ταξίδι στην Αφρική είχε πάρει το αγαπημένο της βιβλίο, τον Ροβινσώνα Κρούσο.
Η Διονυσία μεγάλωσε ως πρότυπο την Μητέρα Τερέζα, και στα δεκαπέντε της χρόνια αποφάσισε ότι θα έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει τα παιδιά που υποφέρουν να έχουν ένα καλύτερο μέλλον.
Σε ηλικία δεκατεσσάρων μηνών, έπεσε μέσα σε ένα τηγάνι με πολύ καυτό λάδι, και σώθηκε η ζωή της και τα μάτια της από καθαρό θαύμα. Το κάψιμο όμως σημάδεψε ανεπανόρθωτα το πρόσωπό της με αποτέλεσμα να ζήσει μια πολύ δύσκολη παιδική ηλικία, γεμάτη φόβο, απόρριψη, bulling και απόγνωση για αυτό που συνέβη. Το ατύχημα αυτό άλλαξε την ζωή της, τον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό της καθώς και τον τρόπο που οι άλλοι άνθρωποι, μεγάλοι και μικροί την έβλεπαν και την αντιμετώπιζαν.
Μέσα από αυτό που της συνέβη, έγινε μια μικρή εξερευνήτρια. Έψαξε κάτω από το καμένο δέρμα της και εκεί βαθιά βρήκε την ανέγγιχτη ψυχή της. Προστάτευε και έδειχνε αγάπη και αποδοχή στους αδύναμους, αυτούς που δέχονταν bullying.
Η πορεία ζωής όμως ήταν δύσκολη γιατί δεν έκανε αυτό που αγαπούσε πιο πολύ από όλα, και που κάθε μέρα προσπαθούσε να το ξεχάσει και να το πνίξει μέσα της. Την μεγάλη της ανάγκη να γράφει και που την κατέκλυζε όλο και πιο συχνά σαν ατιθάσευτη πηγή που γύρευε διέξοδο.
Το μεγάλο της όνειρο, ως συγγραφέας γίνεται πραγματικότητα με το πρώτο της βιβλίο, «Το μαθαίνοντας να πετάω – Το φιλί του πνεύματος».
H συγγραφέας Διονυσία Θεριανού μιλά για όλα την Κουλτουρόσουπα.
Σήμερα ο μέσος Έλληνας δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως. Πιστεύετε ότι η Τέχνη και ειδικότερα η λογοτεχνία μπορεί να βοηθήσει;
Η τέχνη και ειδικότερα η λογοτεχνία, έχει βοηθήσει ανά τους αιώνες σε πολύ δύσκολες στιγμές που έχει περάσει η ανθρωπότητα. Η μεταφορά μηνυμάτων μέσα από την λογοτεχνία με τρόπο διασκεδαστικό, εξιτάρει την φαντασία, κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, όπου ταυτίζεται, συμπάσχει με τον ήρωα ή την ηρωίδα του βιβλίου. Κατά την ανάγνωση και την εμβάθυνση στην ιστορία, εμφανίζονται ερωτήσεις που και ο ίδιος έχει για την ζωή, για τον άνθρωπο, τους προβληματισμούς, τους φόβους του και του προσφέρει λύσεις, τρόπους δημιουργικής σκέψης και αντιμετώπισης δύσκολων εμποδίων που μοιάζουν ανυπέρβλητα, που όμως τελικά αποδεικνύονται ότι δεν είναι. Νιώθει ότι δεν είναι μόνος. Θεωρώ λοιπόν, ότι ναι, μπορεί να βοηθήσει τον κάθε άνθρωπο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, γιατί όλοι έχουμε τις ίδιες προκλήσεις ζωής, ανεξάρτητα του τόπου καταγωγής μας. Μπορεί να εμφανίζονται σε κάθε λαό με διαφορετική μάσκα, αλλά εάν τις ξεσκεπάσουμε, θα κατανοήσουμε ότι στην ουσία τους είναι ίδιες και γίνονται απόλυτα κατανοητές από όλους τους ανθρώπους της γης.
Ο συγγραφέας είναι ένας πνευματικός άνθρωπος της εποχής του. Ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος ενός συγγραφέα στα σημερινά χρόνια;
Ο συγγραφέας είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει να εκφράζεται γράφοντας και μπορεί να μεταφέρει μηνύματα, να επικοινωνεί με τους ανθρώπους σε ένα βαθύτερο και πνευματικά υψηλότερο τρόπο επικοινωνίας. Ο κάθε συγγραφέας έχει τον δικό του τρόπο γραφής, τις δικές του ιδέες να επικοινωνήσει , για αυτό δεν μπορώ να του δώσω ένα συγκεκριμένο ρόλο που αυτός θα έπρεπε να “Είναι”. Είναι ένας ταξιδευτής που μεταφέρει εμπειρίες και ιδέες από τα ταξίδια ζωής που έχει ο ίδιος οδεύσει, απόλυτα ελεύθερος να γράψει αυτά που αυτός εμπνέεται και να πάρει τον ρόλο που αυτός διαλέγει. Η ελευθερία της έκφρασης είναι η σημαντικότερη αξία για έναν συγγραφέα, που του επιτρέπει να εκφράσει την δική του αλήθεια.
