.
Από τον Γιάννη Φασούλα.
Ιδιαίτερο και τάξη είναι δύο χωριστές καταστάσεις... και σου ταιριάζει μόνο η μία.
Με πέντε άτομα, είναι ένα τρίο και ένα ζευγάρι. Με έξι, είναι δύο τρία ή τρία ζευγάρια. Όταν χάσεις το μέτρημα, τότε λέγεται όργιο.
Σου πάει το μπιζμπιζέ, ή το showtime; Σ’ αρέσει να μιλάς σαν άνθρωπος, ή να γκαρίζεις σαν τον Χάρη Ρώμα στη Μεγάλη Φάση; Ακούς πραγματικά τις ερωτήσεις των παιδιών, ή είσαι σ’ άλλη τροχιά, σ’ άλλη γη, σ’ άλλη χώρα, όταν βγάζεις μονόλογο Σκύλες της Λύσσας για τα στατιστικά παραγωγής σταφίδας στο Ελληνικό Βασίλειο το 1860;
Σπριντ και μαραθώνιος είναι δυο διαφορετικά αγωνίσματα. Θεός ο Κιπτσόγκε, αλλά δεν έπιασε ποτέ ούτε το μισό των 44,72 χλμ/ώρα του Μπολτ.
Μάθε τη γλώσσα της σιωπής
(Όταν ψάχνεις πλαγιό τιτλο, πάντα θα υπάρχει κι ένα τραγούδι).
H Γωγούλα λύνει ασκήσεις, κι εσύ από πάνω της άνετος, αυτή έχει πελαγώσει κι εσύ κάνεις πλάκα. “Τι επιρρηματική μετοχή είναι αυτήηηη;” – “Δεν ξέρω....” – “Σε τι χρόνο είναι;” – “Σε αόριστ -”Τη μαλώνεις γλυκά με τα μάτια, σε φάση τελευταίο βλέμμα της Τζένιφερ Λόπεζ στο βίντεοκλιπ του Get Right. “Σε μέλλοντα”. – “Και ποια επιρρηματική μετοχή είναι πάντα σε χρόνο μέλλονταααα;;” – “...η τελική... ”. Χαϊδολογάς ερωτεύσιμος το νερό της βρύσης, που πέρασε η ώρα, ζεστάθηκε, κι έβγαλε φυσαλίδες,και παριστάνεις ότι πίνεις το νικητήριο Τζιν Τόνικ, καθώς παίζεις σε βίντεο κλιπ του Ενρίκε. Πετάς και το στυλό στο τραπέζι, “εγώ ο Σούπερμαν καθάρισα τα χοντρά, εσείς τα απολειφάδια μαζέψτε ό,τι απέμεινε”.
Στο μυαλό σου, τα λόγια της Ελένης της Τσιάμη, από τα παιδικά σου χρόνια: Ας είσαι φυτό, δεν πειράζει, θα βρεις μια καλή κοπέλα, που θα σε θέλει για να της λύνεις τα μαθήματα.
Στο μεγάλο κοινό η σιωπή δεν είναι πλέον συνθήκη ρομ-κομ. Είναι redalert. Είναι το τελευταίο στάδιο ανοχής πριν αρχίσουν τα ξεφωνητά και οι ώριμες ντομάτες. Είναι να μην κάνει ένας την αρχή.
Έλα ρε παιδιά, τι συλλογισμός είναι αυτός; Από το μερικό στο γενικό, εύκολο είναι. Μούγκα και ψίθυροι, και βγαίνουν τα άιφον γκάλαξυ χέσε μέσα. Και τώρα; Να πεις κανένα ανέκδοτο; Εκείνο με τη φούτσα, που τους αρέσει. Δεν υπάρχει λέξη “φούτσα”, Κωστάκη. Υφάρχει κύριε, φώς δεν υφάρχει. Έλα άστο, το έχεις πει έξι φορές από τον Σεπτέμβρη. Το λες πιο συχνά απ’ όσο λέει ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης την ιστορία με τον μεθυσμένο Λαρισαίο που του ζητούσε την “Αφήγηση”. Να τους δώσεις πέντε λεπτά διάλειμμα, όχι πετώντας, αλλά αναπαύοντας καρυωτακικά τον μαρκαδόρο στο τραπέζι, γιομάτος παραίτηση της ζωής; Ναι, και; Πιστεύεις ότι έτσι τα παιδιά θα μεταμορφωθούν σε φωστήρια σαν τη Ματίλντα, ή ότι θα σε πάρουν από πίσω και θα σου τραγουδήσουν το Please Forgive Me του Μπράιαν Ανταμς;
Nunc est bibendum... για να μην πω bibendus.
(Όποιος το πιάσει αυτό, είναι πολύ μάγκας)
Είσαι το λάθος μου το τελευταίο...
