Αγαπάμε τα μονοπάτια της ζωής μας στο βιβλίο «Ν’ αγαπάς πολύ»... Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε.

Διάβασε η Μαριάννα Μπουρουτζή και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.

“Την ώρα που γεννιόμαστε ανοίγει ένα βιβλίο. Το βιβλίο της ζωής μας. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο γεμίζουν οι σελίδες του με λέξεις και ιστορίες”. Τα λόγια της συγγραφέως στην εισαγωγή με γέμισαν συγκίνηση και νοσταλγία για τον τόπο μου. Γιατί εκεί που γεννιόμαστε είναι το σπίτι μας, και οι άνθρωποί του. Εκεί που πατάμε, αυτοί που συναναστρεφόμαστε. Γιατί, αυτά που ζούμε στα μικράτα μας τα κουβαλάμε μια ζωή. Και αυτό που πρέπει να δίνουμε είναι αγάπη, σε κάθε συνθήκη. Να αγαπάμε αυτό που έχουμε μέσα μας και να εκτιμάμε ό,τι καλό.

Η Υπόθεση:

Η Αρχοντούλα είναι το πρώτο από τα δεκαοχτώ εγγόνια του Κωνσταντή και της Ακριβής. Μόλις ενός έτους θα αρρωστήσει από ανορεξία κι ενώ όλοι θα συστήσουν να σταλεί το παιδί στη Σκιάθο, ο παιδίατρος θα προτείνει κατηγορηματικά το βουνό. Έτσι, θα πάει στο Μαίναλο. Εκεί θα μεγαλώσει με ανθρώπους όχι πλούσιους, μα αξιοπρεπείς και νοικοκύρηδες. Με εικόνες, ανθρώπους, θα βιώσει καταστάσεις εύκολες, δύσκολες, όμορφες και άσχημες. Όλα μέσα στη ζωή, που θέλει υπομονή. Και πολλή αγάπη. Κοντά στον παππού και τη γιαγιά θα μάθει όλο τον κόσμο. Μαζί της θα συμπορευτεί το φως που την ξυπνά μέσα από τη χαραμάδα του παραθύρου, οι θείοι και οι θείες, άνθρωποι που συναντά και διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στη ζωή της, έστω και για λίγο. Θα στιγματιστεί από λόγια και πράξεις. Μεγαλώνοντας θα έχει τις αναμνήσεις της σαν ζωντανό κομμάτι μέσα της, ακόμα κι όταν φύγει από τον τόπο της, ακόμα κι όταν ξαναφύγει για να σπουδάσει στο Παιδαγωγικό. Στην πορεία της θα χάσει ανθρώπους, θα κερδίσει, θα πληγωθεί, θα συγχωρέσει, μα αυτό που θα της μείνει θα είναι ένα: η αγάπη για τη ζωή, για τους άλλους, για την ίδια, για τον κόσμο.

Ρίξε μια ματιά!

Όμορφο μυθιστόρημα, που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη. Είναι χωρισμένο σε κεφάλαια, με προσεγμένη έκδοση και υπέροχη διακριτική εικονογράφηση. Οι πραγματικές ιστορίες που πλέκουν την αφήγηση, οι ζωντανές περιγραφές και οι όμορφοι διάλογοι το κάνουν ευκολοδιάβαστο, παραστατικό και ευχάριστο. Η ιστορία ρέει ομαλά, ενώ το λεξιλόγιο είναι πολύ καλό. Δίνει το καθαρό μήνυμα της αγάπης, της καλοσύνης, της καρτερικότητας και του κουράγιου, που πρέπει να δίνουμε στους ανθρώπους και που τόσο πολύ εκλείπει στις μέρες μας. Το παν δεν είναι τα υλικά αγαθά, μα η καλλιέργεια της ψυχής. Πρέπει να αγαπάμε και να στηρίζουμε την οικογένεια, γιατί αυτή είναι που μας διατηρεί στη ζωή. Ας μην τη διαβρώσουμε. Διαβάζεται από όλες τις ηλικίες.

Άστο καλύτερα…

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται σε παιδικές αναμνήσεις και σε οικογένεια, χωρίς να περιλαμβάνει έντονη πλοκή και ιδιαίτερη φαντασία. Επίσης, είναι πολυσέλιδο και μπορεί να κουράσει.