.
Διάβασε η Μαρία Διαμαντοπούλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Ζούμε σε πόλεις που μας φυλακίζουν, απομυζούν κάθε ικμάδα ζωής. Καθημερινά επιδιδόμαστε σε έναν ατέρμονο αγώνα δρόμου, για όλα όσα έχουν σημασία (ή νομίζουμε πως έχουν) για εμάς... Όσο εμείς τρέχουμε ως χαμστεράκια στη ρόδα, τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι αλλάζουν και η ζωή μας δείχνει το πιο απάνθρωπό της πρόσωπο...πόσο όμορφο είναι, ωστόσο, να έχουμε σταθερούς φάρους, δικούς μας ανθρώπους, #φίλους που θα είναι μαζί μας μια ζωή, σαν τις τρεις τους!
Πολύ σπάνια πλέον κλείνω ένα βιβλίο με ένα χαμόγελο, γιατί πραγματικά ό,τι διάβασα μίλησε στην ψυχή μου. Προσοχή! Δεν αναφέρομαι στην ιστορία, την πλοκή και τους χαρακτήρες μόνο, αλλά σε αυτό που μου άφησε ως “γεύση”, αφού διάβασα και την τελευταία σελίδα. Ακόμα και αν τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα περίμενα ή θα ήθελα. Πόσο συχνά σας τυχαίνει να έχετε την αίσθηση ότι όλα έγιναν όπως πρέπει, για τους σωστούς λόγους, ακόμα και αν οι εξελίξεις δεν ήταν της αρεσκείας σας; Διαβάζοντας όλο το βιβλίο και κυρίως το τέλος του, θα καταλάβετε τι εννοώ... Μια γλυκόπικρη γεύση, μια αύρα νοσταλγίας, ένα χάδι στοργικό και μια μικρή δόση ζήλειας: εγώ γιατί δεν έχω τέτοιες φίλες;
Η υπόθεση: Η Λία, η Βιβή και η Εύη γνωρίζονται στις αρχές της δεκαετίας του 70, στο σχολείο, στον κυκεώνα των αλλαγών της Μεταπολίτευσης. Αν και διαφορετικές μεταξύ τους, αποδεικνύεται πως όσα τις ενώνουν είναι περισσότερα από όσα τις χωρίζουν και δένονται με την ένταση και την ορμή της εφηβείας, όταν όλα μοιάζουν να είναι “για πάντα”. Στην περίπτωσή τους ,όμως, θα αποδειχθεί ότι όντως κάποια πράγματα κρατάνε μια ζωή. Οι τρεις φίλες ενηλικιώνονται, ζουν ευτυχισμένες και δύσκολες στιγμές, ενώ άνθρωποι μοιραίοι τις σημαδεύουν για πάντα. Έχουν, όμως, πάντα η μία την άλλη και αυτό είναι τελικά το μόνο που έχει σημασία. Σαν φάρος μέσα στη σκοτεινιά, η φιλία τους θα καθορίσει την πορεία τους, με τρόπο που ούτε το είχαν ποτέ φανταστεί.
Διάβασε το: η Άννη Παπαθεοδώρου μας δίνει ένα αριστοτεχνικό γυναικείο τρίο, σκιαγραφημένο με λεπτομέρεια, ευαισθησία και ανθρωπιά. Οι τρεις τους δεν είναι ψυχρές ηρωίδες ενός μυθιστορήματος, αλλά τρεις από εμάς. Η καθεμιά με το δικό της τύπο, χαρακτήρα, αδυναμίες και θέλω. Προσιτές και ανθρώπινες, μας συγκινούν, μας παρασύρουν στη ροή της ζωής τους, τις νιώθουμε και τις πονάμε. Ακόμα και αν είμαστε διαφορετικές, αν διαφωνούμε, αν στη θέση τους ίσως κάναμε κάτι άλλο, αναγνωρίζουμε την ομορφιά και τη δύναμή τους. Στο τέλος γίνονται δικό μας κομμάτι!
Σίγουρα θα ταυτιστείτε με κάποια από τις τρεις ή θα αναγνωρίσετε κομμάτια του εαυτού σας. Πίσω, όμως, από την ιστορία των κοριτσιών, υπάρχουν και άλλα σημεία που αξίζει να σταθείς. Η συγγραφέας μας δίνει τη μεγάλη εικόνα, την εικόνα μιας Ελλάδας που αλλάζει, μαζί με τις ζωές των κοριτσιών. Από τη δεκαετία του 70, μέχρι το σήμερα, η διαδρομή είναι μεγάλη και δαιδαλώδης. Η Μεταπολίτευση, η Αλλαγή και η σύγχρονη οικονομική κρίση είναι τα σκηνικά της ζωής των ηρωίδων, αλλά και της δικής μας. Σε κάνει να σκεφτείς πως επηρέασαν και τις δικές μας ζωές, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.
Βαθμολογία :
3.9/5
Όλες οι τελευταίες δημοσιεύεις για το βιβλίο,