Μεταξύ μας, τα ιδιαίτερα δεν είναι καμιά σοβαρή πρόκληση. Ό,τι χαζομάρα και να πεις, διορθώνεται. “Μα λύου λυέσθω δεν κάνει; Γιατί τώρα είναι αφικού κι όχι αφίκου;”. Έχει πάει εννιά παρά δέκα το βράδυ κι είσαι δέκα ώρες σερί, ποιος αόριστος βήτα, εσύ τώρα είσαι βίβα λα βίτα. “Είναι εξαίρεση, επειδή προηγείται σύμφωνο αντί για φωνήεν” – “Ναι, αλλά λέμε πείθου, όχι πειθού” – “Ναι, τα δισύλλαβα δεν υπακούουν στον κανόνα”. – “Και τότε γιατί λέμε γενού κι όχι γένου;” – “Γιατί τα ένρινα υπακούουν σε έναν δεύτερο κανόνα, που αναιρεί τον πρώτο”.
Αντιλαμβάνεσαι πολύ καλά για ποιο λόγο σκότωσαν τον Σωκράτη. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες.
Η Γωγούλα δεν θα πειστεί βέβαια, αλλά στο 1vs1 ποτέ μαθητής δεν θα πάει κόντρα στον δάσκαλο, εκτός αν είναι κανένα πλουσιοτσογλανάκι Μακόλεϊ Κάλκιν “πληρώνω κι απαιτώ”, ή ατσάλινος αγωνιστής με βαρβάτο γνωστικό υπόβαθρο, σε φάση Μέλιος Καδράς στο Ένα Παιδί Μετράει τ’ Άστρα. Έτσι κι αλλιώς, όταν θα κάνει την πατάτα στις πανελλήνιες, εσύ θα καλπάζεις στο ηλιοβασίλεμα.
Στην τάξη υστερείς αριθμητικά, κι αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο. Δεν θες να δεις κι εσύ τη φάτσα σου να κάνει το γύρο του Facebook μέσα από τα 25 megapixel άιφον γκάλαξυ χέσε μέσα. Σε στρίμωξαν; Απαιτείται αυτοσχεδιαστική ευστροφία Ακάλυπτου, υποκριτική Τζόι Τριμπιάνι, ή έστω κάκαλα Χακάν Σουκούρ με Βασίλη Παλαιοκώστα, για να πεις “άσε με να το δω, και θα σου πω την επόμενη φορά”.
Αυτό βέβαια ισοδυναμεί με life lost, αλλά έχουν ο ένας τον άλλον. Δεν σε παίρνει.
Είσαι μακριά...
Αν νομίζεις ότι η παράδοση μαθήματος από πέντε μέτρα απόσταση είναι απλό πράγμα, πρέπει να δεις τη φάτσα σου στο 3Κ, όταν μαζεύεις θάρρος για να φωνάξεις “οδηγέ, άνοιξε και λίγο πίσω!”. Αν δεν έχεις τη σπιρτάδα του Τζίμη Πανούση και τη φωνή του Μάκη από το Ευτυχισμένοι Μαζί, καλύτερα ζήτα να αναλάβεις το τμήμα του Σ.Δ.Ε., με τους τρεις καριερίστες οπωροπώλες λαϊκής και την Αντιγόνη, τη εξηνταπεντάρα συνταξιούχο υφάντρα, που έρχεται μια φορά το δίμηνο. Να καθήσετε σε διάταξη Πι να συζητάτε για το πώς άλλαξε έτσι η εκπαίδευση, και να σχολιάζετε την αγκωνιά του Βαρεχάο στον Ζήση και το κάρφωμα του Σχορτσιανίτη στα μούτρα του Γιάο Μινγκ.
Η απόσταση είναι μανίκι, και αυτό φαίνεται στο χειροκρότημα. Στα ιδιαίτερα φεύγεις πρώτος, σφίγγοντας το χέρι του κυρ-Γαβριήλ με το μαύρο εικοσάευρο, και της κυρα-Φούλης με το κουραμπιεδάκι από τον Αλτίνογλου. Στο φροντιστήριο μένεις τελευταίος ως μια γκουρού-like φυσιογνωμία, που οι πεφωτισμένοι βγαίνοντας χαιρετούν ευβλαβικά, ωστόσο πάντα από το barrier των πέντε μέτρων απόσταση. Μη σκαλώσεις που σε αποφεύγουν λες και μόλις βγήκες από το ΑΧΕΠΑ φορώντας γαλαζοτιρκουάζ μάσκα. Μπορεί να αποβεί προς όφελός σου αν αγαπάς το σκόρδο, ή αν μόλις γύρισες από βδομάδα διακοπών, ξεχνώντας ότι όλα σου τα ρούχα αναπαύονται στον σάκο με τα άπλυτα. Η κοντινή επαφή στο ιδιαίτερο, αντιθέτως, είναι προτιμότερη, αν πέντε λεπτά πριν την παράδοση είχες την ατυχία να ξηλωθεί το παντελόνι σου σε εκείνο το γαμοευαίσθητο για τις ραφές σημείο που σμίγουν τα μπατζάκια μεταξύ τους.
Choose your destiny.
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη*
.
So you think you can teach
.
Κάθε Τετάρτη στις σελίδες του Kulturosupa.gr
------------------------
--------------------
----------------
Ακολουθήστε μας στα social media
