Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα.
Παρακολουθώντας τότε με το στομάχι κόμπο το βίντεο της αποτρόπαιης δολοφονίας του Ζακ, πίστεψα ότι «εδώ» έχουν τερματίσει η βία, η απανθρωπιά, η κτηνωδία, το μίσος, ότι έχουν φτάσει στα απώτατα όρια και πέραν αυτών ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει τίποτα πιο αποκρουστικό!
.
Μέχρι που προβλήθηκαν δημόσια όσα κατέγραψε η κάμερα στο εργοστάσιο του Κερατσινίου, μετά το τραγικό ατύχημα του 8χρονου κοριτσιού που συνέθλιψε η γκαραζόπορτα! Ένα βίντεο ακόμα πιο σοκαριστικό που σου δυσκολεύει την ανάσα, που πήγε την κτηνωδία ένα βήμα παρακάτω, που απέδειξε ότι σε τούτο το βαρέλι του θανάτου που στροβιλίζεται η σύγχρονη κοινωνία ο πάτος είναι ανύπαρκτος και μάταια τον αναζητάμε! Ότι στο χείριστο δεν υπάρχει υπερθετικός βαθμός ούτε τέρμα, απλά τα όριά του εκτείνονται στο άπειρο και κάποια μοιραία στιγμή τίποτα πια- ακόμα και το πλέον αίσχιστο- δεν θα είναι ικανό να σοκάρει, ως λίγο ή πολύ αναμενόμενο! Η στιγμή ακριβώς της ταύτισης με το τέρας κι όλα δείχνουν ότι ήρθε και στρογγυλοκάθισε για τα καλά!
Αυτό που βλέπουν τα έντρομα μάτια μας στο εν λόγω ντοκουμέντο είναι ένα μικρό κορίτσι να εγκλωβίζεται στο αυτόματο κλείσιμο της βαριάς γκαραζόπορτας μέχρι σημείου σύνθλιψης κι όταν μετά από ώρα ανοίγει, αυτό καταρρέει… Προσπερνώ τα σοβαρότατα ζητήματα εισαγγελικής αρμοδιότητας περί ασφάλειας, ελέγχου, επιτήρησης κλπ. του χώρου για πρόληψη εργατικών ατυχημάτων και εστιάζω στα επόμενα τραγικά λεπτά όπου βλέπουμε – με τεράστια δυσκολία να πιστέψουμε ότι πρόκειται για πραγματικότητα- να περνούν δίπλα από το πεσμένο στο έδαφος κορμάκι, πέντε; έξη; επτά; ούτε θυμάμαι καν πόσοι υπάλληλοι του εργοστασίου, άλλοι πεζοί κι άλλοι με αυτοκίνητο ή φορτηγό από την ίδια αυτή γκαραζόπορτα, να ρίχνουνμια αδιάφορη ματιά στο πεσμένο ανθρώπινο «αντικείμενο» που ενοχλεί την είσοδο και πού βρέθηκε άραγε, να προσπερνούν βιαστικά σαν να είδαν σακούλα σκουπιδιών που κάποια καθαρίστρια θα μαζέψει, άλλοι πιο περίεργοι να πλησιάζουν για να διαπιστώνουν τί σόι πράμα είναι «αυτό» μπροστά στην πόρτα και μετά το θέαμα να απομακρύνονται χαλαρά και δυο ακόμα πιο περίεργοινα… κλωτσούν το πεσμένο και πιθανότατα νεκρό κορμί του παιδιού για να δουν αν… κινείται, όπως θα έκαναν σε ψόφιο ζώο και αφού τσεκάρουνότι ΔΕΝ κινείται, να απομακρύνονται ομοίως χαλαρά!!!
Σταματά το μυαλό, σταματά η καρδιά, σταματούν τα πάντα και είναι ανθρωπίνως αδύνατο να πιστέψεις ότι αυτό που μόλις είδες συνέβη πραγματικά.. ΑΔΥΝΑΤΟ! Λες αποκλείεται, κάπου μπλόκαρε το συγχυσμένο μου μυαλό και βλέπω παραισθήσεις… ή μέσα στη θολούρα της κάμερας δεν μπόρεσα να διακρίνω σωστά.. ή μου δείχνουν μια άθλια εικονική πραγματικότητα πλασάροντάς την για ρεαλιστική… ή κάποιος, κάπως, κάτι «πείραξε» στην καταγραφή κι έκανε μοντάζ… πάντως ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση αυτό που είδα να είναι αληθινή καταγραφή, να περνούν δηλαδή τόσοι και τόσοι δίπλα από παιδί πεσμένο καταγής να ψυχορραγεί ή να έχει ήδη πεθάνει και να προσπερνούν απαθείς, φτάνοντας μέχρι να το… κλωτσήσουν για να δουν αν είναι ζωντανό ή νεκρό! Το ένστικτο επιβίωσης μέσα σου κραυγάζει «ΜΗ το πιστέψεις!», γιατί αν το κάνεις, την άλλη στιγμή η καρδιά και ο εγκέφαλος θα εκραγούν από την αβάσταχτη πίεση ή θα κόψεις μόνος τις φλέβες σου μη αντέχοντας την τρομακτική συνύπαρξη με το γιγαντωμένο τέρας…
Ωστόσο μετά το πρώτο σοκ που παραλύει, σταδιακά επανέρχεται η λογική κι αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρόκειται ούτε για παραίσθηση, ούτε για εικονική πραγματικότητα, ούτε για μοντάζ, αλλά για ντοκουμέντο υπαρκτής πραγματικότητας πέραν πάσης αμφισβήτησης κι όσο κι αν το ένστικτο το απωθεί λυσσασμένα πασχίζοντας για την επιβίωσή σου, η όραση κι η λογική αδυνατούν να το αγνοήσουν σαν να μην το συνάντησαν ποτέ… σε τούτη την μοιραία εσωτερική μάχη δεν υπάρχει νικητής παρά μόνος χαμένος με βαριά τραύματα που είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη.. η οποία, αργά- ασυνείδητα- μεθοδικά, «απεκδύεται» κάθε ανθρώπινο ένδυμα, αποβάλλει κάθε ευαισθησία, συναίσθημα, νόηση, ηθικό κώδικα ή αξίες, καταργεί οριστικά την υψηλή ετυμολογία του «άνω θρώσκω», ρέπει αμετάκλητα σε ό,τι πιο χαμερπές και ποταπό, μεταλλασσόμενη θεαματικά σε ένα «ανθρωποειδές» είδος κτήνους με δύο πόδια να κλωτσούν, δυο χέρια να πνίγουν, ένα κεφάλι γεμάτο σκατά κι ένα ακριβό κοστούμι αντί προβιάς….
