Γράφει η φωτογράφος Ειρήνη Μπαιρακτάρη για την Κουλτουρόσουπα.
Ο Ντάγκντεϊλ είναι Αμερικάνος φωτογράφος που γεννήθηκε το 1960 και το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία ξεκίνησε σε ηλικία δώδεκα ετών με την πρώτη του φωτογραφική μηχανή, η οποία ήταν δώρο από τη μητέρα του.
Σπούδασε στη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Νέας Υόρκης όπου σπούδασε φωτογραφία και ιστορία της τέχνης. Στη συνέχεια ξεκίνησε μια επιτυχημένη εμπορική σταδιοδρομία μιας δεκαετίας δουλεύοντας για πελάτες όπως οι Μάρθα Στιούαρτ και Ραλφ Λόρεν.
Σε ηλικία 23 χρονών (1983) η φωτογραφική του δουλειά παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε μια ατομική έκθεση στην Πινακοθήκη Molotov της Βιέννης.
Το 1993, σε ηλικία 33 ετών, ο Ντάγκντεϊλ τυφλώθηκε σχεδόν τελείως λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου και αμφιβληστροειδίτιδας από CMV, μια ασθένεια που σχετίζεται με τον HIV. Έγινε εντελώς τυφλός στο δεξί του μάτι και έχασε το ογδόντα τοις εκατό ορατότητα στο αριστερό του μάτι. Το 2010 έχασε την υπόλοιπη όρασή του.
Η αγαπημένη του φωτογραφία,με την μητέρα του κατά την περίοδο ανάρρωσης του.
Ο Ντάγκντεϊλ τερμάτισε την επιτυχημένη εμπορική του καριέρα, αλλά αποφάσισε να επιμείνει στη φωτογραφία και άρχισε να εξερευνά τεχνικές από τον 19ο αιώνα για τη φωτογραφία καλών τεχνών, προκειμένου να χρησιμοποιήσει παλαιότερη, λιγότερο σκληρή φωτοχημεία και ζήτησε από συγγενείς και φίλους να τον βοηθήσουν.
Εργάζεται κυρίως με μηχανές μεγάλου φορμά,με όλους τους περιορισμούς που έχει μια τέτοια μηχανή,και εκτυπώνει με την τεχνική της κυανοτυπίας και με την αγάπη του για τις τεχνικές αυτές μεταφέρει αισθητικά τις εικόνες του σε μια άλλη εποχή εκφράζοντας έτσι μια ποιητική διάθεση.
Απαρνείται την “ευκολία” της ψηφιακής εξέλιξης και καταφέρνει ,σύμφωνα με τα λεγόμενα του,να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα από την πρώτη λήψη.
Έχει περισσότερες από 25 ατομικές εκθέσεις σε γκαλερί σε όλο τον κόσμο και το έργο του έχει συμπεριληφθεί σε ομαδικές εκθέσεις σε μουσεία, ενώ φωτογραφίες του περιλαμβάνονται σε συλλογές Τέχνης στη Νέα Υόρκη και Μουσείο Καλών Τεχνών στο Χιούστον. Έχει γίνει δεκτός και στη Βασιλική Φωτογραφική Εταιρεία στο Μπαθ.
«Η ησυχία στην οποία ανταποκρίνονται οι άνθρωποι στις φωτογραφίες μου οφείλεται, εν μέρει, στον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι φωτογραφίες: χωρίς φλας. χωρίς σκληρό ηλεκτρικό φως. ούτε καν ο ήχος του κλείστρου. Αυτή η συνάντηση παρέχει, για μένα το κίνητρο για να ψάχνω».
Συμμετέχει σε διαλέξεις όπου συζητά για την αισθητική του του 19ου αιώνα και τα ερωτήματα σχετικά με το τι σημαίνει «να βλέπεις».
