Από τον Γιάννη Φασούλα.
Η κυρία Ρίτσα τσιγκουνεύτηκε ξανά τα 5 ευρώ την ώρα που της παίρνεις για φιλολογικά στην κόρη της, και καταλήγεις να κλαις τη μοίρα σου στο σαρδελο-27 από Σταυρούπολη για Πανεπιστήμια. Κι εκεί που όλο το βράδυ φαινότανε για σκάρτο, έρχεται μια αφίσα πίσω από τη θέση του οδηγού και σου φτιάχνει τη διάθεση: Το αγαπημένο σου ιδιωτικό σχολείο κάπου στη Θέρμη-Πυλαία-Πανόραμα κλπ. σχεδιάζει “Ημέρα Ανοιχτής Πόρτας”, όπως μεταφράστηκε στα ελληνικά η οξιντεντάλε συνήθεια της “Οpen Door Day” (a.k.a. “είχες και στο χωριό σου πανακότα, μωρή κότα;”, κλασσικά). Μια μέρα γνωριμίας με το σχολείο, γεμάτη ομιλίες, ξεναγήσεις, κινέζικο σκάκι με τους μαθητές της άλφα, πυθαγόρειο τάβλι με τους μαθητές της βήτα, τέτρις σε φυσικό μέγεθος από ανακυκλωμένα υλικά, γιατί πάνω απ’ όλα αγαπάμε το περιβάλλον (ναι στα ναρκωτικά, όχι στις πλαστικές σακούλες) κλπ. Αύριο είναι η μέρα σου, λοιπόν.
Τώρα βέβαια θα μου πεις, σε τέτοια μέρα χαράς, με σένα θα ασχοληθούν;
Ο τολμών νικά.
Εννιά το πρωί στο 2Κ
.
Ξαναματαδιαβάζεις το βιογραφικό σου από τις τρεις το χάραμα. Τέτοιο γράψε σβήσε, ούτε όταν έστελνες το πρώτο σου γράμμα στον παιδικό σου έρωτα, τη Τζένιφερ Λόπεζ, με αγγλικά επιπέδου μπί τζούνιορ. Η Τζένιφερ δεν απάντησε ποτέ, και για να την ξεπεράσεις στράφηκες στην Ελένη Πέτα, που ήταν πιο next door girl και δεν χρειαζόσουν και lower. Σήμερα όμως είναι αλλιώς. Σήμερα ξέρεις ότι σχεδόν πάντοτε πρέπει να πάει το βουνό στον Μωάμεθ.
Ωπα.
Το μπρόκολο το κατέβασες από τη φωτιά; Ναι. Όχι. Δεν ξέρω, δεν απαντώ. Να κατέβεις εδώ στο Ιπποκράτειο, να γυρίσεις σπίτι να τσεκάρεις; Όχι, θα πας στο ραντεβού με την Ιστορία. Ναι αλλά, κι άμα βρεις το σπίτι παρανάλωμα; Ναι αλλά, κι άμα χάσεις την ευκαιρία για συνέντευξη;
Θέμα προτεραιοτήτων. Θα πας να παίξεις κινέζικο σκάκι. Και μπρόκολο πυρί μιχθήτω.
.
Στου παράδεισου την πόρτα
Λες να μας κάνουν έλεγχο την τσάντα; Για καλό και για κακό, ας πετάξουμε το σάντουιτς και το ξινόμηλο, μην μας πουν και γύφτους που φέρνουμε φαΐ από το σπίτι. Σιάζουμε τη ζακέτα, μέσα το πουκάμισο, έξω το κασκόλ (δίνει αέρα Ευρώπης). Ο γιακάς είναι βέβαια ασιδέρωτος, αλλά η ομορφιά προκύπτει από την ατέλεια, κι ένα μικρό ελάττωμα κάνει το ωραίο να δείχνει ωραιότερο (δεν θυμάμαι σε ποιο μεσημεριανάδικο το είχα ακούσει αυτό, αλλά το θέμα συζήτησης ήταν η ελιά της Ζουγανέλη).
Έρχεται ο σεκιουριτάς.
– Καλησπέρα σας, είστε για την ημέρα ανοιχτής πόρτας;
(Ευγενικός).
– Ναι.
– Παρακαλώ, περάστε.
(Ευγενέστατος)
– Ευχαριστώ.
– Είστε ενδιαφερόμενος γονέας, ή πατέρας κάποιου μαθητή ή αποφοίτου;
(Μαρούσκα, σημείωνε: Να θυμηθώ να αγοράσω μια λορεάλ ρεβιταλίφτ.)
– Τίποτα από τα δυο, είμαι εκπαιδευτικός, ενδιαφέρομαι για εργασία.
