«Τα εν οικω(λόγια) εν δήμω… επί προσωπικού»
Καλέ μου φίλε αναγνώστη (προσέχεις προσφώνηση;), μέχρι να μου δώσεις εσύ το θάρρος, το παίρνω μόνη μου για να σου εξομολογηθώ ότι έρχομαι στο δεύτερό μας ραντεβού… λίγο «μαγκωμένη»(;), λίγο «ένοχη»(;) Έχω την αίσθηση ότι το πρώτο μας υπήρξε κάπως… λειψό! Μα καινούργια στήλη και να σε υποδεχτώ με ένα ξερό «αφού σας καλωσορίσω», δευτερεύουσα πρόταση ανάμεσα σε παρενθέσεις, και… βουρ στο ψητό; Χωρίς ένα γλυκό λόγο, ένα απεριτίφ για το καλό, δυο συστάσεις, έτσι για τη γνωριμία, ένα κατευόδιο; Και να πω ότι είμαι αγενής ή πρωτάρα, όχι, δεν θα το πω! Παραπλανημένη ίσως, καινούργια στο site και τους κώδικές του σίγουρα, παρορμητική με το παραπάνω, αλλά όχι, τέτοιο… ατόπημα δεν «μου» του δικαιολογώ! Μη σου πω ότι εκ των υστέρων μου φάνηκε και λίγο… βαρύ το μενού για πρώτο ραντεβού και μάλλον κι εσύ, μεζέ ψιλοτσίμπησες… Και αφού κλωθογύρισα κάμποσο τις ενοχές μου, είπα: «κοπελιά (ποιητική αδεία!) πάρτο αλλιώς!» Πού ποντάρεις δηλαδή; Στο ότι ο άλλος διαβάζει «οικολογία» και του τρέχουνε τα σάλια; Με μια επικαιρότητα γύρω του που καίει και τσουρουφλίζει, με θέματα απίστευτα που τρέχουν με ταχύτητα τρέϊλερ, με σούργελα όλων των αποχρώσεων που δίνουν τροφή για δυο σεζόν, με τσέπες άδειες και μυαλό μαρμελάδα… «άσε μας ρε κοπελιά, εσύ κι η οικολογία σου! Όλα τα είχαμε, αυτή μας έλειπε»…
Φωτογραφικό υλικό
