Το μεγαλύτερο μυστικό της ΕυΖωή(ι)ας!!!! Η ΑΓΑΠΗ Kulturosupakia μου…
Από τη Ζωή Οικονόμου.
Kulturosupakia μου σήμερα θα μιλήσουμε για το μεγαλύτερο μυστικό της Ευζωίας την Αγάπη….
Ο Eric-Emmanuel Schmitt είπε κάποτε πως το μόνο που μας διδάσκει ο θάνατος είναι πως είναι επείγον να αγαπήσουμε..
Αγαπήστε Kulturosupakia μου, αρχικά αγαπήστε τον εαυτό σας και μετά διοχετεύστε αυτήν την Αγάπη στους ανθρώπους σας..
Διάλεξα αυτό το θέμα γιατί σαν σήμερα πριν από 28 χρόνια ήρθε στη ζωή ένα υπέροχο πλάσμα που το αγαπάω πάρα πολύ και θέλω να του αφιερώσω όλο το κείμενο.
Με έναυσμα αυτό που είπε ο Κώστας Μαυρουδής στο βιβλίο του Τέσσερις Εποχές,
<<..Μεγάλος ατέλειωτος χρόνος
η θάλασσα να ξέρεις τον διαστέλλει μαρτυρικά
δεν διατρέχεται χωρίς τοπίο και πρόσωπα ο χρόνος…>>,
θέλω να σου πω για τις δικές μας Τέσσερις Εποχές..
Εκεί διατρέχοντας τον χρόνο κοντά στις Τέσσερις Εποχές πριν από 491 μερόνυχτα μου είπες η Αγάπη είναι αγώνας αντοχής.. Εγώ γέλασα σχεδόν παιδιάστικα…
Η Αγάπη είναι ένα πυροτέχνημα που έρχεται ξαφνικά και σκάει στα μούτρα σου και δεν ξέρεις τι να κάνεις, σου φώναξα αυθάδικα…
Το φεγγάρι χαμογελούσε από πάνω μας, η αρχαία αγορά συμπλήρωνε το σκηνικό, ένα χάδι και ένα φεύγω…
Ένα φεύγω που έγινε έρχομαι, ένα συνεχόμενο φευγιό και μια επιστροφή εκεί..
Εκεί διατρέχοντας τον χρόνο στις Τέσσερις Εποχές, στον Αγώνα αντοχής στα Πυροτεχνήματα που έσκαγαν και σκάνε κάθε φορά που λες κάτι βαθυστόχαστο με ύφος διανοούμενου..
Κάθε φορά που χαμογελάς, κάθε φορά που σκαρφίζεσαι ένα ‘’υποχθόνιο’’ σχέδιο και παίρνεις ύφος παιδιού που έκανε ζημιά.. Κάθε φορά που μου δίνεις το χέρι για να σηκωθώ και να μπορέσουμε τρέξουμε μαζί στον αγώνα αντοχής.
Κάθε φορά που μας βρίσκει ο φίλος μας το Φεγγάρι να αναλύουμε και να περιγελάμε τον Μεγάλο ατέλειωτο χρόνο και τη θάλασσα που τον διαστέλλει μαρτυρικά.
Κάθε φορά που γελάμε σαν παιδιά.
Κάθε φορά που μαλώνουμε σαν μεγάλοι.
Κάθε φορά που βλέπω το είδωλο μου στα μάτια σου και εσύ καθρεφτίζεσαι στα δικά μου.
Κάθε φορά που αγανακτώ και αγανακτείς και όμως παραμένουμε Εκεί..
Κάθε φορά που ονειρευόμαστε .
Κάθε φορά που πληγώνουμε το Όνειρο και όμως παραμένουμε Εκεί..
Εκεί, στις Τέσσερις Εποχές, όπου σκάνε Πυροτεχνήματα και ο χρόνος διαστέλλεται, συστέλλεται, εξαφανίζεται και παίρνει μορφή..
Θα δανειστώ τα λόγια του Pablo Neruda και θα σου πω..
Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ’ τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.
Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,
παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
Ο χρόνος είναι ατέλειωτος, αδυσώπητος, άφθαρτος και βασανιστικός… Αν βρεις όμως τα σωστά άτομα και αγαπήσεις, αγαπήσεις βαθιά με όλο σου το είναι χωρίς όρια και φραγμούς τότε θα έχεις καταφέρει να τον κερδίσεις Kulturosupaki μου..
Μόνο τότε ο χρόνος θα έχει γίνει σύμμαχος σου στο παιχνίδι της ζωής .
Χρόνια πολλά Υπέροχο Πλάσμα μου!!! Θα είμαι πάντα εκεί στις Τέσσερις Εποχές μας..
Αναγνωστόπουλα μου σας εύχομαι ολόψυχα να νικήσετε τον χρόνο με την Αγάπη σας.
Η δική σου…
Ζωούλα
Φωτογραφικό υλικό
