Μια απίθανη ερωτική ιστορία στο βιβλίο του Αλέξανδροου Νίκα, «Κάθε 29 του Φλεβάρη». Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε.
Είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις. Σε κάθε εποχή, για τους περισσότερους ανθρώπους. Ειδικά υπό συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες, που αναπόφευκτα επηρεάζουν την κοινωνική δομή, ακόμα χειρότερα. Ο καθένας εκλαμβάνει διαφορετικά την όποια κατάσταση προκύπτει στη ζωή του και αντιδρά ανάλογα με τον χαρακτήρα του. Δεν είναι όλοι δυνατοί, ώστε να αντεπεξέλθουν στις προκλήσεις της ζωής, ούτε είναι όλοι ικανοί να σταθούν στο πλευρό του συντρόφου τους, όπως αρμόζει. Κι αυτό, γιατί ο εγωισμός, η φιλοδοξία, η αλαζονεία υπερκαλύπτουν τις ανάγκες του ανθρώπου και υποσκάπτουν τη σχέση, τη συντροφικότητα, τον έρωτα, την αγάπη. Ο ένας θα φύγει μπροστά και θα τα γκρεμίσει όλα και ο άλλος θα μείνει πίσω, αποσβολωμένος, να μετρά στιγμές, υποσχέσεις, συναισθήματα, που πάγωσαν εν μια νυκτί και εγκλωβίστηκαν σε ένα ‘θα σ’ αγαπώ πάντα’. Δυο ψυχές χαμένες. Μια τέτοιου είδους σχέση περιγράφει ο Αλέξανδρος Νίκας, στο υπέροχο μυθιστόρημα «Κάθε 29 του Φλεβάρη».
Η Υπόθεση:
Στην ταραγμένη περίοδο της δικτατορίας ο Πάρης, γιος αριστερών ιδεολόγων και η Ελένη, κόρη στρατιωτικού, είναι συμμαθητές. Λίγο πριν τελειώσουν το σχολείο, 29 Φεβρουαρίου, δημιουργούν μια σχέση, βασισμένη στον αγνό έρωτα και μετά από ένα τυχαίο γεγονός, αποφασίζουν να κάνουν στέκι τους ένα καφενείο και να γιορτάζουν εκεί την επέτειό τους. Ο Πάρης εισάγεται, εντέλει, στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο και η Ελένη στο τότε «Μικρό» Πολυτεχνείο, μα εξακολουθούν να διατηρούν τη σχέση τους, η οποία ολοένα δυναμώνει και δοκιμάζεται από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Παράλληλα, μέσα στη Σχολή η Ελένη πολιτικοποιείται στην αριστερά, με τους περίφημους «Ρηγάδες» και δίνει τους αγώνες της. Στη μεταπολίτευση, οι γονείς της φεύγουν για την Αμερική κι εκείνη αποφασίζει να τους ακολουθήσει, παρότι αριστερή, για να συνεχίσει τις σπουδές της και να αναβαθμίσει το πτυχίο της. Ο Πάρης το μαθαίνει την τελευταία στιγμή, αρνείται να την ακολουθήσει και μένει πίσω. Η Ελένη, μεταβαίνοντας στην Αμερική, θαμπώνεται από το αμερικάνικο όνειρο και τις ακαδημαϊκές προοπτικές που της ανοίγονται και χωρίζει τον Πάρη, ο οποίος δεν μπορεί να το πιστέψει. Δίνουν, ωστόσο, την υπόσχεση να συναντιούνται κάθε 29 Φεβρουαρίου στο ίδιο στέκι και παρόλο που δημιουργούν οικογένειες, το τηρούν. Δεν θα επανενωθούν, όμως, ποτέ.
Αξίζει:
Πρόκειται για ένα κοινωνικό ερωτικό δράμα, που προχωρά βήμα βήμα. Ο εξομολογητικός τόνος της διήγησης, μαζί με τις λεπτομέρειες, το κάνουν να μοιάζει με προσωπική εξομολόγηση. Ο συγγραφέας καταφέρνει παραστατικά να επικοινωνήσει την ατμόσφαιρα της εποχής και της σχέσης των δύο προσώπων και να εντάξει τον αναγνώστη μέσα σε αυτήν, ως τρίτο μάτι, μετατρέποντάς το σε κοινωνιογράφημα. Παράλληλα, σκιαγραφεί την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων στην εποχή της μεταπολίτευσης, περιγράφοντας δύο ειδών χαρακτήρες, καθώς και την ιστορική εποχή, με εξαιρετική μετριοπάθεια. Είναι πλήρες και αναφέρεται σε άνδρες και γυναίκες.
Δεν αξίζει:
Γενικά, επικρατεί μια εμμονή στη λεπτομέρεια, κι έτσι σε ορισμένα σημεία φαίνεται να μην προχωρά η πλοκή. Επίσης, απουσιάζουν τα λογοτεχνικά εκφραστικά μέσα, κάνοντας την αφήγηση λίγο….ξερή. Το τέλος είναι αρκετά τραγικό, ώστε να μην αναφέρεται άμεσα σε ρομαντικούς ιδεολόγους.
Βαθμολογία:
3,5/5
.
Αλέξανδρος Νίκας, Κάθε 29 του Φλεβάρη, 2η έκδοση, εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ, Αθήνα 2016. σσ.378.