Στην εποχή μας ένας συγγραφέας μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τους νέους; Αν ναι, πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Ένας συγγραφέας μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τους νέους, όταν έχει επίγνωση ότι αυτό που γράφει μπορεί να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά μια νεανική ψυχή. Τα παιδιά, οι έφηβοι καταλαβαίνουν περισσότερο από όλους μας, αξίες και έννοιες πνευματικού επιπέδου που μπορεί για εμάς τους ενήλικες να έχουν ξεχαστεί, έχοντας σκεπαστεί από τόνους αρνητικών εμπειριών, πεποιθήσεων, εικόνων, προβλημάτων που μας εμποδίζουν την θέαση του πραγματικού, του άξιου. Τα παιδιά όμως είναι αγνά, αθώα,“ Ταξιδεύουν” που σημαίνει“ Τα άξια οδεύουν”. Όλα είναι καινούργια για αυτά, όλα είναι πρωτόγνωρα, όλα ενδιαφέροντα, περιπετειώδη, απρόσμενα. Δεν ασχολούνται με το αύριο, δεν χρειάζονται την ασφάλεια της επανάληψης, της στασιμότητας. Απλά είναι εξερευνητές της ζωής που έρχονται να ζήσουν. Εάν με την γραφή του ένας συγγραφέας έχει όραμα να οδηγήσει στα άξια, τότε μπορεί να δημιουργήσει για τους νέους ένα υπέροχο νησί για εξερεύνηση, ένα λιμάνι για τις φουρτούνες της ζωής, μια θάλασσα ζωής, που η πλεύση της τους εκπαιδεύει να γίνουν ικανοί καπεταναίοι, ικανές καπετάνισσες. Εάν τους προσφέρει πρωτόγνωρες εμπειρίες, περιπέτεια, γνώση, αξίες, τροφή για σκέψη, τότε θα μείνει στην μνήμη τους ωςμια όμορφη ανάμνηση, ένας καθοριστικός ίσως για την συνέχεια σταθμός και ας είναι αυτό,ένα από τα πολλά λιμάνια σταθμούς που θα συναντήσουν στο ταξίδι της ζωής τους.
Η λογοτεχνία λειτουργεί ως πομπός αντιλήψεων και ηθικών αξιών. Ποια είναι η άποψή σας;
Εδώ χρειάζεται σκέψη, τι εννοούμε όταν λέμε, “Λογοτεχνία” και για ποιες αντιλήψεις και ηθικές αξίες μιλάμε. Δεν υπάρχουν κανόνες, κατά την άποψη μου, για κανένα από αυτά που προαναφέραμε, μιας και κάθε λαός, ακόμη και κάθε μικροκοινωνία έχει τις δικές της αντιλήψεις και το δικό της σύστημα ηθικών αξιών. Άρα, ο κάθε συγγραφέας μεταφέρει τον δικό του κόσμο, από κάθε σημείο του πλανήτη, που μπορεί να είναι άγνωστος σε εμάς. Για αυτό καλό είναι να διαβάζουμε τα πάντα, χωρίς να θεωρούμε ότι υπάρχουν αυθεντίες που πρέπει να ακολουθούμε τυφλά, χωρίς την δική μας ικανότητα για φιλτράρισμα των όσων διαβάζουμε, ακούμε ή βλέπουμε. Ο καθένας εκφέρει την άποψη του και καλό για εμάς θα ήταν, να δούμε κατά πόσο μας ταιριάζει αυτό που ο καθένας ισχυρίζεται ότι είναι το ορθό, το ηθικό, το σωστό. Όλοι έχουμε την ικανότητα αντίληψης και την ελευθερία να διαμορφώσουμε τις δικές μας απόψεις μέσα από τις δικές μας εμπειρίες.
