«Μετακομίζει» μετά θάνατον ο πλέον «συζητημένος» ποιητής των τελευταίων χρόνων, μελετητής, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, Ντίνος Χριστιανόπουλος, από τα Κοιμητήρια Αναστάσεως του Κυρίου της Θέρμης στα Κοιμητήρια της Ευαγγελίστριας, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Θεσσαλονίκης στην προσεχή του συνεδρίαση αναμένεται να εγκρίνει τη δωρεάν «τιμής ένεκεν» εκταφή του Ντίνου Χριστιανόπουλου καθώς και τη δημιουργία μνημείου για την τοποθέτηση των οστών του στα Κοιμητήρια της Ευαγγελίστριας, για λόγους απόλυτης ηθικής αναγνώρισης των δράσεων και των υπηρεσιών που προσέφερε στο έθνος αλλά και στην πόλη της Θεσσαλονίκης την οποία και ανέδειξε.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, κατά κόσμο Κωνσταντίνος Δημητριάδης, έφυγε από τη ζωή τον Αύγουστο του 2020, σε ηλικία 89 ετών και η ταφή του πραγματοποιήθηκε «τιμής ένεκεν» δωρεάν στα Κοιμητήρια Αναστάσεως του Κυρίου, όπου και συνεχίζει να είναι ενταφιασμένος έως και σήμερα ο ποιητής.
Σύμφωνα με τον ισχύοντα Κανονισμό Λειτουργίας των Δημοτικών Κοιμητηρίων, «μετά την εκταφή των ηρώων και των επιφανών προσώπων, τα οστά τους δύναται να τοποθετηθούν σε καθορισμένο χώρο (με μορφή μνημείου) στα Κοιμητήρια Ευαγγελίστριας». Για το λόγο αυτό, με το «πράσινο φως» που θα ανάψει το δημοτικό συμβούλιο θα πραγματοποιηθεί η μετά θάνατον «μετακόμιση» του.
Στα Κοιμητήρια της Ευαγγελίστριας, τα πρώτα νεκροταφεία της πόλης, είναι θαμμένες σημαντικές προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης. Οι ταφές ξεκίνησαν οργανωμένα τη δεκαετία του 1880 και στο πέρασμα τους διηγούνται πλήθος ιστοριών για την εξέλιξη της πόλης αλλά και για σημαίνοντες ανθρώπους που έζησαν, μεγαλούργησαν στη Θεσσαλονίκη και ενταφιάστηκαν εκεί.
Μεταξύ άλλων έχουν ενταφιαστεί δήμαρχοι, πανεπιστημιακοί, μητροπολίτες και επιχειρηματίες, τα ονόματα των οποίων φέρουν σήμερα δρόμοι, πλατείες και κτίρια της Θεσσαλονίκης. Ο ενταφιασμός σταμάτησε τη δεκαετία του ’70 λόγω κορεσμού του εδάφους και στενότητας του χώρου.
Σχεδιάζεται μελέτη για την αναβάθμιση των Κοιμητηρίων Ευαγγελίστριας
«Μετά την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου θα ξεκινήσουμε τη διαδικασία για το μνημείο. Θα είναι ένας αξιοπρεπής, λιτός και σεμνός τάφος, όπως θα ήθελε και ο ίδιος ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Στα Κοιμητήρια της Ευαγγελίστριας έχουν ενταφιαστεί σημαντικοί άνθρωποι της Θεσσαλονίκης που κρατούν ζωντανή τη μνήμη της πόλης», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αντιδήμαρχος Τεχνικών Έργων του δήμου Θεσσαλονίκης, Πρόδρομος Νικηφορίδης.
Πρόσθεσε, δε, πως η δημοτική αρχή θα ξεκινήσει σύντομα μια μελέτη για την αναβάθμιση, αποκατάσταση και βελτίωση των συνθηκών εντός των Κοιμητηρίων της Ευαγγελίστριας και των άλλων Κοιμητηρίων της πόλης.
Ειδικότερα για την Ευαγγελίστρια, ο αντιδήμαρχος τόνισε ότι «είναι ένας σημαντικός χώρος που έχει εγκαταλειφθεί» ενώ επισήμανε ότι τα συγκεκριμένα Κοιμητήρια έχουν πολλά θέματα, με το φυλάκιο αλλά και τα γραφεία που είναι σε κακή κατάσταση.