– Εντάξει ρε φιλαράκι, όπως γουστάρεις. Καλό κουράγιο.
See that girl?
.
Τη λένε Ελίζαμπεθ Αντουανέτ Ριμπερί Σβαινστάιγκερ ντε λα Γκουαρντιόλα και είναι η γενική διευθύντρια, εντεταλμένη από το εξωτερικό (κάθε σοβαρό ιδιωτικό σχολείο έχει κολλητιλίκια και με μια από τις Μεγάλες Προστάτιδες Δυνάμεις, σαν τα κόμματα του 19ου αιώνα). Τέλοσπάντων, αυτή είναι που πρέπει να γλείψεις ανηλεώς, σαν τον πιτσιρίκο στη διαφήμιση του Μάγκνουμ (“φανταστικέ τροχονόμε”).
Σε πλησιάζει.
– Καλημέρα σας, μπορώ να σας φανώ χρήσιμη κάπου;
Καλημέρα λες, με το βιογραφικό στο χέρι. Να το δώσεις με τη μία, να τελειώνουμε να φεύγουμε (έχει και κοτοπουλάκι λεμονάτο στη λέσχη); Ε όχι, αυτό λέγεται κλοπή εκκλησίας. Και μετά τι θα γράψουμε για την Κουλτουρόσουπα;
– Όχι, δεν πειράζει, να μη σας αποσπάσω από τους καλεσμένους σας. Θα τα πούμε και πάλι σε λιγάκι.
Καλός μακάκας.
Τέσσερις πήγε…
.
Το κοτοπουλάκι πέταξε. Τα πόδια σου πονάνε από τις απανωτές ξεναγήσεις στα εργαστήρια φυσικοχημείας. Τα μυαλά σου πονάνε από ξιπασμένους μπαμπάδες που σε είδαν ασυνόδευτο και με ακυρωμένο εισιτήριο ΟΑΣΘ, και την ψυλλιάστηκαν ότι είσαι προλετάριος. Η τσάντα σου έχει βαρύνει κατά εφτά διαφημιστικά φυλλάδια, δυο λευκώματα, σαρανταδύο αιτήσεις εγγραφής, κι ένα κουλουράκι από πηλό σε σχήμα smiley, που σε κέρασαν οι μαθητές της άλφα για παρηγοριά, επειδή είσαι τόσο φελλός που κατάφερες να χάσεις και στο κινέζικο σκάκι. Το μόνο που μένει ατσαλάκωτο στη θλιβερή σου εικόνα είναι το βιογραφικό.
Οι ας ελπίσουμε κάποτε συνάδελφοί σου μαζεύουν καρέκλες ντιβάνια κρεβάτια πολυθρόνες και μπαίνουν στα αυτοκίνητά τους να φύγουν. Τώρα δηλαδή αυτοί οδηγούν φορντ μοντέο, κι εσύ παρακαλάς την κυρα Ρίτσα για πέντε ευρώ την ώρα; Απαράδεκτο. Σκυλιάζεις.
Η Χουανίτα Τουμποφλόρες είναι και πάλι μπροστά σου, και είναι η τελευταία σου ευκαιρία. Το και το, είμαι αυτός, είναι το ονειρό μου να εργαστώ εδώ, θα κάνετε λίγο “φρρρρρ” να σας ακούσω; Ναι αλλά ξέρετε, δεν χρειαζόμαστε καινούριους εκπαιδευτικούς. Καλά, μπορεί να χρειαστείτε κάποτε. Δεν μπορώ να κάνω κάτι εγώ ξέρετε, η επιλογή προσωπικού καθορίζεται από ανώτερους. Πόσο ανώτερους μωρή Κοντολίζα Ράις, σκέφτεσαι, εσύ είσαι η βασίλισσα Κλεοπάτρα και ο καγκελάριος Μέτερνιχ του σχολείου. Στείλτε το βιογραφικό σας στη γραμματεία και αν προκύψει κάτι, θα σας έχω υπόψη. Σαχ ματ.
Fairytale gone bad
.
Φεύγεις με εκείνο το γλυκύ, απαλλακτικό συναίσθημα “τουλάχιστον εγώ προσπάθησα”. Έκλεισε μια πόρτα, έκλεισε μια σκοτούρα. Μπορείς να ξαναγυρίσεις στο ταληροϊδιαίτερό σου στη Σταυρούπολη, χωρίς να σκέφτεσαι τι θα γινόταν “εάν”. Έχει πάει εξίμισι η ώρα, ο ήλιος πέφτει, και φτάνεις σπίτι καλπάζοντας στο ηλιοβασίλεμα, σαν τον Λούκυ Λουκ.
Κρύο μπρόκολο για βραδινό. Και να λες κι ευχαριστώ.
