Από τον Γιάννη Φασούλα *
.
Πότε όμως πρέπει να βγάζεις τον σκασμό;
Ο Ισοκράτης είχε πει “μίλα μόνο όταν το γνωρίζεις καλά, κι όταν είναι μεγάλη ανάγκη”. Εσύ όμως δεν ακούς τον θείο Ισοκράτη, κι ας τον διδάσκεις στο άγνωστο Δευτέρα-Τετάρτη. Καλά, τώρα θα μου πεις, κι φίλος μου ο Μιχάλης, ο κοινωνιολόγος, που διδάσκει Ρουσσώ, πρέπει να φέρνει μαζί του και μια γκιλοτίνα τσέπης για να κάνει περιτομή στους αδιάβαστους, όπως ο καλόγερος Τακ στους Ήρωες με τα Κολάν;
Μεγάλο κεφάλι ο Μιχάλης, οχτώ χρόνια νεότερος από μένα, και πάει για διδακτορικό, εγώ με το ζόρι παίρνω μεταπτυχιακό. Κλασσικά, από δω ο δόκτωρ Κούπερ, ο δόκτωρ Κουθραπάλι, και ο παρακατιανός Μίστερ Βόλοβιτς.
“Κύριε, αφήστε την να μιλήσει”
Η Περσεφόνη είναι από κείνες τις μαθήτριες που έχουν πολλά να πουν, αλλά λίγο η δυσλεξία, λίγο η εσωστρέφεια, λίγο το υπεραγχωτικό της φωνής μου, που κάνει την Ελισσάβετ να πετάγεται έντρομη και να της κάθονται στο λαιμό τα ψίχουλα της πρασόπιτας, όλα αυτά την κάνουν να μιλάει όπως ο Καντακουζηνός στη Μαιρούλα την κομμώτρια. Εκεί λοιπόν που προσπαθεί να τοποθετηθεί επί του νέου αντικαπνιστικού νόμου σε άπταιστη διάλεκτο Θωμάς Μάτσιος, αντιπρόεδρος ΠΑΕ Εδεσσαϊκού, πετάγομαι και παίζω σκετσάκι με τα αγόρια “είμαι εγώ καπνιστής κι εσύ αντικαπνιστής, τι έρχεσαι να μου πεις;”. Ο Μήτρογλου η Ασπασία, κλασσικά μάιτι μάους, προστάτης των αδυνάτων, πετάγεται και μου βάζει πάγο. “Αφήστε την να μιλήσει, κύριε”. Παίρνει θάρρος κι η Ιζαμπέλα με το μαλλί φουσκωμένο απ’ τη Διδώ σαν τη Μόνικα Γκέλερ στα Μπαρμπάντος, “ε ναι κύριε, δεν είναι σωστό, αφήστε την Περσεφόνη να εκφραστεί”.
Χρυσά μου, εγώ για σας το κάνω, για να μη βαρεθείτε. Δεν σας καπελώνω. Τι, σας καπελώνω;
Τώρα που το σκέφτομαι, σας καπελώνω.
Πστ, θεάρα, το παράκανες. Κι όχι μόνο φιμώνεις τα παιδιά, αλλά εφαρμόζεις δυο μέτρα και δυο σταθμά. Νομίζεις ότι η τάξη έχει ιερό καθήκον να ακούσει το ανέκδοτό σου με τα σαλιγκάρια στις ράγες του τραίνου, αλλά ο φουκαράς ο Μηνάς “διακόπτει τον ειρμό σου” όταν ξεκινήσει το άλλο με τον Χριστό και τον Μωυσή που παίζαν γκόλφ. Όταν στις 29 Νοεμβρίου μνημόνευσες τα γενέθλια της Μπαρτσελόνα, θεώρησες ότι είσαι πολύ σπουδαίος ξερόλας με ταλέντο στη διαχείριση νεανικού ακροατηρίου. Αλλά όταν στις 20 Απριλίου ο Νίκος προσπάθησε να σου υπενθυμίσει τα γενέθλια του ΠΑΟΚ, εσύ την ψώνισες που τα παιδιά ξέρουν τα γενέθλια του ΠΑΟΚ κι όχι του Χίτλερ, γιατί αντί για χίστορυ τσάνελ βλέπουν μπεταράδες τελεία gr, ο μον ντιε, κελ ντεκαντάνς, Ντένη Μαρκόρα κι έτσι.Πιστεύεις ότι καλλιεργείς κλίμα εμπιστοσύνης και αποφόρτισης άγχους διακόπτοντας την παράδοση για να αφηγηθείς τον Κρίστμας στόρυ χωρισμό σου με τη Μαριάντζελα. Αλλά επιβάλεις δυναμικά την τάξη μόλις η Ασπασία πετάξει το κινητό στον τοίχο γιατί ο Ρούντι ταγκαρίστηκε στο Κόφι Αιλαντ με τη Ζενίλντα, μόλις η Ελισάβετ βλεφαρίσει του αγοριού απέναντι που πέφτει για κοιλιακούς με ανοιχτές κουρτίνες, και μόλις η Ιζαμπέλα κάνει κοπάνα από το μάθημα για να γιορτάσει την επέτειο 413 ημερών με το αγόρι της, γιατί είναι 413 οι εργάτες στο εργοστάσιο.