Λίγα λόγια για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο:
Έζησε 89 «διαγώνια» χρόνια… Ο φιλόλογος Κωνσταντίνος Δημητριάδης (το «Ντίνος Χριστιανόπουλος» είναι ψευδώνυμο του ποιητή), ο συλλέκτης έργων τέχνης, ο πρώην ιδιοκτήτης της πινακοθήκης της «Διαγωνίου», ο μελετητής, ο μεταφραστής, ο δοκιμιογράφος, ο σχολιαστής (ενίοτε ιδιαίτερα δεικτικός) των έργων και των ζωών των άλλων, ο πλέον «συζητημένος» ποιητής των τελευταίων χρόνων, πέθανε σήμερα στη γενέθλια πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, την οποία ουδέποτε εγκατέλειψε (αντίθετα μ’ εκείνη), ύστερα από πολυετή ασθένεια.
Καταβεβλημένος από τις αλλεπάλληλες, τα τελευταία χρόνια, περιπέτειες της υγείας του, παρέμενε πάντα στο ισόγειο διαμέρισμά του στις Σαράντα Εκκλησιές της Θεσσαλονίκης, περιβεβλημένος από …ποιητές. Ο Καβάφης κι ο Τσιτσάνης σε κάδρα στον τοίχο πάνω από το γραφείο του.
Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1931. Χρόνια μετά, η ημέρα της γέννησής του (Εαρινό ηλιοστάσιο- πρώτη μέρα της Άνοιξης), έμελλε να χρισθεί ως… «παγκόσμια μέρα της ποίησης». «Δεν θέλω και πολύ τις αυτοβιογραφίες, γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι ξόφλησα κι ότι δεν έχω πια να κάνω τίποτα άλλο παρά να βυθίζομαι στις αναμνήσεις…», έλεγε.
Στην εφηβεία αμφιταλαντευόταν για το εάν θα σπουδάσει θεολογία (πήγαινε στο κατηχητικό και είχε αναφέρει πως είχε επηρεαστεί) ή να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τελικά αποφάσισε να γίνει φιλόλογος και φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (αποφοίτησε στα 1954) αλλά δε θέλησε ποτέ να εξασκήσει τη φιλολογία ως επάγγελμα. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και ύστερα από οκτώμισι χρόνια παραιτήθηκε. Είχε δηλώσει εξάλλου ότι θεωρεί … «κατάρα» το να είναι κάποιος υπάλληλος…
Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1949, με τη δημοσίευση του ποιήματος «Βιογραφία» στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Μορφές». Το 1950 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εποχή των ισχνών αγελάδων». Το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε το περιοδικό «Διαγώνιος» που κυκλοφόρησε ως το 1983, και το 1962 δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο «Εκδόσεις της Διαγωνίου», προτείνοντας και εκδίδοντας σημαντικούς λογοτέχνες. (Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου, Γιώργος Ιωάννου, Περικλής Σφυρίδης, Σάκης Παπαδημητρίου κ.ά).
Εκτός από ποιητής και εκδότης, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος υπήρξε διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, επιμελητής εκδόσεων, βιβλιοκριτικός, συλλέκτης, μελετητής και ερμηνευτής ρεμπέτικων τραγουδιών. Είχε ασχοληθεί επισταμένα με το Διονύσιο Σολωμό, το Στρατή Δούκα, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, το Νίκο Καββαδία, το Βασίλειο Λαούρδα, ενώ είχε εντρυφήσει στο έργο του Βασίλη Τσιτσάνη κι εξέδωσε μελέτες για το ρεμπέτικο τραγούδι.
Το 2011 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για την προσφορά του τόσο στην πνευματική ζωή της Θεσσαλονίκης αλλά και γενικότερα στα ελληνικά γράμματα. Αρνήθηκε όμως να το παραλάβει παραπέμποντας στο κείμενό του «Εναντίον» από το 1979 όπου αναφέρει: «Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατωτέρου μου και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας».
Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονα ερωτική διάθεση και επιρροές από το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη. «Πάντως, η βασικότερη διαφορά είναι ότι ο Καβάφης είναι φιλήδονος, ενώ εγώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης», έλεγε .
Τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια διέμενε μόνος του (μετά τα …«υπερήφανα χρόνια της Δημητρίου Πολιορκητού») σ’ ένα ισόγειο διαμέρισμα των 40 Εκκλησιών, ενώ η υγεία του είχε επιδεινωθεί.
