«Εικόνων Λέξεις»
- Κάθε Κυριακή στο Kulturosupa.gr
.
.
.
Μια πρωτότυπη ιστορία του σκηνοθέτη και ηθοποιού Σταύρου Παρχαρίδη* εμπνευσμένη από μια φωτογραφία της ηθοποιού Μαρίας Ιωαννίδου (για συμμετοχή, δείτε παρακάτω).
.
Επεισόδιο εικοστό έκτο: «Χωράμε όλοι σ’ ενα τραπέζι;»
Στην σκιά της μουριάς μάλωναν όλο το πρωινό οι καφέδες, για το ποιος είναι ο νοστιμότερος, ποιος είναι ο πιο καλοφτιαγμένος, ποιος είναι ο πιο καλοσερβιρισμένος....
.
Κάθε ένας είχε και κάτι να πει για να δικαιολογήσει την άποψη του σε ότι αφορά το πόσο ξεχωριστός και πολύτιμος είναι. Δεν έβγαζαν άκρη για πολύ ώρα, γι’ αυτό σκέφτηκαν να ρωτήσουν την γνώμη κάποιου που θα ήταν πραγματικά ουδέτερος. Στράφηκαν στον ήλιο μα εκείνος τους είπε «καίγομαι στη δουλειά» και πως δεν είχε χρόνο να τους ακούσει.
.
Ύστερα απευθύνθηκαν στην θάλασσα, εκείνη τους έκοψε την φόρα απαντώντας αινιγματικά «Είναι ώρα για τέτοιες κουβέντες; Δεν βλέπετε ότι πνίγομαι;» Μην έχοντας που αλλού να στραφούν απευθύνθηκαν στον Τζίτζικα, που πάνω από το κεφάλι τους τραγουδούσε το μονότονο τραγούδι του. «Τζίτζικα εσύ που βλέπεις πολλά και ότι δεις το τραγουδάς, Αν σου έλεγαν να διαλέξεις έναν από εμάς και να γράψεις ένα τραγούδι ποιον θα διάλεγες;» Ο τζίτζικας δεν αποκρίθηκε αμέσως. Μόνο τους κοίταξε για λίγη ώρα και μετά άρχισε να μιλά. Σοφότερος του κάθε καλοκαιριού είπε. «Σας ακούω τόση ώρα και αναρωτιέμαι ποια είναι η αλήθεια που σας είναι τόσο δύσκολο να δείτε. Μιας και έχετε κοινή γενιά θα ήταν πολύ δύσκολο να μην καταλαβαίνεται πως είσαστε το ένα και το αυτό,σαν μικρός κόσμος είσαστε. Έχετε ίδιο χρώμα και αν δεν μοιάζετε στην γεύση είναι γιατί σας έκαμαν να πιστεύετε πως, αν και ίδιοι ,είσαστε διαφορετικοί. Σας άλλαξαν απλώς το σκεύος και άρχισε ο καθένας σας να πιστεύει πως είναι καλύτερος από τον άλλον.
.