Και τον πρασόπιτα ολόκληρη και τον Ρούντι χορτάτο;
Προσωπικά
Θα πάθεις πλάκα μόλις ανακαλύψεις πόσο υποκειμενικό είναι το “θεάρα” που λες στον εαυτό σου. Πόσο “χεσθήκαμεν” είναι το γενικό συναίσθημα που προκαλείς όταν απαγγέλεις εκστασιασμένος μισή στροφή από την Παράξενη Γιορτή του Χατζηγιάννη, τον οποίο σημειωτέον δεν ακούει πια ούτε η μάνα του. Πόσο χασμουρητό ξεσηκώνεις, όταν μιλάς για “εξαιρετική παράσταση του Κιμούλη, να πάτε”, ή όταν λες ότι “το Μιλάνο είναι πάρα πολύ ωραίο, να το επισκεφθείτε στην πρώτη ευκαιρία”, ξεχνώντας ότι το ΠΑΣΟΚ έχει πέσει εδώ και δέκα χρόνια, κι ότι βρίσκεσαι σε Κοινωνικό Φροντιστήριο, όπου τα σκατάκια από κάτω σε ανέχονται μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν να πληρώσουν 3 ευρώ την ώρα για ιδιαίτερα.
Αν θες ιστορικό ανάλογο, θυμήσου πόσο αδιάφορη άφηνε την Καλλιρόη η επίδειξη πνεύματος στο αμφιθέατρο με γλωσσολογικές παρατηρήσεις αρχαίας ΠρωτοϊνδοευρωπαΪκής, ενώ εκείνη χάζευε το τατουάζ άσο μπαστούνι του ψηλού μη Κύπριου Ροδίτη με κυπριακή όμως προφορά, που σέρφαρε στο Σκρουτζ ΜακΜπουκ εν ώρα παράδοσης, Μπάμπης ή Νίκος λεγόταν, δεν θυμάμαι, μοιάζουν κιόλας.
Προσωπικά δεν έχεις αίσθηση, αυτό που ζεις αν είναι αλήθεια η παραίσθηση.
Ελαφρυντικά
Από την άλλη, τι να κάνει και ο έρημος ο καθηγητής, όταν από κάτω επικρατεί η Σιωπή των Αμνών με μουσική υπόκρουση We don’t talk anymore; Δεν πρέπει να γεμίσει τον χρόνο; Πρέπει να επιστρέψουμε σ’ εκείνες τις προντιλταϊκές εποχές παιδαγωγικής, που ο δάσκαλος ήταν ένα ομογενές μίγμα από Αγκάθα Τραντσμπουλ στη Ματίλντα, Ορέστη Μακρή στο Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο και Καρλάφτη/Καρούμπαλου στο Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα;
Ας μας συντροφεύεσει αυτό το ερώτημα τεταρτιάτικα, στο δρόμο για το ΠΜΣ Νεοελληνικής. Οκτώ ώρες σερί με την κυρία Μαίρη, που δεν σε αφήνει όχι να εκφραστείς, αλλά ούτε να πάρεις μια ολόκληρη ανάσα, θα σε διακόψει στην εκπνοή. Κι ίσως έχω απάντηση το απόγευμα, όταν επιστρέψω από την κόλαση, σαν άλλη Περσεφόνη, τραγουδώντας ότι κέρδισα τη μάχη κάτω στον Αδη, τώρα δίνω στον καθένα για να ‘χει.
(Terror-X-Crew, αλλά ούτε αυτούς τους ακούει πια η μάνα τους)
.
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος άρθρου, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη*
.
So you think you can teach
.
Κάθε Τετάρτη στις σελίδες του Kulturosupa.gr
------------------------
--------------------
----------------
Ακολουθήστε μας στα social media
