Ίσως κάποτε σου συγχωρήσω πολλά βουλευτή… Το χειροκρότημα ΠΟΤΕ! Από την Π. Στασινοπούλου.
Μια από τις μελανότερες σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας- για την ακρίβεια κατάμαυρη -πίσσα, επισφραγίστηκε στο «ναό της δημοκρατίας» υπό τον ήχο βουλευτικών χειροκροτημάτων! Μια από εκείνες τις σελίδες ως συνέχεια των προηγούμενων , που ΑΝ οι θεσμοί δεν είχαν μεταβληθεί σε θλιβερές καρικατούρες, θα στοιχειοθετούσε ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ, από τις αισχρότερες. Με ποινή ένα σύγχρονο Γουδί και ένα κατηγορητήριο που θα υπερέβαινε τις 7500 σελίδες του ψηφισμένου πολυνομοσχεδίου. Κατά ΠΑΝΤΩΝ των 300, ως φυσικών ή ηθικών αυτουργών, ΜΗΔΕΝΟΣ εξαιρουμένου, όσο κι αν οι αντιπολιτευόμενοι μη ψηφίσαντες προκαλούν με την εμετική υποκρισία του «αμέτοχου» στο έγκλημα της προδοσίας. 300 οπλισμένες κάνες να σημαδεύουν 300 άχρηστα κεφάλια με διεφθαρμένες ψυχές, παραταγμένα στον τοίχο της ντροπής…
Κι εγώ ο λαός, ένορκος της δίκης και θεατής στην απονομή δικαιοσύνης, θα τους κοιτάξω για τελευταία φορά ίσια στα μάτια. Θα είναι ένα βλέμμα που ξέρω ότι δύσκολα θα το αντέξω, γιατί πιθανότατα στα μάτια τους να αναγνωρίσω «εμένα». Ένα βλέμμα στον καθρέφτη που θα πονέσει και ίσως την τελευταία στιγμή το φοβηθώ… ίσως με κλονίσει… Μα δεν θα προλάβω να σταματήσω τις κάνες. Στην δική μου ουτοπία οι θεσμοί λειτουργούν. Οι αποφάσεις εκτελούνται. Το δίκαιο έχει μία ανάγνωση. Δεν χωρούν «δημιουργικές ασάφειες», παλινδρομήσεις, μυστικά και ψέματα, απάτες… Όχι, δεν θα σταματήσω το «πυρ», έστω κι αν πυροβολώντας τον καθρέφτη γίνω θρύψαλλα μάζί με το είδωλό μου. Θα σκύψω το τραυματισμένο μου κεφάλι να αποχαιρετήσω δια παντός τους εκπροσώπους μου, αυτούς που ΕΓΩ έχρισα και νιώθω την ευθύνη- σφαίρα στην καρδιά.
Ψάχνοντας άλλοθι να την αποποιηθώ, θα βρω πολλά. Οι επιλογές με στένευαν σαν θηλιά… εκβιάστηκα – πάντα «δημοκρατικά» βεβαίως… παραπλανήθηκα σε βαθμό εξαπάτησης… τα κριτήρια μου, η κοινωνική μου συνείδηση, η πολιτική μου γνώση είναι ανεπαρκή… Ωστόσο, ΟΥΤΕ στους χειρότερους εφιάλτες μου μπορούσα ποτέ να διανοηθώ τη θεαματικότερη μετάλλαξη του αιώνα! Την Αριστερά να ταυτίζεται με όσα πολέμησε άγρια στην αιματοβαμμένη ιστορία της, να φορά τη μαύρη προβιά του λύκου, να μεταβάλλεται εν μια νυκτί από τιμημένο και άφοβο θύμα σε ανάλγητο θύτη, προδότη, δοσίλογο, υποταγμένο… ΝΑΙ, ξέρω, οι γνωστές «συγκυρίες»… Βλέπεις, δεν έχω μόνο εγώ άλλοθι, έχουν και οι ανήθικοι εκπρόσωποί μου και παίζουμε εκατέρωθεν το χυδαίο παιχνίδι «ποιος το έχει πιο μεγάλο»!
