“ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΥΝΗΘΩΣ ΤΙΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ… Από την «Πάνδημο Μούσα» της Αριάδνης Καναβάκη.
Εισερχόμενοι αναγνώστες μου στη φθινοπωρινή σεζόν και κατάκοποι πλέον οι περισσότεροι από ένα διφορούμενο και πολλαπλών μαχών καλοκαίρι, η πατρίδα και η μάνα μας Ελλάς, μας απασχολεί άλλη μια φορά διεκδικώντας τις αποφάσεις μας ή μονολεκτικά την ψήφο μας. Η διαδικασία της εισαγωγής στον προπαρασκευαστικό Σεπτέμβρη, για μικρούς και μεγάλους, ίσως είναι η ιδανικότερη περίοδος απλώς για να ερωτηθούμε τι ζωή θέλουμε και με ποιους μπορούμε να τη ζήσουμε. Είναι η Μαμά- Ελλάς που περιμένει ή μάλλον απαιτεί ακόμα μια φορά τη γνώμη μας, είναι και τα τέκνα της που την ταλαιπωρούν με τις πολλές ατασθαλίες, φθάνοντας στο σύνολο το αποτέλεσμα (της γνώμης μας) να οφείλει να είναι προϊόν σοβαρότητας και μόνο. Και τούτα ταυτόχρονα με το γειτονικό σταδιακό χαμό άλλων «Μανάδων –Χώρων» όπως η αξιοθαύμαστη Συρία. Προσωποποιημένες σκέψεις και υποκειμενικές για έναν άνθρωπο ή ένα εκλογικό σώμα/μια χώρα που μπορεί στη συντριπτική του πλειοψηφία να σκέφτεται με το θυμικό θεματικές που ήθελαν τη ψυχραιμία, αλλά πώς να μην συν-αισθανθείς προσωπικά και μόνον, τη γη που σε θρέφει και της απαιτείς ελληνικότατα το «μάννα εξ ουρανού»; Προσωπικό είναι το όφελος μας, προσωπική είναι η χώρα μας, προσωπικά σκεφτόμαστε εκ του πατρός/εαυτός εκπορευόμενοι. Και αν πατριάρχης παραμένει ο εαυτός μας (ο κύριος εαυτός μας), μάνα μας θα είναι πάντα η γεωγραφία που τούτος “φιδοσέρνεται” (κατά Γ. Σκαρίμπα λεξιλόγιο).
Και την πατρίδα και τη μάνα συνήθως συναισθηματικά τις συγχωρείς για όλα τα απρόοπτα που σου φέρνουν ατομικά και συλλογικά. Είναι μακρύς ο κατάλογος μιας ολόκληρης ζωής σε αυτές τις προσωποποιήσεις, είναι ανεξάντλητα τα “δεδομάνα” των αλλαγών και των δοκιμασιών που θα υποστείς και θα αναγκαστείς να μεταμορφωθείς στους ρόλους του αιώνιου παιδιού, του παλλόμενου πολίτη, του εξαντλημένου εργαζόμενου, του ανήσυχου οικογενειάρχη, του μαχόμενου δημιουργού πάσης φύσεως. Δοκιμασία και αλλαγή είναι τα συνώνυμα, τα δεδομένα, μιας ολόκληρης ζωής. Ωστόσο αναγνώστη μου συγχωρείς και θέλεις συνεχώς να κατανοείς τη μητρική σου γη όσο κι αν δυσφορείς στα πλαίσια των αλλαγών που θα δεχτείς και της μόνιμης ταλαιπωρίας που θα υποστείς, ανεξαρτήτως των χαρακτηριολογικών σου τάσεων και αναγκών. Οι μητρικές δοκιμασίες και αλλαγές είναι αρχετυπικά σφοδρές και εκ διαμέτρου αντίθετες από τις όποιες πατρικές απαγορεύσεις έχεις στο παρελθόν ή στο παρόν δεχθεί. Μοιάζει να είναι απλώς δημιουργικές μέσα στην φασαρία τους και στη βαθύτερη κατανόησή τους γιατί θέτουν και εμπεριέχουν ερωτήματα. Πχ ποιος ψηφίζει πάλι, γιατί να αποφασίσω ξανά για το πολιτικό μου πλαίσιο, ποιοι είναι όλοι αυτοί που βυζαίνουν τη δική μου γη, ποια η δική μου ευθύνη στη μητρική (& πατρική) μου γη, ποιος θα με βοηθήσει ή ποιος θα εξασφαλίσει τη δική μου τη ζωή; Σεπτεμβριανά ερωτήματα που ζητούν μια σύννομη συγχώρεση/προσπάθεια και μια ακόμα αλλαγή σε ότι μέχρι χθες πιστέψαμε ότι γνωρίζουμε καλά. Αλλαγή και δοκιμασία με την επανάληψή τους στο απρόοπτο και μόνιμη την αβεβαιότητα σε ότι μας αφορά και μας ζητεί μια αρχή, στο ανάγνωσμα της δικής μας και της κοντινής αλλότριας ζωής. Στην ευθυμία του και τελειώνοντας εμείς θα επικαλεστούμε ακόμα μια φορά τον ποιητή. Καλή μας ψήφος και υπομονή!
Γεώργιος Σουρής (1853-1919)
Ἀρχηγοί
Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.
Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! … κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.
Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα…
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.
Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;… πενῆντα ξεφυτρόνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;… θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.
Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,
ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·
ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος, ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,
ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.
Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα πέρα,
ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.
Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης.
Φωτογραφικό υλικό