Στην εποχή της τεχνολογίας, που όλοι χρησιμοποιούν τους υπολογιστές και ειδικά οι νέοι έχουν απομακρυνθεί από το βιβλίο, πώς θα μπορούσε η λογοτεχνία να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος;
Πιστεύω ότι η λογοτεχνία μπορεί να διαβαστεί και μέσα από έναν υπολογιστή και ότι τα νοήματα παραμένουν ίδια, είτε διαβαστούν σε έντυπη είτε σε ηλεκτρονική μορφή, εάν αυτό τον τρόπο ανάγνωσης οι νέοι μας, προτιμούν. Σημασία έχει να αισθάνονται ελεύθεροι να εκφραστούν και να ζήσουν τις προκλήσεις της εποχής τους. Οι νέοι μας είναι υπέροχες υπάρξεις, η σκληρή κριτική όμως τους απομακρύνει από κοντά μας. Κανένας μας δεν θέλει να αισθάνεται ότι κάνει κάτι λάθος. Με την κατανόηση, την αποδοχή, την αγάπη προς τους νέους για αυτό ακριβώς που είναι και έχουν ανάγκη, θα τους δώσουμε το ερέθισμα να ανακαλύψουν και να βαδίσουν στον δρόμο της λογοτεχνίας, εξερευνώντας καινούργιους υπέροχους κόσμους και να εξελιχθούν, όσοι το θελήσουν, στους αυριανούς υπέροχους λογοτέχνες μας.
Η τέχνη ξεκινάει από το εξώφυλλο ενός βιβλίου ή από το εσωτερικό του;
Πιστεύω ότι η αληθινή τέχνη είναι το εσωτερικό ενός βιβλίου. Το εξώφυλλο μας δίνει μια ιδέα για το εσωτερικό του, αλλά η αληθινή τέχνη είναι ο τρόπος γραφής και επικοινωνίας του συγγραφέα με τον κάθε αναγνώστη.
Κάθε μήνα εκδίδονται καινούργια μυθιστορήματα. Πώς θα ξεχωρίσει ο αναγνώστης το λογοτεχνικά άρτιο έργο;
Δεν είμαι αρμόδια για να καθορίσω πως θα πρέπει να είναι ένα άρτια λογοτεχνικό μυθιστόρημα ή πώς να το ξεχωρίσουμε. Εγώ ως αναγνώστης διαβάζω ένα βιβλίο και στο τέλος μου μένει το απόσταγμα αυτών που διάβασα, ή δεν μου μένει τίποτα ,έχοντας περάσει μόνο επιδερμικά, χωρίς να αγγίξει την ψυχή μου. Ποτέ δεν ξέρεις, μέχρι να διαβάσεις ένα βιβλίο σε βάθος. Όλα εξαρτώνται από το τι αρέσει στον κάθε αναγνώστη να διαβάζει, τι τον αγγίζει, τι τον ενδιαφέρει, τι θέλει να αποκομίσει μέσα από το κάθε βιβλίο, πως επικοινωνεί με τον κάθε συγγραφέα.
Προτιμάτε να διαβάζεται ξένους παρά Έλληνες συγγραφείς;
Αγαπώ τους Έλληνες και τους ξένους συγγραφείς.
Ποιο βιβλίο θεωρείτε πως σας άλλαξε τη ζωή/τον τρόπο που σκέφτεστε;
Όταν ήμουν παιδί διάβασα τον Ροβινσώνα Κρούσοτου Ντανιέλ Νταφόε που εκδόθηκε το 1719. Μου άρεσε αυτό το βιβλίο, γιατί μέσα σε αυτό σου μεταφέρει την δύναμη να βρίσκεις τον τρόπο να ζήσεις, ότι και να συμβαίνει στην ζωή σου, την αγάπη στην περιπέτεια. Αυτό το βιβλίο εικοσιτεσσάρων ετών πια, το πήρα μαζί μου όταν πήγα εθελόντρια στην Αφρική. Όταν ολοκλήρωσα το πρόγραμμα που είχα αναλάβει, η ελευθεροτυπία έγραψε άρθρο για την επιτυχία αυτού του προγράμματος και φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν εκδόθηκε η εφημερίδα και το άρθρο είχε ως κεντρικό τίτλο “Μια Ελληνίδα Ροβινσώνας”.
Ποιον συγγραφέα θαυμάζετε και ποιο βιβλίο του θα θέλατε να είχατε γράψει ο ίδιος;
Την Οδύσσεια του Ομήρου.
Είναι αλήθεια ότι στο βιβλίο σας συναντούμε βιώματα και μηνύματα του συγγραφέα;
Είναι αλήθεια.
Μια φράση που σας αντιπροσώπευε κατά το παρελθόν και πλέον δε σας αντιπροσωπεύει.
“Δεν αξίζω, δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα”.
