Τελικά, λόγω της συγγνώμης χάθηκε το φιλότιμο; Από τη στήλη «Εντός, εκτός και επί…του τάπητος» της Ιωάννας Καμενίδου.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους! Να μη ρωτήσω πως τα περάσατε; Σαββατοκύριακο ήταν, είμαι σίγουρη πως περάσατε πολύ ωραία. Εγώ ως συνήθως, όχι. Είμαι με διάστρεμμα 2ου βαθμού. Παιδιά, τι κακό και αυτό φέτος; Τι χρονιά; Φτάνει! Φτάνει! Άντε να τελειώνει η εξεταστική, να εγκατασταθώ στην παραλία. (τη διαδικασία αγοράς μαγιό, την προσπερνώ εσκεμμένα) .
Σήμερα θέλω να συζητήσουμε ένα θέμα αρκετά σημαντικό για μένα τα τελευταία χρόνια. Το θέμα της συγγνώμης και της πραγματικής συγχώρεσης. Αφορμή για το θέμα αυτό, στάθηκε η συνομιλία που είχα πριν δυο μέρες με μια κοπέλα που αγαπώ και που κάποτε αγαπούσα ακόμα περισσότερο. Ήταν παρέα μου στις αρχές της πανεπιστημιακής μου ζωής, έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις μαζί της, αλλά δυστυχώς μια μέρα… απλά εξαφανίστηκε. Δε μου έδωσε κάποια εξήγηση, δε με αποχαιρέτησε, δε μου είπε ποτέ τι έγινε. Σε όσους με ρωτούσαν, απαντούσα απλά ότι μάλλον έψαχνε πράγματα που εγώ δεν μπορούσα να της δώσω. Δυο χρόνια μετά της έστειλα μήνυμα γιατί είδα ένα πολύ έντονο όνειρο το προηγούμενο βράδυ και ήθελα να δω αν είναι καλά (γενικά έχω θέμα με τα όνειρα, αλλά αυτό το αφήνω για άλλη φορά). Μου απάντησε, μιλήσαμε και ανάμεσα σε αυτά που μου είπε, μου ζήτησε συγγνώμη για όλα όσα συνέβησαν και είπε πως ο εγωισμός της την εμπόδιζε να μου μιλήσει τόσο καιρό.
Δεν είχα κάτι να συγχωρέσω, γιατί δεν κράτησα ποτέ κακία για το όλο θέμα. Απλά απομακρυνθήκαμε, δεν υπήρξαν υστερίες. Τα είπαμε στο προηγούμενο μόλις κείμενο άλλωστε. «Μην τραβάς τις σχέσεις μέχρι να σπάσουν». Είμαι σίγουρη όμως πως χρειάστηκε πολύ δύναμη για να παραδεχτεί το λάθος της και μου έδειξε πως ο άνθρωπος που θυμάμαι, είναι ακόμα εκεί. Έμεινα όμως μετά την κουβέντα μας να σκέφτομαι, πόση βαρύτητα έχει μια συγγνώμη και πως μια απλή λέξη, έχει τη δύναμη να φέρει τα πάνω κάτω. Στην κοινωνία του «εγώ» και σχεδόν ποτέ του «εμείς», οι άνθρωποι μαθαίνουν να υπερασπίζονται τον εαυτό τους ακόμα και όταν έχουν άδικο. Ακόμα και όταν ξέρουν ότι έφταιξαν. Θυμάμαι μια φορά στην Τετάρτη δημοτικού, είχα ξεχάσει να κάνω την αντιγραφή μου και όταν ζήτησα συγγνώμη από την alltimefavoriteδασκάλα μου, εκείνη μου είπε πως «από τότε που βγήκε το συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο». Έτσι έμαθα να μην πετάω τη λέξη από δω και από εκεί χωρίς πραγματικά να το πιστεύω. Κανείς άλλος δεν το έχει ακούσει; Χρειάζονται όλοι εντατικά μαθήματα ανθρωπιάς;
Ακόμα και από θεολογικής πλευράς, η «συγγνώμη» είναι η βάση της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης. Η θρησκεία μας λέει ότι ακόμα και αν είσαι ο πιο σκληρός άνθρωπος, ο πιο αιμοσταγής δολοφόνος, αν λίγο πριν πεθάνεις καταλάβεις το λάθος σου και ζητήσεις αληθινή, ουσιαστική συγχώρεση από το Θεό, εκείνος θα σε κατατάξει σε καλή μεριά. Γι αυτό και η εξομολόγηση είναι τόσο σημαντική για την Εκκλησία. Γιατί ζητάς πραγματική συγγνώμη από το Θεό, μέσω του επίσημου εκπροσώπου Του στη γη. Του ιερέα.
Θέλει κουράγιο, θέλει θέληση και μεγαλείο ψυχής το να ζητήσεις συγγνώμη. Ακόμα μεγαλύτερο μεγαλείο ψυχής χρειάζεται για να συγχωρέσεις κάποιον. Τρελαίνομαι όταν ακούω να λένε «σε μισώ», «είσαι εχθρός μου» κλπ. Τι το τόσο βαρύ μπορεί να σου έχει κάνει κάποιος ώστε να τον μισείς πραγματικά; Γιατί σπαταλάς φαιά ουσία μιλώντας άσχημα και άσχημα και άσχημα για κάποιον, ενώ μπορείς απλά να δεχτείς ότι… ό,τι έγινε, έγινε. Αρκετά. Στην τελική, υπέρ σου είναι. Εσύ θα φανείς ανώτερος.
Είναι πολύ μικρή η ζωή για μίση, κακίες και έχθρες. Να μην ξεχνάς, αλλά να συγχωρείς. Ναπερπατάς με το κεφάλι ψηλά, γνωρίζοντας ότι από όλες τις εμπειρίες σου, κάτι έχεις κρατήσει. Από όλους τους ανθρώπους, κάτι έχεις πάρει. Να ζητάς συγγνώμη όταν ξέρεις ότι έχεις άδικο. Να παραδέχεσαι το λάθος σου και να προχωράς μπροστά. Άνθρωποι είμαστε, συνέχεια λάθη κάνουμε. Αν είναι με κάθε πέσιμο να κλαίμε, δε θα μάθουμε ποτέ να περπατάμε.
Αρκετά με την Μητέρα Τερέζα που κρύβω μέσα μου.
.
Τα λέμε την επόμενη Τρίτη!
Τα λέμε την επόμενη Τρίτη!
Φωτογραφικό υλικό
