Η «επώνυμη» αφήγηση παραμυθιών και η «καταστροφή» της… χθες βράδυ στο Δημοτικό θέατρο της Καλαμαριάς.
Από πέρυσι ο Δήμος Καλαμαριάς έχει εντάξει στις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις μια όμορφη δράση για παιδιά και γονείς, που πραγματοποιεί στο θέατρο Μ. Μερκούρη. Καλεί γνωστούς ηθοποιούς, που με τη θεατρική τους εκφραστικότητα στο λόγο, αφηγούνται επίκαιρα παιδικά παραμύθια, εμπλουτίζοντας την αφήγηση με χριστουγεννιάτικη μουσική από τη φιλαρμονική του Δήμου. Ως ιδέα ακούγεται ενδιαφέρουσα και εντελώς μέσα στο γιορτινό κλίμα των ημερών, ειδικά όταν πρόκειται για προσεκτικά επιλεγμένα παραμύθια. Παρακολουθώντας ωστόσο την περσινή εκδήλωση είχα εκφράσει ενστάσεις για την παντελή έλλειψη θεατρικότητας στην αφήγηση, κάτι απαραίτητο όταν απευθύνεσαι σε μικρά παιδιά και κάτι που περιμένεις αυτονόητα από ηθοποιούς. Προσθέτοντας επιπλέον ότι για το παιδί, το διάσημο όνομα ενός ηθοποιού που το ίδιο πιθανότατα αγνοεί, δεν αποτελεί βεβαίως «κράχτη», παρά μόνο για τον γονιό του. Το ίδιο απολαμβάνει μια αφήγηση όσο περισσότερο παραστατική γίνεται- και από τον πλέον «άσημο», και βέβαια μια στεγνή ανάγνωση – έστω και άψογα χρωματισμένη από «διάσημο, δεν αρκεί να ελκύσει την προσοχή του.
Τη φετινή αφήγηση ανέλαβαν οι Χ. Σιμαρδάνης και Δ. Μακαλιάς, μόνο που ο δεύτερος λόγω ασθένειας δεν κατάφερε να συμμετέχει και έτσι το εγχείρημα ανέλαβε εξ ολοκλήρου ο Χ. Σιμαρδάνης. Αναμφίβολα, μία από τις πιο χαρισματικές φωνές, με τη βαθιά, ζεστή χροιά του, την άψογη άρθρωση, την εκφραστικότατη εκφορά του λόγου, για να διηγηθεί ένα υπέροχο παραμύθι για το άγαλμα του «ευτυχισμένου πρίγκιπα». Ένα εξαιρετικό κείμενο με σπουδαία μηνύματα για παιδιά και όχι μόνο, που ενδιάμεσα παρεμβλήθηκαν τα μουσικά χριστουγεννιάτικα της φιλαρμονικής. Και πάλι όμως με απόλυτη στατικότητα, καθισμένος ο ηθοποιός σταθερά στην καρέκλα να διαβάζει, με μόνο «εφόδιο» τη θαυμάσια εκφραστική φωνή του … η οποία σίγουρα μπορεί να ταξιδέψει έναν ενήλικα, αλλά τον δύσκολο λιλιπούτειο ακροατή;
Προφανώς η ευθύνη δεν ανήκει στον εκάστοτε ηθοποιό που καλείται για απλή «αφήγηση», αλλά στην διοργάνωση της δράσης. Και είναι απορίας άξια η προχειρότητα για έναν Δήμο με μεγάλη εμπειρία και ευαισθησία σε σχετικά δρώμενα, όταν εδώ και χρόνια οι παιδικές βιβλιοθήκες του για παράδειγμα, διοργανώνουν άπειρα θεατρικά παιχνίδια και δραματοποιημένες αφηγήσεις παραμυθιών, θεωρώντας αυτονόητα για παιδική δράση τα στοιχεία «θέαμα» και «κίνηση». Είναι λογικό λοιπόν να απορούμε που σε παρόμοια γιορτινή, ανοιχτή εκδήλωση, λείπουν παντελώς, χωρίς την παραμικρή κινησιολογία, ένα μίνιμουμ έστω θεατρικότητας, ένα ελάχιστο οπτικό ερέθισμα, «ξεπετώντας» τη δράση με στεγνή αφήγηση- όσο εξαιρετικά ειπωμένη κι αν είναι-, απλά από έναν γνωστό (στον γονιό) ηθοποιό. Και ο κυρίως αποδέκτης, το παιδί, πόσο το απολαμβάνει;
Ρητορικό το ερώτημα, γιατί φυσικά το παιδί με τον αυθορμητισμό του το δείχνει άμεσα! Και μιλάμε για παιδιά δημοτικού που μπορούν να λειτουργήσουν ως ακροατές παρόμοιων αναγνωσμάτων και εντούτοις μετά το πρώτο τέταρτο τα βλέπεις να δυσανασχετούν, να στριφογυρνάνε, να γκρινιάζουν, γιατί… τι παράξενο, βαριούνται! Ο κύριος με τα γυαλιά στη σκηνή, που καθισμένος στην καρέκλα διαβάζει με υπέροχη φωνή, ένα υπέροχο μακροσκελές παραμύθι, έχει πάψει να παρουσιάζει ενδιαφέρον γι αυτά… Προτιμούν να ανακαλύψουν τις… δυνατότητες του πτυσσόμενου καθίσματος, να διερευνήσουν τις λεπτομέρειες του πατώματος, να περιδιαβούν απανωτά τις σκάλες, να ασκηθούν στο κλώτσημα του μπροστινού, να σκαλίσουν τη σακούλα με τα πατατάκια… οτιδήποτε άλλο εκτός από το να προσηλωθούν σε κάποιον που απλά μιλάει επί σκηνής- παρά τις πιέσεις του γονιού, γιατί… τι παράξενο, είναι μικρά παιδιά!