Μαλώνετε για το ποιος είναι ο νοστιμότερος, ξεχνώντας πως την γεύση σας την ορίζει η ζάχαρη και όχι εσείς, Απορώ τι σας κάνει να πιστεύετε πως δεν είναι αρκετό να είσαστε αυτό που είσαστε. Γιατί θα πρέπει να είσαστε κάτι παραπάνω, από αυτό που είστε; Τα φτιασίδια δεν αλλάζουν την ουσία αν υπάρχει και 'σεις μάλλον χάσατε την ουσία, ξεχάσατε πως είσαστε η πρωινή απόλαυση και η απογευματινή ανάπαυλα. Ξεχάσατε πως όπως και να σας διαλέξουν δεν θα πάψετε, όταν έρθει η ώρα, να είσαστε ο καφές της παρηγοριάς. Χαρήκατε όταν σας έδωσαν καταγωγή, εσένα σε είπαν Ελληνικό, εσένα Γαλλικό, εσένα Ιταλικό και πάει λέγοντας, σας χώρισαν και σας νίκησαν. Είσαστε στο ίδιο τραπέζι, μα ο καθένας μόνος. Ξέρεις τι κάνει κυρίαρχο το τραπέζι και όχι εσάς; Το γεγονός ότι ψάχνετε άλλον να σας θυμίσει, αυτό που δεν έπρεπε να ξεχάσετε.» Σταμάτησε ο τζίτζικας και κοίταξε όλους τους φιλοξενούμενους του τραπεζιού. Η πιο σιωπηλή από όλους ήταν η φωτογραφική μηχανή. Ο τζίτζικας απευθύνθηκε σε αυτήν. «Εσύ που ξέρεις γιατί δεν μιλάς;» Όλοι γύρισαν και την κοίταξαν. Ενοχλήθηκε εκείνη, νιώθοντας το βλέμμα όλων πάνω της. «Σαν τι ξέρω δηλαδή;» Είπε και έκανε ένα νόημα στον τζίτζικα να σταματήσει. Εκείνος όμως μιας και του άρεσε η φλυαρία δεν της έδωσε καμία σημασία αντίθετα συνέχισε να μιλά, «Σιωπείς εσύ, που είσαι η σοφότερη όλων αυτών, αυτή που καταγράφει το τώρα που αμέσως μετά γίνεται παρελθόν, εσύ που στην αιωνιότητα αφήνεις το σημάδι του κόσμου. Μένει από το «όλον» μόνο η στιγμή που κρύβεις μέσα σου. Εσύ που αποθανατίζεις το παρελθόν που είναι δάσκαλος και σοφός μαζί. Μα δεν τους το λες, δεν τους λες να κοιτάξουν πίσω για να μπορούν να ταξιδέψουν σωστά μπροστά. Τους ακούς μα τους αφήνεις να πελαγοδρομούν στον ωκεανό της αυταρέσκειας όπου τους πέταξαν με τρόπο όσοι τους παρήγγειλαν και έπειτα τους παράτησαν πάνω σε ένα τραπέζι και ενώ χωρούν όλοι, τους έπεισαν πως κάποιος περισσεύει. Και να τώρα που ψάχνουν να βρουν ποιος είναι ο καλύτερος μεταξύ ίσων.» Η φωτογραφική μηχανή δεν είπε τίποτα μόνο πήρε πόζα σαν άκουσε το «κλικ» μιας συναδέρφου της η οποία αποθανάτιζε το παρόν, λίγο πριν γίνει παρελθόν.
.
.
Απέναντι από το τραπέζι, τα χρώματα της πλάσης άκουγαν με ενδιαφέρον τον τζίτζικα. Ήξεραν αυτό που όσοι βρισκόταν πάνω στο τραπέζι δεν γνώριζαν. Ήξεραν το πόσο προσωρινή είναι η παρουσία των επισκεπτών πάνω στο τραπέζι που έμοιαζε τόσο πολύ με πλανήτη,που όντως είναι επίπεδος, σε αντίθεση με κάθε άλλο γνωστό πλανήτη του σύμπαντος.
.
Σε λίγο η μεγάλη πόρτα άνοιξε, μέσα από το κτήριο βγήκαν διάφοροι, που λίγο πριν καθόταν σε ένα τραπέζι και μοίραζαν ότι νόμιζαν πως τους ανήκει. Κάποιοι που αποφάσισαν πως μπορούν να μιλούν για τους καφέδες όλου του κόσμου, χωρίς την παρουσία των ίδιων των καφέδων.
.
