Τι γίνεται με τη νέα γενιά λογοτεχνών; Την κατάπιε η κρίση;
Άρθρο της Μ. Χατζή για την εκδοτική κοινότητα.
Hey everybody! Το καλοκαίρι πέρασε και το φθινόπωρο έφτασε. Τα κεφάλια μέσα και δουλειά τώρα. Ποιος όμως έχει όρεξη για δουλειά όταν ακόμη οι μέρες είναι προκλητικά ηλιόλουστες; Εγώ προφανώς. Γι’ αυτό και γράφω! Το δικό μου καλοκαίρι αν και ποολύ μικρό (2 εβδομάδες) τολμώ να πω ότι ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Η παραλία αποτέλεσε τόπο ανάγνωσης, μεταξύ των άλλων φυσικά. Ενδιαφέροντα βιβλία από γνωστούς λογοτέχνες. Κάπου λοιπόν μεταξύ άμμου και νερού αναρωτήθηκα ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι πού πήγε η σύγχρονη ελληνική γενιά συγγραφέων. Ή δεν υπάρχει ή δεν την έχω γνωρίσει ακόμη. Για το πρώτο αμφιβάλλω. Βέβαια και το δεύτερο είναι υπό συζήτηση. Γιατί όσες φορές έχω πάει σε βιβλιοπωλείο, και πιστέψτε με είναι πολλές οι φορές, οι νέες εκδόσεις είναι συνήθως από γνωστούς ήδη συγγραφείς. Τι γίνεται λοιπόν με τη νέα γενιά λογοτεχνών; Την κατάπιε η κρίση; Χμμμ, καλή δικαιολογία, διόλου πιστευτή. Γιατί η κρίση, είτε οικονομική είτε πνευματική, (έχουμε κι από τα δύο σε αυτή εδώ τη χώρα) συνήθως συμβάλλει στην άνθιση των τεχνών κατά περίεργο τρόπο. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να εκφράσει προβληματισμούς και συναισθήματα.
Αν και συχνά διαβάζω απόψεις και μικρά κείμενα νέων ανθρώπων σε διάφορα blogs,στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όπου αλλού στο διαδίκτυο, στο βιβλιοπωλείο εξακολουθώ να μη βρίσκω εκδόσεις τους. Άρα στους εκδοτικούς οίκους δε φτάνει νέο αίμα. Το αποκλείω. Πρόσφατα ένας φίλος αποφάσισε να εκδώσει ένα βιβλίο του. Από εκδοτικό οίκο σε εκδοτικό οίκο να τρέχει, να περιμένει μήνες για μια απάντηση και σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς αποτέλεσμα. Το βιβλίο καλογραμμένο, με κάποια ίσως λάθη που δικαιολογούνται λόγω απειρίας. Και μάλιστα με θέμα πιασιάρικο, όπως θα έλεγε κι ένας διαφημιστής. Ξέρετε από εκείνα τα επιστημονικής φαντασίας που διαβάζουν απνευστί τα παιδιά του Γυμνασίου- Λυκείου. Άρα τι φταίει;
Μα φυσικά… Η οικονομική κρίση φταίει. Οι εκδοτικοί οίκοι δεν έχουν το απαιτούμενο κεφάλαιο προκειμένου να επενδύσουν στο νέο αίμα, αλλά επενδύουν στην παλιά συνταγή, στους παλιούς συγγραφείς δηλαδή. Σίγουρη επιτυχία άρα και κέρδη. Ένας νέος συγγραφέας όμως δεν εγγυάται αυτό το αποτέλεσμα. Μπορεί το βιβλίο του να αποτελέσει εμπορική επιτυχία, μπορεί κι όχι. Στη δεύτερη περίπτωση οι εκδόσεις θα βγουν ζημιωμένες. Τι σημασία όμως έχει αν ένα βιβλίο δεν έχει μεγάλη εισπρακτική επιτυχία; Ναι, καταλαβαίνω πως ένας εκδοτικός οίκος έχει ανάγκη από κέρδη προκειμένου να υπάρχει. Δεν είναι όμως αυτή λογική. Άλλωστε δεν θα εκδοθεί ένα μόνο βιβλίο εκείνη την περίοδο. Άρα τα «χαμένα» χρήματα μπορούν να αναπληρωθούν με τα έσοδα που θα αποφέρει ένα άλλο βιβλίο.
Η κατάσταση που επικρατεί στις εκδόσεις νέων βιβλίων από νέους συγγραφείς είναι απογοητευτική, εν γένει. Υπάρχουν όμως κι εξαιρέσεις. Πρόσφατα μάλιστα διάβασα για ένα βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τον προσεχή χειμώνα από έναν νέο συγγραφέα, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το χώρο των εκδόσεων. Τον κύριο αυτό τον γνωρίζω καθότι διαθέτει προσωπικό ιστολόγιο κι από τα λίγα κείμενά του που έχω διαβάσει με γοήτευσε ο τρόπος γραφής του. Περιμένω λοιπόν να πάρω στα χέρια μου το βιβλίο του. Είμαι σίγουρη πως θα αποδειχθεί ένας μικρός θησαυρός. Και θα διαψεύσει τους «φόβους» των εκδοτικών οίκων, γιατί θα έχει κέρδη.
Νέοι συγγραφείς της χώρας αυτής μην απογοητεύστε! Οπλιστείτε με υπομονή και να ξέρετε πως τα όνειρα σας θα πραγματοποιηθούν, αργά ή γρήγορα.