Ωστόσο στη χθεσινή εκδήλωση - με πολύ λιγότερο κόσμο από πέρσι - η κατάσταση ήταν οριακή… Με την έννοια ότι κάποιοι γονείς, πραγματικά δεν έχουν το Θεό τους! Διότι, για έναν περίεργο λόγο, εξέλαβαν τη συγκεκριμένη εκδήλωση, περίπου ως… παιδότοπο και κουβάλησαν από βρέφη μηνών μέχρι νήπια ενός και δύο χρόνων, προκειμένου να… παρακολουθήσουν αφήγηση παραμυθιού!!!Αποτέλεσμα; Τα βρέφη να κλαψουρίζουν, τα νήπια να φωνάζουν και να χοροπηδούν, μάνες και μπαμπάδες να τα ταχταρίζουν στην αγκαλιά και να ψάχνουν πιπίλες με ένα διαρκές «σουτ» στο στόμα, να τα βγάζουν για δευτερόλεπτα έξω όταν το πράγμα ξέφευγε και εισέπρατταν αγριεμένα βλέμματα, να ξαναμπαίνουν μέσα και το σκηνικό να επαναλαμβάνεται ανά πεντάλεπτο, παραμένοντας ωστόσο πιστοί στην… κουλτουριάρικη εκπαίδευση του βρέφους με το στανιό, χωρίς να αποχωρούν, μπας και ηρεμήσει το κακόμοιρο από την τύχη που του επεφύλαξε ο ανεγκέφαλος γονιός!
Ο οποίος σίγουρα χρειάζεται… περαιτέρω διερεύνηση, διότι ΠΩΣ να εξηγήσεις την ακατανόητη / αψυχολόγητη επιλογή του; ΠΟΥ πας χριστιανέ μου το βρέφος και ΤΙ σου φταίμε οι υπόλοιποι; Γιατί δεν φτάνει που το έφερε να «παρακολουθήσει» αφήγηση, δεν φτάνει που ούτε ο ίδιος κατάφερε να ακούσει λέξη εκτός από τα δικά του «σουτ» και με το συνεχές μπες-βγες, δεν φτάνει που αναστάτωσε το σύμπαν με τη φασαρία και λογικά τον άτυχο αφηγητή, επιπλέον δεν άφησε ούτε κανέναν δύστυχο διπλανό ή παραδιπλανό να παρακολουθήσει με στοιχειώδη ηρεμία… Και μιλώ ως «δυστυχής» εξ ιδίας πείρας, που τόσο εγώ όσο και η ανηψιά μου που συνόδευα, μόλις μετά βίας, κόπων και βασάνων καταφέραμε να ακούσουμε το παραμύθι, χάνοντας φυσικά αρκετά σημεία από συνεχή παράσιτα. Όπου το κλαψούρισμα εναλλασσόταν με φωνή, χοροπηδητό, «σσσσσσς», έξοδο, είσοδο και τούμπαλιν… Με τους γονείς αμετακίνητους στην απόφαση να «παρακολουθήσουν» μέχρι τέλους!
Και καθώς ο εκνευρισμός μετά από μία ώρα, είχε ήδη χτυπήσει «κόκκινο», μόλις ο Χ. Σιμαρδάνης τελείωσε την αφήγηση και ρώτησε «θέλετε και δεύτερο παραμύθι;», κοιταχτήκαμε με την ανηψιά μου και χωρίς να πούμε λέξη, σηκωθήκαμε με αυτόματο συγχρονισμό από το κάθισμα και όπου φύγει- φύγει! Στην επιστροφή, αφού έκανα μια μεγάλη βόλτα να ηρεμήσω, σκεφτόμουν- χρονιάρες μέρες, πόσο κάφροι μπορεί να είναι κάποιοι, αδιαφορώντας προκλητικά για τις συνέπειες της στάσης τους και πόσο διαφορετικά μπορούσαν να είναι όλα με μια σοβαρή, προσεγμένη, ευφάνταστη διοργάνωση, που θα τιμούσε την ωραία ιδέα, τον αποδέκτη στον οποίο απευθύνεται και τον αξιόλογο καλεσμένο, που… χαρά στην υπομονή του! Κρίμα…
#Κουλτουρόσουπα #kulrurosupa #ΤέχνηΚαιΒιβλίο #ΔήμοςΚαλαμαριάς #ΘέατροΜελίναΜερκούρη #ΧριστουγεννιάτικεςΕκδηλώσεις #ΑφήγησηΠαραμυθιών #ΧριστοςΣιμαρδάνης