Ήμουν βέβαιη ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αντικρίσω εικόνα πιο αποτρόπαιη από εκείνη της δολοφονίας του Ζακ, βλέποντας ένα πρωτοφανές ξέσπασμα μίσους και βίας εναντίον ανυπεράσπιστου θύματος… και όντως σε τούτο το τελευταίο βίντεο δεν υπάρχει πουθενά σκηνή βίας, κανένα ξέσπασμα μίσους, καμιά επίθεση, καμιά ωμότητα, αντίθετα καταγράφει μια χαλαρή, βαρετή μέρα καθημερινότητας σε ένα εργοστάσιο με υπαλλήλους να πηγαινοέρχονται στις δουλειές τους, που απλά κάποιοι κάνουν μια στιγμιαία στάση για να περιεργαστούν «κάτι» και συνεχίζουν τη ρουτίνα… Όταν όμως ξέρεις- βλέπεις ότι αυτό το «κάτι» που προσπερνούν αφού ικανοποίησαν την περιέργειά τους είναι το βαριά τραυματισμένο ή άψυχο κορμί ενός παιδιού, το οποίο επιπλέον κάποια πόδια ανθρωποειδών κλωτσούν σαν ψοφίμι ή σκουπίδι, λες ότι ΠΙΟ βίαιη- βάναυση- αποτρόπαιη- χυδαία εικόνα ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει, νιώθοντας να σώνονται οι λέξεις που έτσι κι αλλιώς αδυνατούν να περιγράψουν το απερίγραπτο! Υπάρχει άραγε σκληρότερη, ωμότερη βία από την αδιανόητη απανθρωπιά που δεν χωρά ακόμα και διεστραμμένος νους;;; Από την αδιανόητη αναισθησία για τη χαμένη ζωή ενός παιδιού που πιθανότατα χαροπάλευε κι ίσως το έγκαιρο νοιάξιμο το έσωζε;;; Για να μην αναφερθώ σε όσα ακολούθησαν στις καταθέσεις τους, όπου με εντολή του αφεντικού έγιναν λαγοί και «δεν είδα- δεν κατάλαβα τίποτα»!
Δεν ξέρω ειλικρινά από τί σόι υλικό είναι φτιαγμένα τούτα τα ανθρωποειδή, τί είδους χαλασμένο εξάρτημα διαθέτουν στη θέση της καρδιάς, με τί σαβούρα είναι παραγεμισμένο το κρανίο, ποιο τοξικό υγρό κυκλοφορεί στις φλέβες αντί για αίμα…Δεν ξέρω πώς κοιμούνται τα βράδια έχοντας αντιμετωπίσει ένα ετοιμοθάνατο ή νεκρό κορίτσι χειρότερα από σκυλί σαν να ήταν σκουπιδοσακούλα… Δεν ξέρω ακόμα αν έχουν παιδιάκι αν για ένα δευτερόλεπτο πέρασε έστω αστραπιαία από τα μάτια η εικόνα του δικού τους παιδιού αβοήθητου κατάχαμα να το προσπερνούν και να το κλωτσούν… Θα μου πεις βέβαια ότι το δικό τους παιδί δεν είναι «γυφτάκι» σαν την 8χρονη Όλγα, ούτε «χαμίνι» σαν τον περιθωριακό πρεζάκια Ζακ για να «αξίζει» παρόμοια μοίρα! Για τον σκατένιο εγκέφαλο των ανθρωποειδών, αλίμονο αν οι ζωές «ανθρώπων ενός κατώτερου θεού» μετρούν ίσα κι όμοιαμε τις πολύτιμες δικές τους, αυτό δα έλειπε! Άλλωστε η αποκτήνωση δεν επιτρέπει ανθρώπινες λειτουργίες στα θλιβερά όντα και ως βαριά νοσούντες με επικίνδυνες μολυσματικές προεκτάσεις, θα έπρεπε να επιληφθούν αυτεπάγγελτα ψυχίατροι…στο μεταξύ θα πρότεινα να δωρίσουν τους εαυτούς τους στην επιστήμη για έρευνα του υλικού τους, μήπως και ανακαλυφθεί το… γονίδιο της απανθρωπιάς κι ανοίξουν νέοι δρόμοι για μια ανθρωπότητα απαλλαγμένη από τέρατα! Μέχρι τότε το «καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει», θα στοιχειώνει βασανιστικά τον ύπνο και τον ξύπνιο μας…
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..