Εντάξει εκπρόσωποι, νικήσατε! Το δικό σας άλλοθι των μνημονιακών συγκυριών είναι τεράστιο και μπορείτε με άνεση να καλύπτετε πίσω του τα πάντα: ψευτιές, υποκρισίες, ανικανότητα, λαϊκισμό, αλαζονεία, φιλοδοξίες… την τρικυμία του κρανίου σας! Μπορείτε ακόμα πίσω από τον όγκο του να κρύβετε βολικότατα την αισχρή μετάλλαξη μιας σπουδαίας ιδεολογίας που καπηλευτήκατε, χωρίς ποτέ να σας ανήκει, την αρχομανία του πεινασμένου για εξουσία, που όχι μόνο έγινε «παντός καιρού», αλλά σάρωσε σύμπαντα τα καιρικά φαινόμενα! Τί πάω και θυμάμαι… μόνο μια λοβοτομή στο κέντρο της μνήμης με σώζει, διαφορετικά όποτε την ανακαλώ, οδηγούμαι με μαθηματική ακρίβεια εκεί που με περιμένουν βλοσυρό προσωπικό και ασπροντυμένοι ασθενείς με άδειο βλέμμα. Μια κατάληξη που σίγουρα δεν θα αποφύγω γιατί επιπλέον, ως επιστέγασμα όλων τούτων, ακούω ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ! Κανονικό, όχι σαν το «ακούω φωνές» της Ζαν ντ’ Αρκ.
Παρακολουθώντας την παράσταση «Οι 300 Άθλιοι», βλέπω τους 153 «αριστερούς και κάτι… ψιλά» να χειροκροτούν τη νομιμοποίηση της εσχάτης προδοσίας και το πρώτο που σκέφτομαι είναι το ενδεχόμενο σοβαρής πνευματικής/ ψυχικής διαταραχής ή μαζοχιστικής/ σαδιστικής διαστροφής, γιατί υπό φυσιολογικές συνθήκες το φαινόμενο, αδύνατον να ερμηνευτεί! Από την άλλη όμως, δεν πρόκειται για «μεταδοτικά» νοσήματα ώστε να έχουν προσβληθεί ΚΑΙ οι 153 ως επιλεκτική επιδημία, αν και τίποτα δεν αποκλείεται. Πασχίζοντας να βρει εξήγηση το καταπονημένο μου μυαλό, που τελευταία έχει κρασάρει σε έναν αγώνα άνισο με το παράλογο, κατέληξε ότι πιθανόν το εν λόγω χειροκρότημα να οφείλεται σε ανακούφιση, ένα λυτρωτικό «ουφ» στην πίεση του φόβου. Ή να πρόκειται για κεκτημένη ταχύτητα ή εθιμοτυπική συνήθεια, ανεξαρτήτως ουσίας και περιεχομένου. Ή να αφορά σε παιδαριώδη θριαμβολογία επί των αντιπάλων... Κρατώντας βεβαίως πάντα το πλέον αληθοφανές ενδεχόμενο της διαταραχής και ταυτόχρονα διαστροφής.
Θα δεχτώ την ανακούφιση από τον φόβο, έστω κι αν προσπαθείς να τον ξορκίσεις παράδοξα με ασυνάρτητες, σπασμωδικές, αλαζονικές κινήσεις, δείχνοντας ακόμα πιο θλιβερός, υποταγμένος και γελοίος. Το ξέρω βουλευτή ότι ΦΟΒΑΣΑΙ. Ότι χιλιάδες φόβοι στοιχειώνουν το ταραγμένο σου μυαλό- στο βαθμό που το διαθέτεις- κι αδυνατείς να ξεφύγεις. Φόβος από το ξένο αφεντικό, φόβος από τον ντόπιο αρχηγό, φόβος για την ευθύνη, για την απώλεια της καρέκλας, για να αντικρύσεις τους ψηφοφόρους σου, να περπατήσεις στο δρόμο, να ακολουθήσεις τη συνείδησή σου, να πεις ένα μοιραίο ΟΧΙ ή ΝΑΙ… Το τέρας σε κρατά δέσμιο και σου κουνά τα νήματα κι εγώ που σε έστειλα εκεί, μπορεί να μην αναγνωρίζω πια το θλιβερό ανθρωποειδές- μαριονέτα, αλλά σε στιγμές αυτοκριτικής δεν μπορώ να αποφύγω μαζί με το αίσθημα αυτολύπησης και το αίσθημα οίκτου για σένα, τον ανεπαρκή φοβισμένο που υπερτίμησα αξιολογώντας λάθος.
