Γράφει για την Κουλτουρόσουπα.
Συνεχίζουμε την αναδρομή στη μουσική που μου έμαθε κάμποσα πράγματα, σε εύπεπτα χρονικά διαστήματα και ίσως βοηθήσει κι εσάς, κάπου, κάπως. Κάποτε κατευθείαν και κάποτε μετά από χρόνια καταλάβαινα τι ήταν αυτό που με τα τραβούσε σ’ αυτά τα τραγούδι και για πού προοριζόταν τα αντικλείδια που μου δίνανε και κυρίως τις πόρτες που έπρεπε να πρώτα ψηλαφήσω ότι είναι εκεί και μετά να ξεκλειδώσω.
Ή έτσι νομίζω.
Can’t Stop, Red Hot Chili Peppers: Πρόκειται για το τραγούδι που, στα νιάτα μου (να ‘ταν τα νιάτα δυο φορές, τα γηρατειά ουδεμία), πέρασα 45-50 λεπτά σε ίντερνετ καφενέ, ακούγοντας μια συγκεκριμένη live εκτέλεσή του (στο Slane Castle). Ξανά και ξανά και ξανά, μαθαίνοντας -εννοείται υποσυνείδητα κι όπως συντελείται η πιο βαθιά μάθηση ορισμένες φορές- τι θα πει να παθιάζεσαι με κάτι σε σημείο εμμονής. Εγώ παθιαζόμουν με το συγκεκριμένο βίντεο, οι RHCP παθιάζονταν με το όλο δρώμενο που ζούσαν και οι θαμώνες δίπλα μου παθιάζονταν με ό,τι multiplayer παιχνίδι σκορπούσε απλόχερα οργή, διχόνοια και επίκληση στις μητέρες ανάμεσα σε παρέες. Αλλά αποτελεί σπουδαίο επίτευγμα να καταφέρνει κανείς να βρίσκει κάτι μέσα στο οποίο να χάνεται ενώ ήδη νιώθει ένα μ’ αυτό- ένα λογικότατο παράδοξο που συνήθως καρικατουρίζεται σε χολυγουντιανές ταινίες στο μεταίχμιο α’ και β’ διαλογής με θέμα τον Έρωτα και τον Έναν αλλά που προφανώς δεν περιορίζεται ούτε σε σχέσεις που δένονται με σεντόνια ούτε από ξαναμμένα ζωντανά με καπρίτσια αλά ρουλέτας. Κατάσταση ροής βαφτίστηκε από τους ψυχολόγους φίλους μας κι είναι η ευλογία να κολυμπάς προς τα κάπου έχοντας για άνοση το κενό που προκαλεί η ειλικρινής προσήλωση σε κάτι. Και αυτό ίσως να είναι ένα γευστικότατο ψίχουλο ευτυχίας.
(Επίσημο βίντεο στο youtube: https://www.youtube.com/watch?v=8DyziWtkfBw)
Perfect Day, Lou Reed: Perfect Day λέγεται το τραγούδι που πρωτοβγήκε στο πρώτο album του Lou Reed μετά τους Velvet Underground κι άνετα θα μπορούσε να ονομάζεται και Perfect Song. Σε αυτό το πανέμορφο λοιπόν τραγούδι (που παίζει πιάνο και ο Bowie) περιγράφεται μια μέρα από αυτές αν έχει ζήσει κανείς αξίζει για χίλιες άσχημες. Και μπορεί να είναι μια υπόθεση που δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να αποδείξω αλλά δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει τέτοιες μέρες στη ζωή τους. Δεν είναι κι εύκολο- χρειάζεσαι άξιους συμπρωταγωνιστές, το κάστινγκ είναι επίπονο και ο μεγαλοπαραγωγός σου έχει δώσει αυστηρό χρονικό διάστημα, γι’ αυτό και πολλές τέτοιες μέρες έχουν χαραμιστεί σε audition που θα μείνουν σε ένα μισοπαρήγορο αν. Το ‘χα πετύχει το άσμα σε μια γαλλική ταινία (γαλλική έτσι, θέλω να το τονίσω ότι ήταν γαλλικής γιατί είμαι και κουλτουριάρης, γαλλική) την οποία είμαι σίγουρος ότι μπορώ μάλλον να βρω στο google αλλά δε θέλω. Ως ένα εξαιρετικό τραγούδι τύλιγε τις σκηνές τόσο χουχουλιάρικα και ταιριαστά που έκανε την εμπειρία γιατί όχι και λίγο υπερβατική (όπως μόνο αυτό που νιώθουμε σαν καλή τέχνη το κάνει) και αναντικατάστατη. Δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα από την ταινία αλλά θυμάμαι ότι το τραγούδι έπαιξε προς το τέλος και μέσα στη νεφελώδη ανάμνηση, όπως οφείλουν να είναι η εαυτόν-σεβούμενες αναμνήσεις, εκτίμησα το τραγούδι- μιας από τις πολλές που έκατσα να ακούω και να φαντάζομαι.