Μερικοί από αυτούς κάθισαν στο τραπέζι κάτω από την μουριά, που έμοιαζε μικρός φιλόξενος παράδεισος εκεί που βρισκόταν, οι καφέδες που μέχρι πριν λίγο μάλωναν, στην θέα του ερχομού τους σιώπησαν . Ένας από αυτούς παραπονέθηκε για την φασαρία που έκανε ο τζίτζικας. Κάποιος άλλος είπε πως ξέρει ένα τρόπο να κάνει τον τζίτζικα να σιωπήσει. Όλοι συμφώνησαν πως έπρεπε ο Τζίτζικας να σιωπήσει. Αυτός που ήξερε τον τρόπο έκανε έναν τρομερό θόρυβο πράγματι ο τζίτζικας σιώπησε. Ένας άλλος έβγαλε μια φωτογραφία την θέα και το τραπέζι με τους καφέδες. Σαν τέλειωσε έκανε να καθίσει, μα το πράγμα έδειχνε πως δεν χωρά. Ένα άλλος πετάχτηκε τότε και κάνοντας χώρο με την καρέκλα του είπε «Σε ένα τραπέζι χωράμε όλοι.» Οι άλλοι έπιασαν το υπονοούμενο και γέλασαν ειρωνικά. Ύστερα ρούφηξαν αργά και απολαυστικά μέχρι και την τελευταία σταγόνα από τους καφέδες που μέχρι πριν λίγο μάλωναν. Σαν καλοί νοικοκυρέοι πέταξαν και το κατακάθι γιατί ήθελαν «καθαρές δουλειές». Ένοιωθαν σίγουροι και νικητές.
Έφυγαν.
.
%20(1).jpg)
Ήταν τότε που ο ήλιος γύρισε και είπε στην θάλασσα. «Καίγομαι με αυτά που βλέπω.» «Και εγώ πνίγομαι με αυτά που ακούω» απάντησε εκείνη.
.
Λίγο μετά στο τραπέζι ήρθαν νέοι καφέδες άρχισαν να μαλώνουν για το ποιος είναι ο γευστικότερος ποιος πρέπει να μείνει και ποιος περισσεύει στο τραπέζι. . Ο τζίτζικας πήδηξε από την μουριά πάνω στο τραπέζι και άρχισε να ουρλιάζει «Σε ένα τραπέζι χωράμε όλοι.»
,
Δεν τον άκουσε κανείς.
.
Κάποιος παραπονέθηκε πως ο τζίτζικας έκανε πολύ φασαρία.
.
Ένας είπε πως ξέρει έναν τρόπο να κάνει το τζίτζικα να σιωπήσει.
.
Σαν έφυγαν όλοι είπε το τραπέζι που έμοιαζε με επίπεδο πλανήτη στον τζίτζικα. «Μέχρι και γω ξέρω πως στο τραπέζι χωράμε όλοι».
.
Ο Τζίτζικας δεν είπε τίποτα, με τόσα που είδε το μόνο που σκέφτηκε ήταν πως έρχεται χειμώνας βαρύς.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ
26-7-2021
Το κείμενο γράφτηκε στο καφέ «Romeo + Julie» στην Λευκάδα πιο δίπλα η Μαρία Παπατζέλου ξεναγεί στην αίθουσα τέχνης «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΜΟΣ» τα μάτια των επισκεπτών στις αγαπημένες «ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΕΣ».
.
Μαρία Ιωαννίδου σε ευχαριστώ για την φωτογραφία και την εμπιστοσύνη.
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη.
Δείτε όλες τις δημοσιευμένες ιστορίες των «Εικόνων Λέξεις» με μια ματιά, εδώ---
«Εικόνων Λέξεις»: Η Κυριακάτικη στήλη του Kulturosupa.gr και Σταύρου Παρχαρίδη προκαλεί και προσκαλεί καλλιτέχνες & αναγνώστες.
Απαθανατίστε στέλνοντας μας μια ή περισσότερες εικόνες και με αφορμή την φωτογραφία σας θα γραφτεί μια πρωτότυπη ιστορία στην "Κ" από τον Σταύρο Παρχαρίδη που αργότερα θα εκδοθεί σε βιβλίο, έτσι οι «κρυφές ιστορίες αδάμαστων εικόνων» θα γίνουν ο σιωπηλός μάρτυς των λέξεων που κρύβουν οι εικόνες.
..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..