ΟΜΩΣ… όταν συνοδεύεις με κορώνες «πόνου» την υποταγμένη ψήφο σου, αυτή που βάζει την υπογραφή της στην καταδίκη/ εξαθλίωση του λαού και στο ξεπούλημα/ υποθήκη της χώρας … όταν δεν παραλείπεις με κάθε ευκαιρία να μοιρολατρείς για όσα άθλια εξαναγκάζεσαι να ψηφίζεις… όταν το δάκρυ τρέχει κορόμηλο για τα σκληρά, αντιλαϊκά μέτρα που υποτίθεται ταράζουν την αριστερή σου συνείδηση… ΠΩΣ να δικαιολογήσω το χειροκρότημα στην παρωδία;ΠΩΣ να ερμηνεύσω τη χαρά σου σχιζοφρενή, που πριν λίγα λεπτά έκλαιγες για αυτά που χειροκροτάς; Συνειδητοποιείς ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; Έχεις προδώσει τα πάντα, έχεις φτάσει στον ύστατο ξεπεσμό, έχεις ξεπουλήσει τη χώρα και οδηγήσει ως δήμιος στη λαιμητόμο αυτούς που σου χάρισαν το προνόμιο να βρίσκεσαι εκεί και… ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΑΣ!!! Προφανώς το μέγιστο ταλέντο σου στην ΞΕΦΤΙΛΑ! Αντί να αξιοποιήσεις το υποκριτικό σου ταλέντο και να παραστήσεις σιωπηλά τον «θλιμμένο», μπας και σώσεις τα προσχήματα και γίνει πιστευτός ο «πόνος» σου. Φαντάζομαι το εθιμοτυπικό πρωτόκολλο θα σου το συγχωρούσε. Εδώ όμως έρχεται η ψυχοπνευματική διαταραχή να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές… Με αποκορύφωμα την ανίατη περίπτωση Καμμένου με τις καμμένες δηλώσεις, που η μπόχα της τσίκνας «μαστούρωσε» το πανελλήνιο!
Ξέρεις ο χώρος που βρίσκεσαι, δεν ήταν πάντα το μπουρδέλο που τον κατάντησες. Από τα έδρανα που κάθεσαι πέρασαν φωτεινά μυαλά, μεγάλοι ηγέτες, χαρισματικές προσωπικότητες κι ακούστηκαν λόγοι ιστορικοί που έδωσαν νόημα και αξία στο χειροκρότημα. Δεν το ευτέλισαν σε γελοία, προκλητική, μηχανική συνήθεια μαριονετών. Το οποίο άλλωστε δεν θα πάψει ποτέ να είναι αυθόρμητη εκδήλωση θαυμασμού για ένα σπουδαίο ερέθισμα του μυαλού, της ψυχής ή των αισθήσεων. Εκτός κι αν η κομματική επιταγή, παράλληλα με την εκβιασμένη ψήφο περιλαμβάνει και εκβιασμένο χειροκρότημα, που σε περίπτωση αδράνειας θα μαστιγωθείς. Αν δηλαδή μέσα στα απαράβατα βουλευτικά σου καθήκοντα είναι: α) να δηλώνεις οπωσδήποτε «πόνο» για τον απαραίτητο λαϊκισμό, β) πονάς- ξεπονάς να ψηφίζεις τέρατα, χωρίς την παραμικρή ένσταση κι ας δείχνεις σχιζοφρενής, γ) να χειροκροτάς οπωσδήποτε το σώου, ως ένδειξη « είμαστε γαμάτοι!» για να μπεις και στο μάτι της μειοψηφούσας αντιπολίτευσης…. «Ζήλειααα… ψώρααα… κερδίσαμεεεε!».
ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΡΙΠΛΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ… Δεν αξίζεις ούτε καν την οργή μου…