(Επίσημο βίντεο στο youtube: https://www.youtube.com/watch?v=9wxI4KK9ZYo)
The Unforgiven, Metallica: Ακούγοντας ίσως ένα από τα διασημότερα μέταλ κομμάτια όλων των εποχών, ειδικά όταν δεν ήξερα τα κατατόπια αυτής της μουσικής γειτονιάς, κατάλαβα ότι τελικά όσο και να μη θέλει κανένας μανιακός φαν να ξεφεύγει η μουσική που λατρεύει από τα καλούπια που συχνά καλώς, την έφεραν εκεί που βρίσκεται, δεν πρέπει να πέφτει σε κομπλεξισμούς. Κακό πράγμα η λατρεία- περιλαμβάνει τύφλωση και πάθος σε βαθμούς τέτοιους, ώστε να αμφιταλαντεύεται σε απόλυτα, μεταξύ εκπλήρωσης και προδοσίας. Όταν λοιπόν βγάλανε τα παιδιά (οι Metallica, ντε) το ’91 το Black Album, ο φρόντμαν ο James o Hetfield μιλούσε για τα λίτρα απογοήτευσης θυμού κι απογοήτευσης που κατάπιαν μονορούφι οι φανς τους όταν άκουσαν ακουστικές κιθάρες. Βλέπετε από τις αρχές του ’80 οι Metallica είχαν εδραιωθεί ως ένα εκ των κορυφαίων thrash συγκροτημάτων και πώς τολμούσαν να μην έχουν μόνο ουρλιαχτά και κιθάρες με ήχο πιο παραμορφωμένο κι απ’ την κοσμοαντίληψη των νεοφιλελεύθερων! Είναι αλήθεια ότι αργόσυρτα κατάλαβα ότι τα στεγανά τα λατρεύουν οι άνθρωποι κι λένε άλλα. Είτε πρόκειται για μουσική είτε για πολιτική είτε για σχέσεις, φαίνεται λίγο ο κώδικας με τον οποίο τρέχουμε (και δε φτάνουμε) και βασίζεται στην αυστηρή κατηγοριοποίηση και την ανθεκτικότητα ως κι εχθρικότητα σε κάθε είδους αλλαγή. Γιατί αν κάτι είναι όμορφο με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που θα ήθελες, το καθιστά ψεύτικο και δεύτερο…
Smells Like Teen Spirit, Nirvana: Άλλη μια περίπτωση που μ’ έκανε να σκέφτομαι πως αυτό που από μακριά φαίνεται λευκή επιταγή είναι μερικές φορές γι’ αυτούς που εξαργυρώνεται θηλιά με οδηγίες χρήσης. Γιατί ανέκαθεν δυσκολευόμουν να κατανοήσω πώς γίνεται κάποιος να βιώνει δυσφορία ενώ τα τραγούδια τα ξέρει μια ολόκληρη νεολαία. Είναι λογικό η αλλαγή στο υψόμετρο να χτυπάει περίεργα στην καλά διαμορφωμένη/προβαρισμένη ψυχοπαθολογία του καλλιτέχνη αλλά πώς γίνεται κάποιος να μην έχει στο νου του, ότι έστω μπορείς να τραυματιστεί ο διάλος και να του χαρίσει υπερβολικά, ευρεία και χωρίς περιστροφές, φήμη; Ευρεία, εφήμερη, επιφανειακή, βαριά-βαριά ή και όχι- οτιδήποτε από αυτά και τίποτα. Οπότε αυτή τη ρευστή έννοια της αποδοχής και διασημότητας που έβρεξε καταρρακτωδώς προς τους Nirvana και τον Kurt Cobain όταν βγήκε το άλμπουμ με αυτό το τραγούδι, την αντιμετώπισε αυτή η μπάντα από το Seattle πότε-πότε κατακρεουργώντας το τραγούδι live, λες και έτσι ήθελε να διώξει αυτούς που πήγαιναν σε συναυλίες για αυτό και μόνο. Και κατάλαβα ότι παρά τα όσα πλείστα καλά μπορεί να έχει κάποιος, η δυστροπία του χαλάει λίγο απ’ την ομορφιά.