Πως νιώσατε όταν εκδόθηκε το πρώτο σας βιβλίο;
Όπως όταν έχεις φτερά, που για πολλά χρόνια τα έχεις ακινητοποιήσει, τα έχεις σκλαβώσει στην πλάτη σου και μετά από μακροχρόνιο και επίπονο αγώνα δεν έχεις καταφέρει να απελευθερωθείς και θέλεις να τα παρατήσεις γιατί ….κουράστηκες από τις πολλές μάχες, γιατί δεν αντέχεις άλλο να προσπαθείς και τελικά, εκεί που λες τα παρατάω….έρχεται η καθοριστική στιγμή με την δύναμη που σου δίνει το όραμα ζωής, συγκεντρώνεις όλα τα αποθέματα της δύναμης που δεν ήξερες καν ότι είχες μέσα σου, κάνεις την μεγάλη υπέρβαση, καταφέρνεις να τα ελευθερώσεις …..Και….….πετάς!!!!!!
Tι σκέπτεστε όταν σας ασκούν κριτική για κάποιο έργο σας με την οποία δεν συμφωνείτε;
Ο μεγαλύτερος φόβος μου πριν εκδώσω το βιβλίο, ήταν η κριτική και γενικά σε όλα τα πράγματα που θέλουμε να πετύχουμε στην ζωή μας, η κριτική είναι αυτή που εμφανίζεται πάντα μπροστά μας. Έτσι και εγώ έτρεμα στην ιδέα της αρνητικής κριτικής, του χλευασμού, της απόρριψης. Έμαθα όμως, ότι με τον φόβο αυτόνα ορθώνεται συνεχώς μπροστά σου δεν προχωράς, μένεις στάσιμος μια ζωή, γιατί φαντάζει ανυπέρβλητος και σε ακινητοποιεί. Στην στασιμότητα το μέλλον ήταν προδιαγεγραμμένο, αποτυχία. Εάν όμως προσπαθούσα; Μήπως στον ελεύθερο πια δρόμο συναντούσα την επιτυχία; Ένας και μοναδικός τρόπος υπήρχε για να το μάθω. Αποφάσισα λοιπόν να ξεπεράσω αυτό το μεγάλο εμπόδιο, να εκτεθώ στην κριτική, να δοκιμάσω τις αντοχές, την γνώση και την σοφία που συσσώρευσα όλα τα χρόνια της ζωής μου.
Τα μαθήματα της δικής μου εμπειρίας ζωής με δίδαξαν, ότι όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, εκφράζεις την αλήθεια της ψυχής σου,αρέσει σε εσένα αυτό που δημιουργείς και είσαι δυνατή μέσα σου για το ποια είσαι και τι είναι το δημιούργημα σου, τότε οποιαδήποτε κριτική, ακόμη και αυτή που δεν σου αρέσει σε κάνει πιο δυνατή, σε βοηθάει να εξελιχθείς. Ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράσει την άποψή του, είτε αρέσει σε εμένα είτε όχι. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά μου αναγνωρίζω ότι προσπαθώ να μάθω και να δεχτώ, για να καταφέρνω να αποδυναμώνω ή να σπάω κάθε μέρα και έναν κρίκο αλυσίδας που εγώ η ίδια έχω φτιάξει,επειδή δεν με αγαπώ όσο χρειάζομαι, δεν αναγνωρίζω την δύναμή μου και τι είμαι ικανή να καταφέρω εάν το θελήσω.
Πως γεννήθηκε η ιδέα για το βιβλίο σας;
Όπως όταν γεννάς ένα μωρό, που δεν έχεις ιδέα τι θα είναι, πως θα είναι. Δεν σε νοιάζει όμως αυτό, δεν το σκέφτεσαι, γιατί το κάνεις μόνο από αγάπη. Το κυοφορούσες μέσα σου τόσο καιρό και όταν είναι η ώρα του να γεννηθεί, γεννιέται. Είσαι τόσο χαρούμενη που τα κατάφερες και την ώρα που το γεννάς, την ώρα που το πιάνεις στα χέρια σου ολοκληρωμένο, πετάς από την χαρά σου.
Τι ελπίζετε να αποκομίσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο σας;
Ελπίδα, αισιοδοξία, δύναμη, γνώση, σοφία, αλήθεια, αγάπη, θεραπεία, κατανόηση, συμπόνια, συγχώρεση. Να αγαπήσει τον εαυτό του, τους άλλους, να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα και να κατακτήσει την ευτυχία στην ζωή του. Το μαθαίνοντας να πετάω – Το φιλί του πνεύματος, μας δείχνει πώς να φτιάχνουμε οι ίδιοι τα φτερά μας, θεραπεύοντας, αγαπώντας τον εαυτό μας και τους άλλους, πετώντας έτσι όλο και ψηλότερα, κατακτώντας ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί, την αλήθεια της ύπαρξης μας.
