Γράφει ο Μανώλης Ιωαννίδης για την Κουλτουρόσουπα.
Μοντάζ επικαιρότητας
Σπάσαμε κάνα ρεκόρ αυτή τη βδομάδα; Βόρεια Ελλάδα vs. Νότια, συμμορφωμένοι vs. ασυμμόρφωτοι; Η μόνη ανοσία που θα αποκτήσουμε νομίζω είναι απέναντι στα ζοφερά νέα. Α, τόσοι πέθαναν; Και τι, την προηγούμενη βδομάδα ήταν περισσότεροι! Σιγά μωρέ, για τόσους το κάνουν ζήτημα… Ο καθένας βέβαια από τα ιδεολογικά αποδυτήρια απ’ τα οποία βγαίνει για να αντιμετωπίσει τον αντίπαλο, και να σκοράρει στη νοητή εστία, την οποία ήδη στο μυαλό του έχει παραβιάσει πολλάκις.
Εν τω μεταξύ, συνωμοσίες για την απογραφή δεν διαβάζω κι ανησυχώ. Δηλαδή τι φάση, λευκή επιταγή είναι η κατάσταση! Μάλλον λευκή κόλλα θα ‘πρεπε να πούμε, μιας και καθετί στα μάτια κάποιου πανέξυπνου διορατικού (σε αντίθεση μ’ εμάς, την προβαταρία) είναι ένα best seller, με εκατό αραχνοΰφαντες πλοκές, εν τη γενέσει. Αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα! Και μπορεί η σχέση μου με την ΠίστηTMνα είναι αντίστοιχη με αυτή του ινδονησιακού πανκ ροκ και της γαλλικής επανάστασης, αλλά τα Χριστούγεννα τα προσμένω όπως ο νεοφιλελεύθερος τις ιδιωτικοποιήσεις. Είναι το περικείμενο στο οποίο αρέσκομαι- αγοραπωλησία χαράς, στολισμοί ύποπτου γούστου, αίσθηση ανεμελιάς, Μόνος στο σπίτι 1/ 2 ή/και 3 ή και όλα μαζί γι’ αυτούς που θέλουν να πάνε από overdose Χριστουγέννων. Είναι χουχουλιάρικη εποχή, δε σηκώνω κουβέντα.
Land of the Free (…whoever told you that is your enemy)
Παρακολουθώντας λίγο απ’ το αγαπημένο μου ριάλιτυ που ονομάζεται Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, φαντάζομαι να ‘χε η Ελλάδα 330 εκατομμύρια κατοίκους. Κι ενώ ο διχασμός και το σύνδρομο του Ψόφου της Γειτονικής Κατσίκας σε καμία περίπτωση δεν μονοπωλούν τον ελληνικό ψυχισμό, αναρωτιέμαι πόσα λεπτά θα άντεχε ένα ελληνικό κράτος με 330 εκατομμύρια Έλληνες. Για reference, τώρα είμαστε περίπου 11. Αδικαιολόγητα ηλεκτρική σκέψη…
Πούλα με λοιπόν στο ξαναλέω –μπροστά σε έναν καθρέφτη–
Και μιας που είπαμε για ριάλιτυ… Δε θα σταματήσει να με εντυπωσιάζει όχι τόσο η προθυμία των ανθρώπων να ξεφτιλιστούν όσο η παρρησία με την οποία το κάνουν. Αντίστοιχος είναι ο ειλικρινής θαυμασμός μου στις παραγωγές που κάνουν κάστινγκ στους διαγωνιζόμενους καλύτερο από αυτό που κάνουν σε σειρές που το παίζουν σοβαρές και κουλτουριάρικες.
Τραβάμε τη γραμμή σε αυτό το θέμα… αρκεί οι χορηγοί μας να συμφωνούν
Ο πρωταθλητισμός στηρίζεται από βαρύγδουπα συμβόλαια, συνήθως όχι μεταξύ πρωταθλητών και ομάδων αλλά πρωταθλητών και χορηγών. Έτσι, δεν ξεφεύγει η ειρωνεία ότι ενώ για κάποιους σκοπούς έχουμε σταυροφορίες για άλλους δεν είδαμε-δεν ακούσαμε-δε ξέρουμε τίποτα.
Ας πούμε, στη Σαουδική Αραβία καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα οπότε ας μη πάμε να κάνουμε τον καθιερωμένο αγώνα Formula 1 ενώ στη Κίνα ας πούμε που γινόταν τόσα χρόνια το grand prix τα ‘χουν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε υπόληψη.
Ή στο NBA, ο LeBron θα χρηματοδοτήσει πόσα σχολεία και φυσικά, μπράβο του, αλλά τα παπουτσάκια του που κοστίζουν κανα 70ευρο και τα φτιάχνουν στα εργοστάσια της ασιατικής εργατικής παραδείσου, δεν τρέχει κάστανο.
.
Και δεν είναι μόνο οι πρωταθλητές μας. Εταιρείες που αλλάζουν το λογότυπό τους για συμπαράσταση σε κυνηγημένες κοινότητες αλλά… μόνο σε χώρες που δε θα αντιμετωπίσουν χοντρά προβλήματα για αυτό, είναι κάτι το απολύτως επαναστατικό και συμπονετικό. Τόσο προβλέψιμοι είμαστε.
Δεν γίνεται να λύσουμε όλα τα προβλήματα τις ανθρωπότητας την ίδια χρονική στιγμή, το κατανοώ. Υποθέτω λοιπόν ότι άλλοι σκοποί είναι πιο ιεροί από κάποιους άλλους. Απλώς επειδή ζούμε στην εποχή που αν δεν είσαι ευαισθητοποιημένος ή ενημερωμένος για κάτι, σημαίνει ότι είσαι εναντίον του, ας σκεφτούμε τι επιτέλους είναι ανθρωπίνως δυνατόν να γίνει όχι για show αυτοπροβολής αλλά για πραγματική αλλαγή.
Ύστερα απ’ τον κόσμο
Kάθε Παρασκευή στην Κουλτουρόσουπα.
..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..