(Επίσημο βίντεο στο youtube: https://www.youtube.com/watch?v=hTWKbfoikeg)
Rusty Cage, Johnny Cash/Sound garden: Γενικά διακινείται η άποψη, με κάθε νομιμότητα στο κράτος δικαίου της τέχνης και του γούστου, ότι η mainstream αμερικανική country/folk είναι κατά κύριο λόγο για βλαχαδερά και ανθρώπους που σε αγώνα με τον εαυτό τους θα κατάφερναν να βγουν τρίτοι. Εξαίρεση ο Johnny Cash. Κι αυτό γιατί ο μαυροντυμένος τροβαδούρος (πώς τα λέω…) είχε αυτό το ταμπεραμέντο και την ιδιοσυγκρασία (σμιλευμένη και απ’ τους δικούς του δαίμονες) να ενώνει τα πλήθη μιας και είχε κάτι το επιβλητικό πάνω του. Οπότε θα ‘ταν δυσκολούτσικο να κάνει κακή διασκευή μιας εξαιρετικής έκρηξης, ονόματι Rusty Cage… ή ίσως και πολύ εύκολο. Αλλά ο Johnny o Cash δεν απογοήτευσε. Και ο ίδιος ο Chris Cornell που έγραψε τους στίχους, μίλησε για μηνύματα που έπαιρνε (όταν υπήρχαν ακόμη τηλεφωνητές) για το πόσο καλοί ήταν οι στίχοι, μιας και η απογυμνωμένη από τα πολλά-πολλά βερσιόν του Cash πούλησε αυτό το βροντερή, αντρική (όχι με την κακή έννοια) εξιστόρηση, beat ποίησης. Το συμπέρασμα; Όπως η ιδιοφυία δεν έχει διακόπτη off, έτσι κι ένα καλό τραγούδι, θα σιγολάμπει σε οποιαδήποτε ενορχήστρωση, σε οποιαδήποτε δεκαετία, με οποιοδήποτε απόστολο. Ενδιαφέρον στοιχείο: τη δική τους εκδοχή του θεϊκού αυτού τραγουδιού τη θεωρούσαν ως χαζοβιόλικο Black Sabbath, οι Soundgarden. Κι εγώ λέω ότι το Rusty Cage κοντράρει τα καλύτερα των νονών Black Sabbath, για να μη πω απροκάλυπτα ότι τα ξεπερνάει.
Παρεμπιπτόντως…
.
Τους Horns τους έχετε ακούσει; Είναι ένα φανταστικό συγκρότημα, δεν υπάρχει σας λέω! Και το δηλώνω με κάθε υποκειμενικότητα, υπερκειμενικότητα και περικειμενικότητα γιατί είμαι μέλος, μάνατζερ και μαζορέτα του. Αν σας περισσεύουν δυόμιση λεπτά και σας αρέσουν οι αχρείαστες, γεμάτες ερασιτεχνισμό διασκευές σε γρήγορο ροκ, με κιθάρες με ΔΕΠ-Υ και φωνητικά για τα πανηγύρια, ακούστε τους. Αλλιώς, ξεκάθαρα μη σπαταλάτε τον χρόνο σας, μην τα λέμε συνέχεια για το πολυτιμότατο, δυσεύρετο συνάλλαγμα ονόματι χρόνος.
(Επίσημο βίντεο Soundgarden στο youtube: https://www.youtube.com/watch?v=pBZs_Py-
...και αυτό!
.
.
Ύστερα απ' τον κόσμο
Kάθε Παρασκευή στην Κουλτουρόσουπα.
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media