Ο υδροβιότοπος του Καλοχωρίου αποτελεί το όριο ανάμεσα στο φυσικό και το ανθρωπογενές περιβάλλον κι εμποδίζει την έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα να εισβάλει στο Δέλτα του Αξιού. Ανάμεσα στο όριο αυτό κινούνται και οι φωτογραφίες των μελών της Λέσχης,

 Οι ψυχοθεραπευτές Γιάννης Βαϊτσαράς και Τρύφων Ζαχαριάδης, αναλύοντας ο ένας του βιβλίο του άλλου, τοποθετούν τους πρωταγωνιστές των μυθιστορημάτων τους, «Η Μία και η Άλλη» και  «Τι έγινε ρε Φωτεινή;» αντίστοιχα, στο περιβάλλον εκείνο που στρέφει την προσοχή των αναγνωστών σε όσα κρύβονται πίσω από τις λέξεις της χαρισματικής αφήγησής τους.

  Τα ερείπια ενός κυβερνητικού κτηρίου, πιθανόν ενός ωδείου της δυναστείας των Τσιν (221-207 Π.Χ ), έφεραν στο φως αρχαιολόγοι στην επαρχία Σαανσί της βορειοδυτικής Κίνας.

 Μια μεγάλη ιστορική έκθεση για τη βιομηχανική ανάπτυξη στην Ελλάδα άνοιξε τις πόρτες της στο κοινό, καλώντας μας να ανακαλύψουμε ένα ταξίδι 160 χρόνων της ελληνικής βιομηχανίας, από τις απαρχές της έως το παρόν και το μέλλον της.

  Χρειάστηκαν επτά χρόνια προκειμένου να…προσληφθούν επτά φύλακες και να επαναλειτουργήσει (να καταστεί «ανοιχτός» και επισκέψιμος για το κοινό) ένας από τους σπουδαιότερους αρχαιολογικούς χώρους στο κέντρο της πόλης- το ανάκτορο του Γαλερίου (στην οδό Δημητρίου Γούναρη και τη σύγχρονη πλατεία Ναυαρίνου). 

«Υπάρχουν πόλεμοι και ήττες και νίκες του ανθρώπινου είδους που δεν είναι στρατιωτικές και που δεν είναι καταγεγραμμένες στα χρονικά της ιστορίας».

 «Με αφορμή τα προϊστορικά κυπριακά ειδώλια και, ειδικότερα, την αξιοσημείωτη ασάφεια ως προς την ένδειξη φύλου σε αυτά, καλλιτέχνες από την Κύπρο και την Ελλάδα, ως «άλλοι» αρχαιολόγοι, καλούνται να  προσεγγίσουν ερμηνευτικά ένα μείζον θέμα που σήμερα απασχολεί και τη σύγχρονη μετα-πολιτισμική θεωρία

11 νέοι καλλιτέχνες, απόφοιτοι Σχολών Καλών Τεχνών, για  πρώτη φορά σε εικαστική ομάδα κάτω από το πρίσμα ενός κοινού προβληματισμού: της επαναχρησιμοποίησης της «ύλης και του συμβόλου».