.
Γράφει η Ειρήνη Μπαιρακτάρη για την Κουλτουρόσουπα.
Την Ναν Γκόλντιν την «γνώρισα» στα μέσα της δεκαετίας του 90,όταν διάβασα το « Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας» του αγαπημένου Γιάννη Ξανθούλη. Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση, βαθιά επηρεασμένη, σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει φωτογραφία ιδανικότερη ,από αυτή του εξωφύλλου, που να αντικατοπτρίζει το συναίσθημα που μεταφέρει ο συγγραφέας στον αναγνώστη.
Έτσι, με αφορμή το βιβλίο, αναζητώντας την δημιουργό της φωτογραφίας ανακάλυψα το φωτογραφικό έργο της.
Ανακάλυψα φωτογραφίες καθημερινές ,φωτογραφίες που θα μπορούσαν να είναι εικόνες της ζωής οποιουδήποτε. Αλλά και εικόνες παρακμιακές με στοιχεία underground αγγίζοντας ακόμα και το κιτς αλλά σε κάθε περίπτωση δεν σε ξενίζουν αλλά μεταφέρουν μια αίσθηση οικειότητας.
Αντιλαμβάνεσαι ότι η σχέση φωτογράφου και φωτογραφιζόμενου είναι μια σχέση ειλικρινής, μια σχέση εμπιστοσύνης που επιτρέπει στην φωτογράφο να μεταφέρει όλη την αυθεντικότητα των ανθρώπων.
Ποιο ήταν όμως αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που είχε η Γκόλντιν και έκανε τους ανθρώπους να χτίσουν μαζί της μια σχέση εμπιστοσύνης και να συνεργαστούν μαζί της;
Ίσως γιατί ένοιωθαν ότι ήταν μια από αυτούς. Ένα κορίτσι που γεννήθηκε το 1953 στην Ουάσιγκτον και έζησε στην τρυφερή ηλικία των 11 ετών, την τραυματική εμπειρία της αυτοκτονίας της αδερφής τής. Γεγονός που την σημάδεψε και, όπως θα δηλώσει αργότερα, την ώθησε στην φωτογραφία για να κάνει αυτό που κάνει πολύ καλά τελικά η φωτογραφία. Να σώσει τις αναμνήσεις.
Μετά την αυτοκτονία της αδερφής της οδηγήθηκε σε μια σειρά παραβατικών συμπεριφορών που είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή της από πολλά σχολεία και την φιλοξενία της από ανάδοχες οικογένειες. Ώσπου μετά από 2 χρόνια βρέθηκε σε ένα προοδευτικό σχολείο ,που πίστευε στην ελεύθερη έκφραση των μαθητών και της χάρισαν μια μηχανή πολαρόιντ. Έτσι η μικρή Ναν ξεκίνησε να φωτογραφίζει τους φίλους της προσπαθώντας, επηρεασμένη από τον θάνατο της αδερφής της, να διατηρήσει τις στιγμές που μοιραζόταν μαζί τους.
«Φεύγοντας από το σπίτι σε μια προσπάθεια να αναδημιουργήσω τον εαυτό μου, έχασα τις πραγματικές αναμνήσεις μου από την αδερφή μου. Θυμάμαι τη δική μου εκδοχή εκείνης, όσων είπε, όσων σήμαινε για εμένα. Ωστόσο δεν έχω ξεκάθαρη αίσθηση του ποια ήταν… πως έμοιαζαν τα μάτια της, πως ακουγόταν η φωνή της… Δεν θέλω να χάσω ξανά την αληθινή ανάμνηση κάποιου»
Για πολλά χρόνια θα καταγράφει με τον φακό της κάθε στιγμή των φίλων της. Πάρτι, οικογενειακές στιγμές ,χαρές και λύπες αλλά και ναρκωτικά και σεξ. Η επιρροή της από την Τζούλια Μαργκαρετ Κάμερον και Νταϊάνα Άρμπους είναι εμφανής.
Παρακολούθησε κάποια μαθήματα φωτογραφίας που την οδήγησαν το 1973 να σπουδάσει για 4 χρόνια στη Σχολή Καλών Τεχνών. Αλλάζει αρκετά την οπτική της αρχίζοντας να χρησιμοποιεί φλας και ευρυγώνιο φακό.
Μετά την αποφοίτηση της, το 1986 εκδίδει μια σειρά από 700 εικόνες-στιγμιότυπα, «Η μπαλάντα της σεξουαλικής εξάρτησης» όπου καταγράφει στιγμές καθημερινές αγάπης αλλά και πόνου, έρωτα και ναρκωτικών. Στις αρχές του 90 εισάγεται σε κλινική απεξάρτησης και πολλά από τα άτομα που απεικονίζονται στο λεύκωμα έχουν χάσει την ζωή τους από την χρήση ναρκωτικών.
Ζει μια αντισυμβατική ζωή και οι φωτογραφίες της αρχίζουν να μεταφέρουν πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα, καθώς την δεκαετία του 80 η Αμερική μαστίζεται από το AIDS και τα οπιοειδή ναρκωτικά –θέματα ταμπού για την εποχή.
Το βιβλίο ,με τίτλο «Other Side»,παρουσιάζει μια σειρά εικόνων από τρανς φίλους της και dragqueens μεταφέροντας όλη την λάμψη αλλά και την ευαισθησία που κρύβουν μέσα τους.
Μετά την εισαγωγή της στην κλινική απεξάρτησης αλλάζει την θεματική της και εκδίδει μια σειρά φωτογραφιών με τίτλο «Τokyo Love» σε συνεργασία με τον φωτογράφο Αράκι Νομπουγιόσι.
Η Ναν Γκολντίν είναι μία φωτογράφος που ξεκίνησε προσπαθώντας να ξορκίσει τον θάνατο μέσα από τις φωτογραφίες της, αποτυπώνοντας με ωμή ειλικρίνεια όλες τις εκφάνσεις της πραγματικής ζωής.
Γιατί η ζωή είναι αγάπη ,φιλία ,έρωτας αλλά και ναρκωτικά, σεξ, θάνατος και άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο.
Παλεύοντας χρόνια και η ίδια με την εξάρτηση της από τα οπιοειδή δεν δίστασε να πολεμήσει τους Sackler, την οικογένεια πίσω από την φαρμακευτική εταιρεία Purdue Pharma,προσπαθώντας να αλλάξει τον κόσμο με όπλο την τέχνη της.
Ο αγώνας και το υλικό της Γκολντίν οδήγησαν στην δημιουργία του ντοκιμαντέρ της «Όλη η Ομορφιά και η Αιματοχυσία» Λόρα Πόιτρας, το οποίο κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο φεστιβάλ της Βενετίας(2022).
Το ντοκιμαντέρ προβάλλεται στον κινηματογράφο «Βακούρα» στην Θεσσαλονίκη.
